‘Please give me that sigaret man! I need my sigaret NOW! Het kwijl loopt uit haar mond terwijl ze aan mijn jas blijft trekken. Waar ooit haar tanden zaten, borrelen nu kleine putjes tandvlees met een rare groene kleur die duidelijk aan het rotten zijn. Ondanks de frisse ochtendwind die vanuit de baai van San Francisco door Market Street waait, is de urinelucht die uit haar gescheurde smerige joggingbroek omhoog dampt goed te ruiken. ‘Don’t give it!’ roept een werknemer van Starbucks die voor de zaak staat te roken. ‘Get lost!’ bijt hij haar toe. Ik trek haar hand van mijn jas en loop door. Het is mijn eerste ochtend in de duurste stad van de Verenigde Staten en steek mijn shaggie aan.
Ik ben deels opgegroeid in Parijs dus ik ben wel gewend aan daklozen en zwervers maar weinig kan je voorbereiden op de weerzinwekkende schepsels die de straten rond de wijk Tenderloin vlakij het stadhuis in San Francisco bevolken. De reden daarvan is crack en crystel. Het zijn er honderden, zo niet duizenden, en ze liggen overal. Het lijkt soms een slagveld uit the living dead! San Francisco is onze start van een rondreis door California en met een hotel van € 130,- per nacht, doordeweeks, dachten mijn vrouw en ik wel op een redelijke plek te zitten. We hebben een klein vies kamertje driehoog achter in een vreselijk hotel met alleen maar chinezen tussen twee bouwputten in, gelegen aan de rand van één van de slechtste buurten van de stad. Een kilometer naar het noorden op Market Street begint het zakencentrum en winkeldistrict. De mensen die met hun ongekend gevarieerde ‘to go’ theetjes en koffietjes richting hun werk gaan, kijken niet op of om van de misère om hen heen. Wij moeten er nog even aan wennen.
Waar we ook even aan moeten wennen zijn de prijzen hier. Bij vertrek stonden de Euro en de Dollar ongeveer 1 op 1. Geld interesseert me over het algemeen weinig maar iedere keer € 6,- tot € 9,- voor een biertje afrekenen doet pijn. Ook al het eten buiten junkfood is schrikbarend duur. Overal komt de BTW nog bovenop en wordt er van je verwacht dat je ook nog minimaal 15% fooi geeft. Je zou er van aan de crack gaan. Een grammetje kost tenslotte slechts 40 dollar. Van de meeste Amerikanen die je tijdens zo’n reis ontmoet – serveersters, bedienden, baliemedewerkers – vraag je je dan iedere keer af hoe deze mensen in godsnaam hun hoofd boven water houden met een gemiddeld maandloon van 1500 a 1600 dollar en dit prijsniveau. Nou, door de fooi die met een robotachtige vriendelijkheid moet worden afgedwongen en veel junkfood eten natuurlijk. Overgewicht is bij deze bevolkingsgroep de norm. Ook echte mammoettankers met vetschorten van een halve meter kom je geregeld tegen.
Wij zijn de eerste ochtend op weg naar de Denny’s. Die hebben echt een top Amerikaans ontbijtmenu volgens mijn vrouw en we hebben honger. Dat ontbijt ziet er goed uit inderdaad. Ik ga voor de special ‘3-stack caramel apple pancakes’ van 18 dollar. Om overgewicht te bestrijden en bewustwording te creëren staan op veel menukaarten hier het aantal calorieën vermeld. De behoefte van een man van mijn postuur is maximaal 2400 calorieën per dag. Mijn ontbijt is gelijk 3200 calorieën dus ik zit gesneden voor de hele dag. Naast mijn drie overheerlijke in karamel verzopen dikke pannenkoeken krijg ik ook nog een soort uitsmijter met bacon (of worst) en een vet gebakken grote rosti schijf want die hoort ook nog bij het menu. Als we een paar uur later op de boot terug van Alcatraz door de prachtige uitgestrekte baai van San Francisco varen, begint mijn maag echter al weer te knorren. Tijd voor een echte Pepperoni pizza in Little Italy!
De alsmaar stijgende kosten van levensonderhoud, overal ter wereld, maakt de invoering van een Universeel Basisinkomen noodzakelijk, waarvan de hoogte aan die kosten gerelateerd is. Het is niet minder dan een zaak van beschaving dat volwassen burgers de beschikking krijgen over voldoende geld voor een onbekommerd bestaan in de maatschappij waar ze deel van uitmaken.