Het is vijf voor twaalf. Verwarde mannen. Mashetes klieven Allah U Akbar. In Syrië is het op de I-Phone drie uur later. Aanslag! Wie is de dader? Wie is verrader? Wie is er landverrader? Hordes mensen over zee. Een invasie. Rusland. Op TV. Verminkte lichamen in het zand. Roependen in de woestijn. De boerkini-oorlog van 2016. In de krant. Kindbommen. Wir schaffen das!
Het is twaalf uur. Tijd om de hond uit te laten. Ik loop Amsterdam Oost in richting het Tahirplein. De temperatuur is zacht. Je ziet het op de gezichten. Giechelende meisjes fietsen voorbij. Bij de snackbar roken de straatterroristen een jointje met de jeugdcoaches. Ik steek er zelf ook een op. Een grap, er wordt gelachen.
In het Tahirplantsoen laat ik mijn hond los. Ha, PVV-er Martin Bosma op het gras. Terug van de oorlog. Op blote voeten in half open bloes schopt hij de bal naar zijn zoontje. Een goal en omhelzing. Twintig meter verderop ligt de vijand in hinderlaag. Een vrouw met hoofddoek wiegt een kinderwagen. Mijn hond vindt kwispelend een kippenbot en ik check mijn telefoon.
Het is vijf voor twaalf…
Ging 2007 naar Polen uit economische overwegingen voor 10 jaar.
Nu wil ik en mijn Poolse vrouw beslist niet naar Nederland terug en waarom?.
Polen heeft geen asielzoekers heel simpel hier zijn geen uitkeringen en huizen omdat hier 80 eigen woning bezit is en buiten de steden 100%.
Hier moet een ieder zijn eigen broek ophouden omdat er ook geen uitkeringen behoudens pensioen zijn.
En dat willen de asielzoekers niet, zij zijn uit op profiteren op andermans zak.
Het resultaat is dat wij in een blanken mensen land leven vrij van criminaliteit, nou ja 80% minder dan bv. Nederland.