Dag in dag uit gaat het over AZC’s en de enorme instroom van asielzoekers die Europa en met name de EU tot op het bot verdeelt. Het grote plaatje haalt de media, daar wordt over gesproken en in Brussel, Den Haag maar ook op lokaal niveau in de provinciehuizen en raadzalen wordt er op het scherpst van de snede gediscussieerd. Burgers laten van zich horen via social media, protesten op straat, spandoeken en inspraak in de gemeenteraad.
Maar achter dit grote verhaal in de media sluimert iets dat op lokaal niveau minstens zo groot is en steeds groter gaat worden. Er is namelijk een verborgen probleem dat de komende jaren flink zal groeien. Aangezien de AZC’s stampvol zitten en dat nog wel even aan zal houden, is doorstroming gewenst. Begrijpelijk uiteraard. Mensen jarenlang in een AZC laten zitten is voor niemand goed.
Momenteel krijgt de gemiddelde asielzoeker binnen negen maanden te horen of hij een tijdelijke verblijfsvergunning krijgt voor de duur van vijf jaar en ongeveer 70% van de aanvragen wordt ingewilligd. Dit gaat dus om enorme hoeveelheden; dit jaar naar schatting alleen al 20.000 statushouders die ergens een woning moeten krijgen om plaats te maken voor nieuwe mensen in een AZC die later ook weer een woning toegewezen moeten krijgen… U begrijpt het al, een clusterfuck in the making. Een sneeuwbal die van de berg afrolt en steeds groter wordt om onderaan de berg de hele sociale woningbouw plat te walsen.
Enfin laten we eens kijken hoe dit in de praktijk uitpakt.
Begin februari was ik aanwezig bij een inloopavond van de gemeente Maastricht, COA en de lokale sociale woningbouwstichting. In de wijk Heer (Maastricht) was ophef ontstaan over de plaatsing van zes gezinnen in woningen die gesloopt gaan worden. Heer is eigenlijk een prima en rustige wijk maar net in dit enigszins verpauperde gedeelte, dat niet voor niets op de lijst stond om gerenoveerd te worden, moesten dus zes gezinnen komen. Waarom net hier? Dat werd al snel duidelijk. Met verholen taalgebruik legde de man van de gemeente uit dat ze met de handen in het haar zaten. Als er mensen aan je deur staan kun je ze niet wegsturen en meer van zulke “we staan voor voldongen feiten” retoriek.
En toen volgden de cijfers. Er zullen in Maastricht dit jaar 300 statushouders geplaatst moeten worden, maar het COA verwacht dat het er zelfs meer zullen zijn. Verleden jaar zijn er overigens al 200 geplaatst. Dat is in twee jaar tijd even veel als dat er momenteel asielzoekers in het AZC in Limmel (Maastricht) zitten.
Dit verhaal viel bij de omwonenden natuurlijk niet in goede aarde. Hun buurt ging er al op achteruit en de beloftes van de woningbouw dat er gerenoveerd zou worden werden nu al helemaal in twijfel getrokken. Voordat dit plan op tafel kwam was de buurtbewoners van alles beloofd: de sporthal zou plat gaan alsook de oude verpauperde woningen en er zou een waterbuffer komen tegen overstromingen; een hele make-over dus. Goed voor de buurt, goed voor de leefbaarheid en bovenal goed voor de huizenprijzen. Maar nu ineens was daar weer onzekerheid, in plaats van de beloofde vooruitgang. Zorgen voor verdere achteruitgang. Geen ongerede zorgen, geen onderbuikgevoel en de woningbouw kon alleen beloven dat de gezinnen maximaal twee jaar zouden blijven maar hoe het nu met de sloop zat werd niet duidelijk. Alleen was er een toezegging dat de sporthal plat zou gaan en de waterbuffer tegen overstromingen er zeker zou komen.
Dan was er nog de vraag van de buurt hoe het met de integratie van deze zes gezinnen zou gaan. Met zes van deze gezinnen in een blok is de kans aanwezig dat die samen gaan klitten of juist onderling ruzie krijgen. Wordt hiermee rekening gehouden, zijn er plannen om de integratie te bevorderen?
Integratie ligt tegenwoordig bij de gemeente als onderdeel van de decentralisatie. Wat de gemeente precies gaat doen is echter zeer onduidelijk en hoe er met integratie wordt omgegaan is dus ook in iedere gemeente anders. Er lag hier in ieder geval geen duidelijk plan. Zoveel was zeker.
Wat op deze inloopavond vooral benadrukt werd is dat de buurt de mensen warm moest ontvangen. “Neem ze mee naar MVV” was een voorbeeld dat gesteld werd. Het is werkelijk ongehoord, niks concreets. Al met al was het een hallucinante avond waarop je maar één conclusie kon trekken:
De burger heeft geen enkele vorm van inspraak. Je kunt geen beroep aantekenen, je kunt geen planschade indienen, je kunt niet inspreken in de gemeenteraad. Het enige wat je mag is luisteren naar de woningbouwcorporatie die ook nog eens een dikke subsidie krijgt voor het plaatsen van statushouders. Gemeentes worden met boetes bedreigd door Den Haag en het COA wil steeds meer ruimte voor nieuwe asielzoekers in de AZC’S. Die drie bepalen samen onder “toeziend” oog van Den Haag wat er gebeurt en u heeft het nakijken.
Dus bij deze een oproep aan gemeenten en sociale woningbouw: laat je niet mangelen door het COA en Den Haag, zorg voor evenwichtige spreiding door de stad heen en zadel geen achtergestelde buurten op met dit soort problemen. Garandeer de veiligheid, leefbaarheid en stel een duidelijk plan op voor de integratie. En als je ook maar enigszins twijfelt dit niet te kunnen waarborgen, trek je dan niks aan van dreigementen en boetes uit Den Haag maar blijf op je strepen staan!
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
0 gedachten aan “Statushouders, een verborgen probleem”