Amsterjan

Voetveeg: Een aanslag in Canada

Iedere aanslag verdient zijn eigen #ophef maar soms gaat er #ophef technisch iets mis. Als je als 27-jarige Canadees een moskee binnenloopt en zo’n 25 moskeegangers in de rug schiet dan is de kans groot dat er ‘Allah u Akbar’ wordt geroepen. Nou, dan weet je het wel! Bovendien werd er naast de 27-jarige Canadees ook een Marokkaan aangehouden door de politie. Nou, dan weet je het wel! Soms weten we het gewoon even niet en gaan we snel verder met de volgende #ophef. Ik las dat Peter van der Vorst geblocked werd door Geert Wilders.

Toch wil ik hier even terugkomen op deze huiveringwekkende terreuraanslag van de zo onschuldig ogende Alexandre Bissonette. Zijn daad luidt immers een nieuw hoofdstuk in, in de door sommigen zo gewenste oorlog met de islam. Hoewel moskeeën in het westen vaker en eerder doelwit zijn geweest van brandbommen en vandalisme is met deze ‘geslaagde’ terreurdaad een nieuwe grens overschreden. Voor een soortgelijke terreurdaad moeten we terug naar 1994 toen de joodse fascist Baruch Goldstein 29 biddende Palestijnen doodschoot in de Ibrahimi Moskee in Hebron.

Canada is ver weg en ja ze hebben een premier die lijkt op Jezus Klaver maar voor we over gaan tot de volgende #ophef of de Reductio ad Keukentrapje, lijkt een achter het oor krab moment op zijn plaats. Misschien zelfs een #jesuismuselmanquebecienne? Of een vlaggetje?

Voetveeg: Moet ‘rechts’ ook de straat op?

Het gezanik in mijn beperkte venster op de wereld gaat vooral over hypocrisie. Als je over het ene iets vindt, ben je hypocriet als je over iets soortgelijks niet hetzelfde vindt of niet even verontwaardigd bent. Nu zijn correcte vergelijkingen niemand’s kopje thee in de twitter moskee maar u snapt dat los daarvan dit een doodlopende weg is. Als we allemaal overal even verontwaardigd over zijn, valt er helemaal niets te zeiken.

Sinds het aanstormen van Trump, met iedere dag een nieuw #ophef decreet inclusief een trotse foto alsof hij net zelf eigenhandig een jong zeehondje heeft doodgeknuppeld, is op links de beer los. Dan ga je de straat op! Dan zegt rechts: ja maar toen met de islam, de islam, de islam, de islam, de islam gingen jullie niet de straat op! Een povere verdediging want voor links hoeft de islam niet aan westerse standaarden of maatstaven te voldoen. Die moslims weten en kunnen toch niet beter en daarom moeten we als links juist opstaan tegen het racisme van rechts.

Erkend goedmens Huub Bellemakers vroeg zich af waarom rechts eigenlijk zelf nooit ergens de straat voor op gaat. Al dat gejank over demonstrerende linkse vrouwen verkleed als kut. Zolang rechts zelf de straat niet opgaat verkleed als lul, moeten ze hun bek houden! Hij heeft een punt. Rechts, en daarmee bedoel ik niet de varkensmutsjes en kaalkopjes, gaat nooit ergens de straat voor op.

Rechts is nu eenmaal burgerlijk. Dat betekent dat je niet de straat op gaat voor je rechten of grieven. Als burgerlijke mensen opgewonden raken proberen ze dat altijd te verbergen. Daarom zou een rechtse demonstratie, ook geen ene bal aan zijn. Een zwijgende of onderling keuvelende massa die als de politie oproept tot het einde weer netjes ordentelijk naar huis toe keren. Maar dan thuis, alleen op de zolderkamer, achter de computer. Dan gaat het los……

Batavirus op de bres voor Femmes For Freedom

Femmes For Freedom is een kleine hulporganisatie geleid door Shirin Musa die zich inzet voor vrouwenrechten in Nederland. Sinds de oprichting in 2011 strijdt zij tegen huwelijksdwang, kindhuwelijken, eergerelateerd geweld, huwelijkse gevangenschap en gedwongen achterlating. Zaken die ook in Nederland helaas nog veelvuldig voorkomen. Hulp aan deze kwetsbare groep vrouwen strekt zich naast ambulante hulp en algemeen maatschappelijke bewustwordingscampagnes ook uit tot bijstand aan vrouwen die zich onder de verantwoordelijkheid van de overheid bevinden in opvanglocaties.

