Soms is het zinvol om op het eerste oog complexe zaken te simplificeren tot de kern. Het helpt vaak om op die manier nieuwe inzichten en ideeën te creëren, omdat het perspectief verandert. En er om te kunnen lachen uiteraard. Laten we de nationale discussie over identiteitspolitiek en racisme dus eens vergelijken met een voetbalcompetitie. Er spelen verschillende teams mee, met elk hun eigen sterspelers. Inclusief eigen achterban, die soms religieus en puur uit emotie hun club supporten, ook al hebben andere elftallen meer talent en spelen ze eerlijker. Eén team laat alleen spelers met witte shirts toe, en een ander voornamelijk spelers met zwarte shirts. Laten we ze FC Wit en PEC Zwart noemen. Het gros van de competitie vindt echter dat de kleur van het shirt er niet zo toe doet. Als ze maar talent hebben en niet alleen hard willen werken voor het succes van hun eigen club, maar ook voor het niveau van de hele competitie.
Het probleem is nu dat FC Wit en PEC Zwart heel veel in het nieuws komen, omdat ze het hardst schreeuwen over competitievervalsing en de meest rabiate achterban hebben. Als ze tegen elkaar spelen, is het ook altijd gedonder. Veel overtredingen, slecht spel en altijd heeft de scheidsrechter het gedaan omdat hij de regels in het voordeel van de ander zou toepassen. Bij PEC Zwart zitten in de voorhoede mensen als Sylvana Simons en Quinsy Gario, onder leiding van coach Gloria Wekker. Zij bepaalt de tactiek. Deze bestaat vooral hard klagen dat alle andere clubs uit de competitie ze niet genoeg speelruimte geven, omdat ze zwart een lelijke kleur vinden. Dus gaan de spelers tegen de scheidsrechter schreeuwen, echter durft die ze geen gele of rode racismekaart meer te geven omdat hij bang is dat hij na de wedstrijd wordt aangepakt door de achterban. Ook de sportpers is stiekem voor PEC Zwart omdat ze een underdog lijken te zijn. En geen scheidsrechter of voetbalbond zit te wachten op al te veel negatieve pers op persoonlijk niveau, dus spelen ze het spel maar mee. Maar PEC Zwart scoort soms ook mooie doelpunten en die worden dan natuurlijk uitgebreid behandeld in de nabeschouwingen.
FC Wit is net zoals PEC Zwart een kleine club, maar met een snoeiharde supporterskern. Het voetbal interesseert ze niets en de kwaliteit van het spel boeit ze ook niet. Het draait hen enkel om het clubgevoel, waarin alleen gelijkgestemden met hetzelfde kleur shirt in het clubhuis mogen komen. Er hangt een ingelijste foto van Thierry Baudet naast de buste van Geert Wilders in de kantine, en het nummer ‘Witte kerst op je kin!’ van Jan Roos staat er op repeat. De voornoemde heren zijn daar echter zelf nog nooit geweest en zijn geen lid van de club. En waar PEC Zwart zich nog richt op de tactiek van hun spel, geldt het tegenovergestelde voor de deels pseudo-intellectuele maar vooral jeugdige achterban van FC Wit. Tact is daar voor losers; hard schelden, provoceren en op spandoeken kliederen zorgt er voor dat ze zich beter wanen dan alle andere clubs, en zeker superieur voelen aan PEC Zwart. Het elftal staat steevast onderaan in de competitie, maar dat weerhoudt de sportmedia er niet van continu een vergrootglas op ze te leggen. Negatieve aandacht verkoopt nu eenmaal ook kranten.
Er zijn uiteraard nog wel andere kleine clubs uit het rechter rijtje. Zoals VV Islam, waar alleen mannen op de tribune zitten en er met onderbroekjes aan wordt gedoucht na de wedstrijd. Of SC Jezus, die nooit op zondag speelt en als ze in de muur staan nooit hun kruis beschermen. En natuurlijk het vrouwenteam van Feminism United, maar niemand neemt die club echt serieus omdat ze altijd buitenspel staan en één week per maand gewoon niet komen opdagen. Gelukkig is veel van de voetbalcompetitie als een regenboog. Gestreepte shirts in alle kleuren, clubs met professionele spelers en een voorliefde voor het voetbal, sportief spel en respect voor talent. Deze verenigingen houden zich niet zo bezig met FC Wit of PEC Zwart, omdat ze er niet toe doen en ze het nationale voetbal in de breedste zin van het woord niet beter maken. Ze laten liever hun voeten spreken. Op de tribunes worden liederen gezongen vóór hun club en nooit tégen een andere. Hele gezinnen genieten gezamenlijk van winst, treuren even om verlies en verzuchten gelijkspel. Daardoor bouwen ze karakter en het geeft ze welverdiende afleiding na een week hard werken. Echter zodra FC Wit of PEC Zwart op bezoek komt, laten de meesten verstek gaan. Ze hebben geen zin in het voorspelbare gezeur op het veld, de negatieve spreekkoren en het slechte spel. Het gevolg is wel dat PEC Zwart en FC Wit, die altijd hun luide achterban meenemen, steeds vaker beginnen te winnen omdat ze steun vanaf de tribunes en aandacht van de sportmedia krijgen. Juist tijdens uitwedstrijden.
Wat zou het toch mooi zijn als het publiek van deze regenboogteams eens wat vaker naar wedstrijden tegen FC Wit of PEC Zwart zouden komen, en de negatieve spreekkoren zouden overzingen met hun eigen positieve clubliederen. Misschien begrijpen de spelers en achterban van PEC Zwart en FC Wit dan op een dag dat ze onderdeel van een competitie uitmaken waar niet de kleur van hun eigen shirt maar de schoonheid van het spel en de sfeer op de tribunes het voetbal zo mooi maken. Want uiteindelijk spelen we allemaal in Oranje.
