Normaal, het recente oude en nieuwe normaal

Wat normaal hoorde te zijn is overleden, verloren en weggevaagd. Kansloos, gesloopt, te niet gedaan en vergane glorie. Het normaal, het oude normaal zijn we al eeuwen kwijt. Het normaal kwam tot hier en niet verder.

Maar er gloort hoop aan het hemelse firmament, de sixtijnse dakkapel gaat eraf. We slaan niet door, we slaan toe en we zijn. We blijven en we bestaan. Samen, in voor en tegenspoed, geen polarisatie. Geen wappies geroep, geen gedonder. Willem Engeltjes negeren we de moeder en Mischa Kat moet in de bak. Edoch moeten we waken voor de veranderende tijden, want juist nu blijven deze wolven loeren op hun kans.

Zolang wij niet happen blijven ze in het riool liggen. Ze vegeteren, pannenkoeken op en sterven een eenzame dood. Ze zijn niks, bereiken niks en lossen op in de vergetelheid.

En wij. Wij staan hierboven, wij zijn het nieuwe normaal!

Het Deplorabele Land

Het land van de polder polonaise, het land van ongekende kansloosheid, het land waar GroenLinks gedecimeerd de macht grijpt, het land waar Ploumen de bazin kan zijn want Kaag zuigt aan haar tutje.

Dat land, dat opgedroogde stinkende polderland, het land waar ik geboren ben. Mijn land, ja mijn land en daarom ontwaak ik. Dit land verdient een wederopstanding, dit land is mooi. Want het is ons land, het land waar we testen voor toegang en opinie uit iedere hoek komt.

We polariseren door, vrije keus voor eenieder. Het land waar nooit genoeg IC-bedden zijn, het land dat niet kan evacueren.

En toch blijft dit mijn vaderland.