Lees verder “Batavirus op de bres voor Femmes For Freedom”

Pauw en de Reductio ad Staphorstum

De Reductio ad Staphorstum is sinds jaar en dag mijn favoriete argument – of beter non-argument – in datgene wat sinds jaar en dag voor het ‘islamdebat’ door moet gaan. De redenering gaat zo: ‘Ja maar het christendom is ook erg kut hoor, dus moslims hoeven niet aangesproken te worden op of na te denken over de ellende die uit naam van de islam de halve wereld teistert. Gisteren wijdde het programma Pauw ruim twintig minuten speciaal aan de Reductio ad Staphorstum dus als die-hard fan voel ik me als onbezoldigde tikwezel toch verplicht (ik zou eigenlijk gaan stofzuigen) deze historische televisie na te beschouwen.

De aanleiding voor het gesprek was een zeer gangbare Reductio ad Staphorstum van Jeroen Pauw in zijn programma een paar weken terug: ‘alle heilige boeken roepen continu op tot geweld en zorgen voor ellende’. Ergo: de bijbel is even kut als de koran. Dat was tegen het zere been van een andere maar nog steeds in de Here verkerende talkshowhost Tijs van de Brink. Tijs had zelfs een dominee meegenomen om hem te ondersteunen. Als spreekbuis voor de religie van de vrede had de redactie van Pauw wel een heel bijzonder exemplaar opgedoken. Anne Dijk, een witte tot de islam bekeerde gehoofdoekte domineesdochter, ‘islamoloog’ en ‘religiewetenschapper’ die Anja Meulenbelt (lol) voordroeg tot persoon van het jaar.

Tja, met een tafel vol gelovigen moet je niet raar opkijken als de uitgebluste Jeroen Pauw ondanks dat hij dit soort gesprekken al 200 keer gevoerd heeft, niet in staat blijkt om de kijker te verschonen van een drogredenen bonanza. Natuurlijk staan zowel in de koran als de bijbel gewelddadige passages en oproepen tot geweld. In het oude testament gaat dat echter om een verhaal over het volk Israel dat de tikwezel Spinoza 350 jaar geleden al volledig gedebunkt heeft. De koran (ook al dien je die natuurlijk in de context van de 7e eeuw te lezen) is in het ‘nu’ het letterlijke woord en gebod van Allah. En aangezien de overgrote meerderheid van moslims nog steeds gelooft dat de Koran het letterlijke woord van Allah is en daar naar leeft, heeft ‘dood de ongelovigen!’ in de Koran een ander effect dan Jaweh (vlak hem niet uit) die het volk Israël, Lambik, Suske en Wiske de opdracht geeft om één of ander bijbels volk af te slachten.

Er zijn natuurlijk nog gristenen die het oude testament letterlijk nemen en daarmee ellende veroorzaken maar dat beperkt zich gelukkig hoofdzakelijk maar treurig genoeg tot steun aan de religieus fascistische kolonisten van de staat Israël op de Westbank. Als het beloofde land weer helemaal Joods is dan zorgen Hans Klok en professor Barabas er namelijk voor dat Jezus weer terug komt voor de Dag des Oordeels of iets in die trant. Ik dwaal af.

Het viel natuurlijk niet te verwachten dat Anne Dijk iets zinnigs in zou brengen. ‘De gewelddadige passages in de koran moet je in context van oorlogsrecht zien, een beetje als het VN-oorlogsrecht van die tijd’. Anne, ik zou zeggen, ga dat even uitleggen in Saudi-Arabië, tot voor kort de voorzitter voor de raad voor mensenrechten van de VN, en ontwijk daarna wat stokslagen. Maar goed, in elke Reductio ad Staphorstum discussie komt er onherroepelijk een moment dat de deelnemers concluderen dat er in ons tijdsgewricht toch wel opvallend veel meer ellende afkomstig is van de islam dan van het christendom. En dan komt Anne met een diepzinnig volstrekt origineel antwoord: ‘Ja maar de grootste slachtoffers zijn moslims zelf!

