Wat normaal hoorde te zijn is overleden, verloren en weggevaagd. Kansloos, gesloopt, te niet gedaan en vergane glorie. Het normaal, het oude normaal zijn we al eeuwen kwijt. Het normaal kwam tot hier en niet verder.
Maar er gloort hoop aan het hemelse firmament, de sixtijnse dakkapel gaat eraf. We slaan niet door, we slaan toe en we zijn. We blijven en we bestaan. Samen, in voor en tegenspoed, geen polarisatie. Geen wappies geroep, geen gedonder. Willem Engeltjes negeren we de moeder en Mischa Kat moet in de bak. Edoch moeten we waken voor de veranderende tijden, want juist nu blijven deze wolven loeren op hun kans.
Zolang wij niet happen blijven ze in het riool liggen. Ze vegeteren, pannenkoeken op en sterven een eenzame dood. Ze zijn niks, bereiken niks en lossen op in de vergetelheid.
En wij. Wij staan hierboven, wij zijn het nieuwe normaal!