Tag: Thierry Baudet

Op een warme voorjaarsdag begin 2017 ontstond er een idee. Een idee geboren uit milde frustratie, geïnformeerd onbegrip en één overkoepelende vraag. Waarom laken de hedendaagse politieke partijen slagkracht, visie en draagvlak om hun veelal gefragmenteerde achterban te voorzien van oplossingen die op korte termijn al impact op het dagelijks leven kunnen hebben? Geëngageerde mensen binnen het totale politieke spectrum, van klassiek links tot nieuw rechts en (neo)liberaal tot religieus conservatief, ervaren intellectuele onvrede over gehanteerd beleid op tal van zaken, gecombineerd met onthechting van het oprechte vertrouwen in ons huidige politieke systeem. Dr. Rutger van den Noort beklom met deze gedachten de Pride Rock via Twitter, en begon te brullen. Zo werd De Nederlandse Leeuw geboren.

Binnen enkele weken na deze oproep verzamelden zich een leger aan vrijwilligers, die in grote mate het sentiment van de bedenker deelden. Ondernemers, lokale politici, marketing,- en IT-specialisten, ambachtsmensen, reguliere burgers en jonge aanstormende politieke talenten. Er werd een bestuur gevormd, welke niet alleen ethisch maar ook ideologisch divers is om de totale transparantie en gewenste diversiteit van het discours te garanderen. Elisabeth Hunyadi, Anne Adema en Martijn Kolenbrander sloegen de armen ineen, en de visie en missie konden worden uitgedragen. De overige vrijwilligers konden operationeel aan de slag, sponsoren werden vergaard en de promotie werd gestart. En die gehele rit was, zoals ik als toekijker en halve insider vanaf het eerste uur heb mogen aanschouwen, nogal een achtbaan.

De ambitieuze intentie van De Nederlandse Leeuw was namelijk al direct duidelijk; er moet vanuit de maatschappij meer inspraak worden gerealiseerd in de besluitvorming binnen het huidige, vastgeroeste poldermodel. Wisdom of the crowd (de massa beschikt over meer informatie en kennis dan het individu of kleine collectieven) is een gegeven, en het is onlogisch om dat te negeren. Althans, onze regering heeft wellicht het afschaffen van het referendum gerealiseerd, maar om burgercollectieven kan niemand heen. Bloederige geschiedenislessen zijn daar testament van. Aangezien de initiatiefnemers geen fan zijn van dit soort gewelddadige waarheden, werd besloten om het brede karakter van het evenement te verkondigen aan een pluribus van sprekers. Van voor naar achter, van links naar rechts: iedereen die enig gewicht in de schaal kon brengen qua opinie, intellect, spreekvaardigheid of politiek vernuft werd aangeschoten met het concept. En toen begon het niet geheel onverwachte, maar wel vooraf gevreesde schisma.

Dat schisma had te maken met de thema’s en de geformuleerde hoofdvraag van dit allereerste, privaat gefinancierde nationale burgerdebat. De onderwerpen waren namelijk als volgt;

Voor ieder zinnig mens compleet legitieme vragen, waar best wel een avondje over gebabbeld zou mogen worden zonder politiek correcte retoriek. Want dat is men aantoonbaar zat. Maar ook zonder vooraf al te diep in te gaan op hoge werkloosheidscijfers onder vluchtelingen en de projecties dat dit nog wel even zo zou blijven, de vraag wat überhaupt de definitie is van ‘multiculturele samenleving’ of ‘Nederlandse identiteit’, of de gepresenteerde beeldvorming van de bijna onlosmakelijke en ongezonde symbiose tussen media en Den Haag.  Bij het presenteren van deze onderwerpen, en wellicht ook het trotse logo van een leeuw bij dit evenement, haakten vooral politieke sprekers en potentieel interessante opiniemakers van hoofdzakelijk socialistische en links/liberale signatuur af. De selffulfilling prophecy begon daar dan ook: De Nederlandse Leeuw werd ineens in de (extreem)rechtse hoek gedrukt door juist die mensen, die over deze onderwerpen niet in een arena met meerdere perspectieven durfden te debatteren.

Toegegeven, de snelle acceptatie van de uiterst controversiële schedelme… ehm… ‘journalist’ Joost Niemöller voor dit evenement en de voortvloeiende communicatie daaromtrent vanuit De Nederlandse Leeuw zal een rol gespeeld hebben. Echter kende ik persoonlijk de socialisten niet als lafaards die een debat zouden schuwen met iemand met wie zij het hartgrondig mee oneens zijn. Helaas is er geen greintje progressiviteit meer te bekennen bij de progressieven van heden ten dage, op enkele uitzonderingen na. De namen en rugnummers van deze enkelingen die wél bereid zijn te poetsen om glans te bewerkstelligen, zijn bij de redactie bekend. Hoe het ook moge zijn; het social mediacircus van zelfimportante nep-opiniemakers in de marge begon. Maan. Den. Lang.

De Livestro-Angels (Jalta, 5 lezers per dag, per ongeluk) en TPO ZZP-ers (DE CROWDFUNDING VAN CHRIS AALBERTS IS GELUKT!) van deze wereld hebben gezamenlijk met één of andere GroenLinks-promotor waar niemand buiten Twitter ooit van gehoord heeft, een niet-aflatende stroom van negativisme opgeleverd voor de organisatie. Toen de internationaal gerenommeerde professor, psycholoog en Social Justice Warrior-vernietiger Jordan Peterson werd aangetrokken door het evenement, ging regressief links helemaal van het padje af. Tel daarbij op de aankondiging van Rita Verdonk, Adjiedj Bakas, Wim van Rooy, Geerten Waling en zelfs de aangekondigde aanwezigheid van Thierry Baudet (die niet kwam) en je kunt je voorstellen dat de verkoop van rustgevende quinoa-milkshakes, Griekse bergthee en zelfhulpboeken voor millenials werkelijk apocalyptische proporties aannam.

Uiteraard vergaten deze sneeuwvlokjes voor het gemak (en bewuste leunstoeldemonisering) dat er ook sprekers als Sander Terphuis, Cemil Yilmaz en Celal Altuntas hun uitgebreide kennis over deze onderwerpen kwamen delen. Duaal, nee, tertiaal perspectief werd geboden. Maar zelfs dat was niet genoeg voor de zelf-voorprogrammeerde beeldvorming. De Nederlandse Leeuw moest kapot omdat het niet deugde. Alleen jammer dat de sneeuwvlokjes werkelijk helemaal niets in konden brengen tegen de kracht van het concept en de gedrevenheid van de organisatie, ondanks haar beginnersfouten.

Daags voor het evenement zou aanvangen, raakte het namelijk compleet uitverkocht. En wat bleek? De samenstelling van de bezoekers was zo pluriform als het Nederlandse landschap. Links, rechts, Erkenbrand, Antifa, Fries, Limburger, miljonair, WW-er, christen, anti-theist, centrist, en communist. Gek genoeg geen salafist. Raar. Maar het was een bont gezelschap. Bovengetekende kan het weten, want mijn handpalm heeft ongeveer een halve centimeter extra eelt gekweekt van al het schudden.

Het evenement ving aan, de sprekers gingen spreken, En Wat Er Toen Gebeurde Zul Je Nooit Geloven!

(Deel 2 van ‘De Nederlandse Leeuw – Megakerk van de Rede’ volgt op een later tijdstip na uitgebreide analyse door onze redactie. En een warm soda-bad voor voornoemde handpalm.)