JOEHOE ANNE! Dat hoef je ons niet uit te leggen hoor! We willen juist weten hoe jij rationeel denkt dat dat komt. Niet dat Jeroen Pauw er over doorvraagt. Nee, Alexander Pechtold, die er ook zat, grijpt zijn kans om zijn empathie te betuigen over hoe moeilijk het wel niet moet zijn om je als moslim altijd maar te moeten verantwoorden voor de nare uitwassen van je geloof. Volgens Pechtold moeten we de islam de ruimte en tijd geven om zich in het westen te settelen maar tegelijkertijd moslims beschermen tegen alle negativiteit want god verhoede dat moslims zelf rationeel over hun geloof gaan discussiëren. Koekoek! En zo tikte ik weer een nutteloos stukje over een nutteloos programma met een nutteloze discussie terwijl ik beter mijn huis had kunnen gaan stofzuigen.

Bergsma’s gaslight bonanza rerevisited

Twee weken geleden merkte de rechtse grachtengordelgaslighter Sietske Bergsma, enigszins verbouwereerd door het enthousiasme van Theodore Holman, in haar nazomergasten interview op, dat ze ‘misschien wat meer na moest denken over het fenomeen ‘gaslighting’. Omejan, de onbaatzuchtigheid zelve, besloot haar een handje te helpen maar wat schetst zijn verbazing: zijn hulp werd niet aanvaard (dat kan, want Omejan is persona non grata op de rechtse grachtengordel) of Sietske heeft zijn argumenten niet begrepen getuige dit stuk.

Om niet al te ‘mansplainerig’ over te komen gaat ondergetekende er maar vanuit dat hij niet duidelijk genoeg is geweest en probeer ik mijn bezwaren tegen het hippe rechtse frame dat ‘gaslighting’ door het rechtse papegaaienkoor aan het worden is, nogmaals onder woorden te brengen.

Gasbranden (dat klinkt toch veel mooier?) is een concept uit de persoonlijk psychische sfeer dat draait om narcisme, schuld, macht, schuld en empathie. Als je dat gaat extrapoleren om het concept toe te passen op de macht in collectieve vorm (de elite, de media-elite, de economische elite, links) en het slachtoffer in collectieve vorm (het volk, de lezers, de tv kijkers, arme hardwerkende rechtse Nederlanders waarvan je denkt dat ze niet zo slim zijn als jij) dan zou je er voor de duidelijkheid goed aan doen om het concept NIET in een ideologisch perspectief te plaatsen. Narcisme, macht, schuld etc. zijn niet links of rechts. En macht in algemene zin, dat de mogelijkheid tot manipulatie biedt, is relatief. In de zin van, jij Sietske Bergsma, bent machtiger dan je eigen lezers en klapvee. Dat klapvee heeft sympathie voor jou en daar kun jij vanuit narcistische motieven bewust en onbewust gebruik van maken.

Het had dus wat sterker over gekomen als je het concept had geïntroduceerd met wat rechtse voorbeelden van gasbranden want nu is het op zich interessante concept (de ‘narcisme-macht-empathie’ dynamiek in de (online) media bijvoorbeeld) verworden tot een leeg rechtsgrachtengordeliaans frame. Met de redenering van: hij, zij of hullie zijn gasbranders en DUS kan de boodschap niet kloppen zoals dat zo vaak gebeurt bij de door jou zo verfoeide Social Jusitice Warriors (gaslighters!) met hun zelfde hippe anglicismen als ‘mansplaining’ en ‘whitesplaining’.

Een tweede punt is dat gasbranden over ‘het manipuleren van de waarheid of de realiteit’ gaat binnen de narcisme-schuld-empathie dynamiek. Maar over welke en wiens waarheid of realiteit hebben we het dan Sietske? Vorige week schreef je bijvoorbeeld nog dat je Geert Wilders niet op onwaarheden kan betrappen. Daar moet ik dan erg om lachen omdat juist voor het fenomeen collectief gasbranden, Wilders mijns inziens een goed onderzoeksobject zou zijn. Wat is de waarheid en realiteit in onze door informatie en opinies getsunamiseerde samenleving? Weet jij het nog?

Neem Geert Wilders. Hij beweert dat we door islamitische testosterombommen worden overlopen en dat die testosteronbommen speciaal hier heen komen om onze dochters te verkrachten. Nu woon ik in een Amsterdamse wijk (sorry mensen) waar veel moslims wonen. Ik en mijn blonde vrouw wonen hier naar alle tevredenheid. Ik moet niks hebben van de islam maar het eind der tijden scenario lijkt zich nog niet af te spelen hier. Je collega Annabel Nanninga woont overigens in dezelfde wijk maar die vindt de wijk weer lijken op het Tahirplein tijdens de Arabische winter. Voor iedereen is de realiteit of de waarheid dus anders. Je gaf in nazomergasten aan dat je zelf in een sjieke wijk in Berlijn woonde. Je merkte daar niets van de Duitse vluchtelingencrisis. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat die crisis niet bestaat. Dat weet jij maar al te goed want je vindt Leo Lucassen bekend van het adagium ‘de vluchtelingencrisis valt mee en de islam is ok’ een vreselijke gasbrander.

