Als Jeroen Pauw in Pauw zijn eerste onderwerp introduceert – het door DENK en de media gepushte, de hele dag echoënde non-nieuws dat Sylvana Simons beveiliging gaat krijgen vanwege een onsmakelijk racistisch filmpje op internet – zoemt de camera in op het ‘lijdende’ leidend voorwerp. Van achter haar spiegelende bril en het voor haar doen eenvoudige hair statement, zet ze haar meest hooghartige en gewichtig serieuze blik op. Zij is het nieuws. HET GAAT OM HAAR. Ze was zelfs de opening van het journaal! Plechtig bestijgt ze haar dubbeltroon van narcisme en slachtofferschap voor de zoveelste keer.
‘Hoe gaat het eigenlijk’? opent Jeroen Pauw empathisch. ‘Ja (gespeeld lachje), dat laat zich een beetje moeilijk omschrijven. Het antwoord dat ik meestal geef is, is, is……. ik geef het terug! Hoe zou jij je voelen onder deze omstandigheden? Ut, ut, ut grijpt in,…. zoals dat heet. Ja uh,….het is heftig !?’, Het einde van de zin loopt uit in een dankbare en vragende glimlach naar haar collega Jeroen Pauw. Dus, hoewel Sylvana de enige is die weet hoe het is om Sylvana te zijn in het door Sylvana en DENK gecreëerde ‘Sylvanagate’, zegt ze op de vraag hoe het met haar gaat:…..HELEMAAL NIETS! Als de kinderen ter sprake komen lijkt er iets van authenticiteit door te gaan schemeren maar al snel gaat Sylvana weer over op het gewichtige zoeken naar woorden, de overdreven mimiek en eindigt dan weer met de Sylvanaësque dooddoenner: ‘Je weet het pas als je het zelf meemaakt.’ Jullie weten allemaal niet hoe erg dit is. Alleen ik, Sylvana, draag dit kruis en als jullie mij er naar vragen dan zeg ik dat jullie dit niet kunnen weten.
Narcisme is natuurlijk een moeilijk onderwerp. Helemaal voor een BN-er op tv. Gisteren zijn weer pagina’s vol geschreven in de zoektocht naar de oorzaak van de ‘volkswoede’ tegen Sylvana maar niemand binnen de zichzelf pijpende media-elite weet de vinger op de zere plek te leggen. Namelijk: Sylvana is een lege niets zeggende huls, die zichzelf met het thema racisme onterecht weer helemaal in het middelpunt van de publieke aandacht heeft weten te manoeuvreren. En waarom? Omdat ze zwart is, bij de BN-er incrowd hoort en racisme door het Zwarte Piet geleuter bij haar vrienden aan de praattafels met camera’s erbij, een dagelijks item is geworden. Naast het ‘benoemen van racisme’ heeft zij helemaal niets te zeggen. Ze zegt dus ook nooit iets. Daar heeft ze de kennis, het intellect en de intelligentie niet voor. In plaats van iets zinnigs in te brengen, waar duidelijk behoefte aan is bij het publiek aangaande dit gevoelige onderwerp, krijgt het iedere keer gewichtig gespeelde, media getrainde, van narcisme doordrenkte, nietszeggend uiterlijk vertoon voorgeschoteld.
Op basis van deze incompetentie, leegheid en nepheid wordt Sylvana een podium wat betreft dit onderwerp niet gegund. Waarom krijgt zij wel al die aandacht? Onverdiend narcisme waar geen prestatie tegenover staat, is in onze narcistische samenleving waarin iedereen tekort gedaan wordt, een lont in een kruitvat. De woede over Sylvana gaat over afgunst en die is terecht. Maar omdat het onderwerp racisme is, Sylvana een zwarte vrouw is die een impopulair standpunt inneemt, loopt de woede in de krochten van internet zoals gewoonlijk uit op een bonanza van racisme en seksisme. Daar gaat dan weer alle aandacht naar toe. Iedereen die het niet met het racisme standpunt van Sylvana eens is, of haar gewoon vervelend vindt maar geen racist is, of gewoon genoeg heeft van iedere keer praten met Sylvana over racisme, wordt WEER NIET niet gehoord. De legitieme afgunst naar Sylvana blijft daardoor onbesproken. Waarom?
Omdat de collega’s en vrienden uit de BN-wereld, Pauw, Van Nieuwkerk, Tan haar weigeren te ontmaskeren. Zij hoort tenslotte bij de club die ook niet ‘echt’ is! Daar was nog enig begrip voor op te brengen, ook al leek het onderwerp racisme te gevoelig en te belangrijk om dit narcistische elitisme in stand te houden. Echter, Sylvana’s groot geënsceneerde toetreding tot de politieke partij DENK, een partij die onverholen etnische en religieuze (islamitische) ontwrichting voor de eigen politieke macht tot doel heeft, veranderde de zaak volkomen! Nu moest Sylvana ook iets inhoudelijks gaan zeggen! Over de naming en shaming praktijken van DENK ten opzichte van Turkse Nederlanders die niet de islamitische Erdoganistische lijn van DENK volgen bijvoorbeeld. Over de Armeense genocide. Over de Turkse hetze tegen Ebru Umar waar Sylvana haar collega Ebru – qua bedreiging en vrouw van kleur een lotgenote – besmuikt in de kou liet staan.
Maar ook na het toetreden tot DENK dat vanwege de vele tegenstrijdigheden van deze move een kritische benadering van Sylvana rechtvaardigde, lieten onze nationale interview grootheden het bewust of onbewust iedere keer afweten. Om collega Sylvana heel te laten. Om niet op nationale tv te laten blijken wat alle kijkers iedere keer duidelijk zien: Sylvana is te dom en ontbeert de inhoud en het intellect om zich met ingewikkelde zaken als racisme en politiek in te laten. Zelfs een persoonlijke kijk op dit soort dingen kan ze niet geven want ze is niet authentiek. Ze is een lege tv huls dat goed plaatjes aan elkaar kon praten vroeger. En dus krijgt het publiek keer op keer gespeeld gewichtige pretentieuze media getrainde toneelstukjes zonder inhoud met veel wedervragen. Want als Sylvana het niet weet of het niet WIL weten, en dat is heel vaak het geval, dan stelt ze een wedervraag. Dat leer je op de media training. En, zo komt ze er iedere keer mee weg om NIETS te zeggen.
De kijker pikt dit gewoon niet meer. De woede op sociale media steekt keer op keer op. Sneuneuzen en racisten op internet vieren een baldadig feestje. Zij creëren het enige narcisme infuus dat de intellectueel beperkte Sylvana nog kan bedienen: dat van slachtoffer. Daar kan ze blind op varen in de racisme discussie want ze is een zwarte vrouw. En bij ieder mediamoment dat op deze manier weer een nieuw media moment voortbrengt, staat de poppenspeler Kuzu te grijnzen. De inlijving van deze aandachtsmagneet uit de BN-wereld bij zijn partij DENK was een meesterzet. En Sylvana is te dom om te begrijpen dat ze gebruikt wordt.
‘Ja, maar het gaat niet om mij’! roept ze nog totaal ongeloofwaardig aan het einde van het gesprek. Ze moest eens weten……..
