Beste Steven,
Door middel van dit briefje wil ik je graag bedanken voor je bijdrage aan een onvergetelijke Pauw deze week, een must see zelfs voor de mensen die principieel niet naar Pauw kijken. Een optreden waarin je pijnlijk de gekte hebt blootgelegd van de gutmensch grachtengordelelite, in deze uitzending vertegenwoordigd door Pauw en met name Tanja Jess. Tanja woont overigens met haar partner Charly Luske in Almere-Haven, zeg maar de dependance van de wannabe gutmensch grachtengordelelite waar de tweede garnituur resideert. Het echtpaar staat garant voor de totale policor idioterie die ons al enige jaren overspoeld vanuit de open inrichting ‘de grachtengordel’. Een elite die denkt dat zij de norm stellen in ons mooie landje, vergetend dat ze in de media heel groot lijken, maar in werkelijkheid slechts een marginaal groepje vormen. Het is jou gelukt om Tanja in totale ontreddering achter te laten, zeg maar rijp voor weer enige sessies op de bank van een psychiater die haar uiteraard zal voorzien van de nodige rustgevende medicatie. Bij Pauw aan tafel zag ik een historisch voorbeeld van twee parallelle universums die met elkaar communiceerden. De hele belevingswereld van Tanja en co, waaronder Sinterklaas, genderneutraal en slavernijverleden, houd je totaal niet bezig. En daarmee legde je bloot dat het gutmensch universum haaks staat op de belevingswereld van de normale ‘Hollandse nuchterheid’.
En daarmee kom ik op een beladen term, Hollandse nuchterheid. Maar wat is eigenlijk die Hollandse nuchterheid? Wel, in mijn ogen is het een basishouding van ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’. Een houding die je vooral buiten de grachtengordel en Hilversum aantreft. Hardwerkende mensen die goed kunnen relativeren en over de nodige zelfspot beschikken. Lange tenen kennen ze niet. Wie kan uitdelen, moet namelijk ook kunnen ontvangen. Om Tanja enigszins tegemoet te komen wil ik de term Hollandse hierbij ook graag vervangen door polder. Poldernuchterheid dekt mijns inziens veel beter de lading en ligt historisch een stuk minder gevoelig, hoewel dat me eigenlijk geen donder uitmaakt. En dat is precies waar het om draait. Poldernuchterheid maakt zich niet druk om marginale zaken of schuldgevoelens uit het verleden. Nee, de poldernuchteraars staan middenin het leven. Natuurlijk weten ze dat er veel misstanden geweest zijn. Maar daar voelen ze zich niet persoonlijk verantwoordelijk voor. Poldernuchteraars leven in het hier en nu. En dat hier en nu benaderen ze met een grote portie relativeringsvermogen. Je kunt wel overal een probleem van maken, maar je kunt ook leren van de fouten uit het verleden en ze niet herhalen. Gewoon beter doen dus in plaats van er eeuwig over te kakelen.
Steven, je bent een voorbeeld van de poldernuchterheid. Het mooie is dat je daarnaast of juist daardoor ook nog een authentiek mens bent. Samen met je matties maak je geweldige tv, waar ik van geniet. Neem afgelopen week het summum van zelfspot. In de aflevering van De Braboneger basht van deze week wisten jullie perfect weer te geven dat niet iedere neger kan rappen. Iets wat iedere poldernuchteraar allang weet, maar niet hardop mag zeggen van de Tanja’s van deze wereld. Ik verheug me al op de volgende afleveringen. Vorig jaar wist je me al te verrassen met De Braboneger verkaast. Een prachtige reeks afleveringen waarin je samen met je matties je best deed om de ‘Nederlandse’ gebruiken te leren kennen. Het meeste was aan jullie niet besteed. Wel, dat geldt ook voor mij en mijn matties hoor. Zeilen ben ik toevallig een groot liefhebber van en een schuurfeest kan ook een aangename tijdsverpozing zijn, als er voldoende bier vloeit. Maar ik ben wel die kaaskop die niet kan schaatsen en er ook geen flikker aan vindt. Je voeten zijn niet voor niets zo breed natuurlijk, de mens is niet gemaakt om zich voort te bewegen op twee ijzertjes. Linedancen, paardje hobbelen, op een tandem met een maat Texel verkennen, vogels spotten die niet aan een spit hangen, hockey (de sport voor mislukte voetballers die met een stokkie hun gebrekkige beencoördinatie compenseren) is aan mij en mijn matties ook niet besteed. We hebben best veel gemeen dus.
En dat is precies waarom ik je dit briefje schrijf. Hoewel je je het misschien niet beseft, ben jij het toonbeeld van de gewone Nederlander, de poldernuchteraar. Ik hoop dat je de komende jaren de gelegenheid krijgt om nog vele afleveringen te maken, waarin je samen met je matties ons kleurrijk landje op dezelfde humoristische manier in beeld brengt. Mijn matties en ik kunnen er wel tegen. Wij kijken namelijk met dezelfde verbazing de wereld in. Wij kunnen trouwens ook erg lachen om allerlei maffe zaken die ‘andere’ culturen meebrengen. Mensen zoals jij Steven, en dus ook Dennis en Djordjhy, geven mij het gevoel dat het uiteindelijk wel goed komt in Nederland. Mijn steun, en die van mijn matties, heb je.
Hou doe,
@watapatjee