Het is dus belangrijk om met het oog op het concept gasbranden, onderscheid te gaan maken tussen twee realiteiten of waarheden waar tussen een steeds grotere kloof aan het ontstaan is: die van de media en die van het dagelijks persoonlijke leven. En nu juist bij die eerste wordt het door de stortvloed aan informatie, polarisatie, framing, narcisme en het (rechtse) hyperbolen en adjectieven bonanza steeds moeilijker om te bepalen wat nu de realiteit is. Wat is echt? Wat is waar? Wie liegt? Wie overdrijft niet? Het is één grote gasbrand (in jouw betekenis van het woord) geworden waar men op de nog na smeulende woestenij, als men goed zoekt, nog enkele feitelijke waarheden kan vinden.

Ik wil je niet ontmoedigen Sietske. Zoals ik al eerder aangaf, is gasbranden een interessant concept om de media en de elite mee te analyseren. Door middel van echt debat waar je aan zegt te hechten, kunnen we de verdieping zoeken in plaats van je te vergalloperen met secundaire en tertiere gaslightning (gasbliksem). Maar ik waarschuw je op voorhand. Ik ben er één hoor! Een narcist. En jij? Ben jij een narcist?

Voetveeg: de woede over Sylvana

Als Jeroen Pauw in Pauw zijn eerste onderwerp introduceert – het door DENK en de media gepushte, de hele dag echoënde non-nieuws dat Sylvana Simons beveiliging gaat krijgen vanwege een onsmakelijk racistisch filmpje op internet – zoemt de camera in op het ‘lijdende’ leidend voorwerp. Van achter haar spiegelende bril en het voor haar doen eenvoudige hair statement, zet ze haar meest hooghartige en gewichtig serieuze blik op. Zij is het nieuws. HET GAAT OM HAAR. Ze was zelfs de opening van het journaal! Plechtig bestijgt ze haar dubbeltroon van narcisme en slachtofferschap voor de zoveelste keer.

‘Hoe gaat het eigenlijk’? opent Jeroen Pauw empathisch. ‘Ja (gespeeld lachje), dat laat zich een beetje moeilijk omschrijven. Het antwoord dat ik meestal geef is, is, is……. ik geef het terug! Hoe zou jij je voelen onder deze omstandigheden? Ut, ut, ut grijpt in,…. zoals dat heet. Ja uh,….het is heftig !?’, Het einde van de zin loopt uit in een dankbare en vragende glimlach naar haar collega Jeroen Pauw. Dus, hoewel Sylvana de enige is die weet hoe het is om Sylvana te zijn in het door Sylvana en DENK gecreëerde ‘Sylvanagate’, zegt ze op de vraag hoe het met haar gaat:…..HELEMAAL NIETS! Als de kinderen ter sprake komen lijkt er iets van authenticiteit door te gaan schemeren maar al snel gaat Sylvana weer over op het gewichtige zoeken naar woorden, de overdreven mimiek en eindigt dan weer met de Sylvanaësque dooddoenner: ‘Je weet het pas als je het zelf meemaakt.’ Jullie weten allemaal niet hoe erg dit is. Alleen ik, Sylvana, draag dit kruis en als jullie mij er naar vragen dan zeg ik dat jullie dit niet kunnen weten.

Narcisme is natuurlijk een moeilijk onderwerp. Helemaal voor een BN-er op tv. Gisteren zijn weer pagina’s vol geschreven in de zoektocht naar de oorzaak van de ‘volkswoede’ tegen Sylvana maar niemand binnen de zichzelf pijpende media-elite weet de vinger op de zere plek te leggen. Namelijk: Sylvana is een lege niets zeggende huls, die zichzelf met het thema racisme onterecht weer helemaal in het middelpunt van de publieke aandacht heeft weten te manoeuvreren. En waarom? Omdat ze zwart is, bij de BN-er incrowd hoort en racisme door het Zwarte Piet geleuter bij haar vrienden aan de praattafels met camera’s erbij, een dagelijks item is geworden. Naast het ‘benoemen van racisme’ heeft zij helemaal niets te zeggen. Ze zegt dus ook nooit iets. Daar heeft ze de kennis, het intellect en de intelligentie niet voor. In plaats van iets zinnigs in te brengen, waar duidelijk behoefte aan is bij het publiek aangaande dit gevoelige onderwerp, krijgt het iedere keer gewichtig gespeelde, media getrainde, van narcisme doordrenkte, nietszeggend uiterlijk vertoon voorgeschoteld.

Op basis van deze incompetentie, leegheid en nepheid wordt Sylvana een podium wat betreft dit onderwerp niet gegund. Waarom krijgt zij wel al die aandacht? Onverdiend narcisme waar geen prestatie tegenover staat, is in onze narcistische samenleving waarin iedereen tekort gedaan wordt, een lont in een kruitvat. De woede over Sylvana gaat over afgunst en die is terecht. Maar omdat het onderwerp racisme is, Sylvana een zwarte vrouw is die een impopulair standpunt inneemt, loopt de woede in de krochten van internet zoals gewoonlijk uit op een bonanza van racisme en seksisme. Daar gaat dan weer alle aandacht naar toe. Iedereen die het niet met het racisme standpunt van Sylvana eens is, of haar gewoon vervelend vindt maar geen racist is, of gewoon genoeg heeft van iedere keer praten met Sylvana over racisme, wordt WEER NIET niet gehoord. De legitieme afgunst naar Sylvana blijft daardoor onbesproken. Waarom?

Omdat de collega’s en vrienden uit de BN-wereld, Pauw, Van Nieuwkerk, Tan haar weigeren te ontmaskeren. Zij hoort tenslotte bij de club die ook niet ‘echt’ is! Daar was nog enig begrip voor op te brengen, ook al leek het onderwerp racisme te gevoelig en te belangrijk om dit narcistische elitisme in stand te houden. Echter, Sylvana’s groot geënsceneerde toetreding tot de politieke partij DENK, een partij die onverholen etnische en religieuze (islamitische) ontwrichting voor de eigen politieke macht tot doel heeft, veranderde de zaak volkomen! Nu moest Sylvana ook iets inhoudelijks gaan zeggen! Over de naming en shaming praktijken van DENK ten opzichte van Turkse Nederlanders die niet de islamitische Erdoganistische lijn van DENK volgen bijvoorbeeld. Over de Armeense genocide. Over de Turkse hetze tegen Ebru Umar waar Sylvana haar collega Ebru – qua bedreiging en vrouw van kleur een lotgenote – besmuikt in de kou liet staan.

Maar ook na het toetreden tot DENK dat vanwege de vele tegenstrijdigheden van deze move een kritische benadering van Sylvana rechtvaardigde, lieten onze nationale interview grootheden het bewust of onbewust iedere keer afweten. Om collega Sylvana heel te laten. Om niet op nationale tv te laten blijken wat alle kijkers iedere keer duidelijk zien: Sylvana is te dom en ontbeert de inhoud en het intellect om zich met ingewikkelde zaken als racisme en politiek in te laten. Zelfs een persoonlijke kijk op dit soort dingen kan ze niet geven want ze is niet authentiek. Ze is een lege tv huls dat goed plaatjes aan elkaar kon praten vroeger. En dus krijgt het publiek keer op keer gespeeld gewichtige pretentieuze media getrainde toneelstukjes zonder inhoud met veel wedervragen. Want als Sylvana het niet weet of het niet WIL weten, en dat is heel vaak het geval, dan stelt ze een wedervraag. Dat leer je op de media training. En, zo komt ze er iedere keer mee weg om NIETS te zeggen.

De kijker pikt dit gewoon niet meer. De woede op sociale media steekt keer op keer op. Sneuneuzen en racisten op internet vieren een baldadig feestje. Zij creëren het enige narcisme infuus dat de intellectueel beperkte Sylvana nog kan bedienen: dat van slachtoffer. Daar kan ze blind op varen in de racisme discussie want ze is een zwarte vrouw. En bij ieder mediamoment dat op deze manier weer een nieuw media moment voortbrengt, staat de poppenspeler Kuzu te grijnzen. De inlijving van deze aandachtsmagneet uit de BN-wereld bij zijn partij DENK was een meesterzet. En Sylvana is te dom om te begrijpen dat ze gebruikt wordt.

‘Ja, maar het gaat niet om mij’! roept ze nog totaal ongeloofwaardig aan het einde van het gesprek. Ze moest eens weten……..

Avondje ‘gaslighten’ met Sietske Bergsma

“Eigenlijk ben je aan het ‘gaslighten'”, concludeert interviewer Theodore Holman richting Nazomergast Sietske Bergsma op de helft van de uitzending. De ‘gaslighter’ waar Holman op dat moment op doelt is Leo Lucassen maar onbedoeld kwalificeert de enthousiaste interviewer hier Sietske zelf ook als ‘gaslighther’, want na ruim een half uur ‘gaslichting’ lijkt iemand als ‘gaslichter’ wegzetten, ook een vorm van ‘gaslichting’ geworden in de eigen woorden van Sietske. Kortom, ondanks dat ‘gaslighting’ het centrale thema van de uitzending is en de kijker ook een fragment van de film Gaslight uit 1944 voorgeschoteld krijgt om het concept te introduceren, lukt het Holman en Bergsma niet om tot de kern van het concept door te dringen.

Lees verder “Avondje ‘gaslighten’ met Sietske Bergsma”

Briefje van Omejan: aan Rob Wijnberg

Beste Rob,

Allereerst chapeau voor jouw brief aan ‘de PVV-stemmer’ van gisteren waarin je iedereen – ‘PVV-stemmers’ en jouw club ‘linksdragende idealistische millenials’ – oproept om uit hun hokje te komen en op basis gemeenschappelijke zaken elkaar eens te ontmoeten. Dit noopt mij echter duidelijk te maken dat dit briefje geen direct antwoord is op jouw brief. Ik stem namelijk geen PVV. Nooit gedaan ook. Voornamelijk omdat ik Wilders een schreeuwerige flapdrol vind wiens partij mijns inziens, los van het kanaliseren van onvrede, weinig bij zal dragen aan oplossingen voor de problemen hier ten lande. Dat neemt niet weg dat ik het verschrikkelijk vind dat Wilders permanent bewaking nodig heeft vanwege zijn mening over de islam, en dat ik soms ellenlange stukken schrijf om duidelijk te maken dat hij geen fascist is, als iets dergelijks weer vanwege gebrek aan argumenten geroepen wordt aan ‘jouw kant van de fatsoenskloof’.

Lees verder “Briefje van Omejan: aan Rob Wijnberg”

Back in the US of A: De onderkant van de kloof

‘Please give me that sigaret man! I need my sigaret NOW! Het kwijl loopt uit haar mond terwijl ze aan mijn jas blijft trekken. Waar ooit haar tanden zaten, borrelen nu kleine putjes tandvlees met een rare groene kleur die duidelijk aan het rotten zijn. Ondanks de frisse ochtendwind die vanuit de baai van San Francisco door Market Street waait, is de urinelucht die uit haar gescheurde smerige joggingbroek omhoog dampt goed te ruiken. ‘Don’t give it!’ roept een werknemer van Starbucks die voor de zaak staat te roken. ‘Get lost!’ bijt hij haar toe. Ik trek haar hand van mijn jas en loop door. Het is mijn eerste ochtend in de duurste stad van de Verenigde Staten en steek mijn shaggie aan.

Lees verder “Back in the US of A: De onderkant van de kloof”

Er zat een plan achter het boek van Machteld Zee

De vaste lezers van het onvolprezen Batavirus kennen ondergetekende als een uitermate uitgesproken criticus van de islam. Ook onderzocht ik als een van de weinigen diepgaand alle facetten van het fenomeen ‘islamofobie’ en ontmaskerde ik eigenhandig een aantal keer islamofobie frames van de politiek georganiseerde islam in Nederland waaronder de Moslimbroederschap partij NIDA in Rotterdam. Je zou dus kunnen stellen dat ik mij redelijk bewust ben van de gevaren van de islam voor een land als Nederland. Er kan wat mij betreft dus niet genoeg kritiek op de islam zijn. Op de rechtse grachtengordel (de rechtse online (social) media kliek) loopt dit echter soms wat uit de hand. Soms lijkt daar het cultiveren van de hyperbool met betrekking tot de gevaren van de islam en daarmee angst voor de islam, een marketingtool om boeken of politiek te verkopen. De hele #ophef afgelopen week rond het verschenen pamflet Heilige identiteiten. Op weg naar een shariastaat? van Machteld Zee is daar een voorbeeld van.

Lees verder “Er zat een plan achter het boek van Machteld Zee”