De meest actueel relevante filosofische uitspraak ooit word toegeschreven aan David Hume: Feiten zijn slaven van de hartstocht. En nergens is de hartstocht groter dan in het Voetbal. Vergeef mij dus. Ik voelde mij bij hoge uitzondering geroepen om in de pen te klimmen toen zondag mijn Club totaal door het ijs ging tegen een veredeld Jeugdelftal. Het feit dat Feyenoord, dat een vrij stabiel seizoen draait en vooraf voor het eerst sinds tijden als titelkandidaat werd bestempeld, met vertrouwen naar de Arena afreisde maar er niet aan kwam tegen een middelmatig Ajax, dreef mij tot waanzin. Ze slaagden er in de Arena (een parodie op een voetbalstadion maar dat terzijde) wederom in de tegenstander er een stuk sterker te laten aanzien dan die feitelijk was. Hieronder probeer ik in overzichtelijke termen greep te krijgen op deze bizarre feiten, en redenen aan te voeren over het hoe en waarom van dit zoveelste debacle in onze tweestrijd met Ajax.
De eerste categorie is die van het geluk en van het universele onrecht.
Zoals in de wereld om ons heen machten en systemen die de mensheid niet dienen bijna onaangetast blijven, ondanks het feit dat een merendeel van de mens wel ziet dat deze machten de mensheid allang niet meer dienen, is daar ook sprake van binnen het Voetbal. De ‘Macht der Graaiers’ of de elite, de plunderaars van deze wereld en de plunderaars van de waardigheid van de mens zitten fier in het zadel. Dit komt omdat de Goden aan hun kant staan. God weet waarom, maar het is zo. De wet van het universele onrecht. Met de mensheid als lijdend/leidend voorwerp. Vanuit voetbal-perspectief is dat hetzelfde.
Ajax, wiens bijnaam niet geheel ontoevallig die van de ‘godenzonen’ is, is vernoemd naar een tragisch en marginaal Godje dat zich vergreep aan de zieneres Cassandra en vervolgens door de Godin Athene werd verdronken. Ook kreeg hij de toorn van Poseidon over zich heen. Sindsdien is deze parvenu onder de Godheden vanuit het dodenrijk bezig met het steunen van een voetbalclub die zijn waarden (of het gebrek daaraan) het best reflecteert. Ajax dus. Mijn oproep voor een scheiding tussen staat en religie is daarom nergens zo noodzakelijk als in het voetbal. Geef het voetbal terug aan het volk, en verlos het volk van dit Griekse drama. Maar om dat te realiseren moeten we eerst beter begrijpen hoe alles werkt. Afijn, we beginnen bij het meest cruciale punt in mijn betoog. De reden waarom Feyenoord zondag verloor was voornamelijk gelegen in de eeuwige gijzeling van het Geluk door de zonen van het eerder genoemde Godje. Het Stockholmsyndroom van het Geluk beter verwoord.
Geluk.
Ik kan hier ingaan op de statistieken van het eeuwige geluk van Ajax of op de laatste titels die Ajax won. En die wonnen ze voornamelijk doordat ze vroeg werden uitgeschakeld in het Europese toernooi, terwijl hun grootste concurrent PSV in de winterstop zijn beste speler kwijtraakte en langer in de Europese toernooien verbleef. Daardoor verspeelden ze een enorme voorsprong, maar om zo ver te gaan zou wat al te flauw zijn. Ik beperk me dus vooral tot afgelopen zondag. Eerst is het het benoemen waard dat de Mokumse sportiviteits-moraallozen, die immer nationaal profiteerde van goede Europese prestaties van anderen, ineens tot het lumineuze idee kwamen dat de Europese wedstrijden een te hoge belasting voor hen vormden en een officieel verzoek indienden om de wedstrijd te verzetten. Iets wat een precedent zou betekenen van ongekende proporties. Dat de back-office van Ajax, de KNVB genaamd, er welwillend tegenover stond maar dat het helaas gezien het time-frame niet meer te organiseren viel, was de enige reden dat dit onzalige staaltje georganiseerde onsportiviteit sneuvelde.
Wel, verder dan maar. In de aanloop naar dit soort wedstrijden ga je uit van een gelijk speelveld. Omstandigheden dienen enigszins in balans te zijn, althans zouden dat moeten zijn in een rechtvaardige wereld. Maar u raadt het al; dat was weer eens niet het geval. Waar Feyenoord eerder dit jaar in De Kuip Ajax naar het kastje van de muur speelde en met een totaal onverdiend gelijkspel achterbleef, zou je zeggen dat het geluk een keer op was voor de Amsterdammers.
Echter: Laten we de feiten even op een rijtje zetten :
- Feyenoord miste 3 basisspelers voor de wedstrijd- Kongolo- Vilhena- Basacikoglu. En Ajax 1 ( Dolberg).
- Feyenoord kreeg gelijk een vrije trap tegen wat overduidelijk geen vrije trap was waarna Ajax binnen een minuut van 35 meter uit die specifieke vrije trap scoorde. De kans dat dat gebeurt is Nul normaliter. De klap die Feyenoord daardoor kreeg is evident, vervolgens moest topscorer Jorgensen eraf met een liesblessure. Klap twee.
- Björn Kuipers, een internationale topscheidsrechter, normaliter liet zich de gehele wedstrijd kennen als een notoire thuisfluiter dus ook dat hielp nauwelijks mee.
- Tot overmaat van ramp moest ook Karsdorp in de rust in de kleedkamer achterblijven die werd vervangen door Tapia, een Peruaan met een jetlag na midweeks interlandvoetbal en nul ervaring op een backplaats. So far voor onze brede selectie.
- Ajax startte daarentegen door puur toeval met Neres en Kluivert die later doorslaggevend bleken te zijn. Geen tactisch inzicht maar ordinair geluk voor Trainer Bosz, een voormalig Feyenoorder die vroeger als Feyenoord-speler al stiekem naar trainingen van Ajax ging kijken. Uiteraard ook nadat hij met zijn technisch directeurschap bij Feyenoord onze club het faillissement in had gejaagd (waarvan wij nog steeds last hebben tot op vandaag), en tegenwoordig zijn judasrol met verve in het openbaar vervult.
- Als laatste bleek Elia, na een tijd te hebben warmgelopen, toch niet te kunnen invallen. Ook dat droeg niet bij aan het vertrouwen natuurlijk.
Al met al is deze factor cruciaal. Feyenoord heeft vooral een minderwaardigheidscomplex omdat ze weten dat wat ze ook doen- het niet genoeg zal zijn, wat ze ook doen, de goden blijven ons ongunstig gezind- dat is de krachtigste aller ontmoediging. Al de andere redenen die we nog aan voeren vloeien hieruit voort. Nee, we hebben geen Calimero-complex. We worden feitelijk benadeeld . De Goden zijn tegen ons. Nou ja, dat ene marginale Godje wat kennelijk de voetbalrechten heeft gekregen van Hades dan.
Minder belangrijk maar voor de volledigheid, de andere redenen:
Kampioenschapsstress:
Aangezien het langer geleden is dat Feyenoord kampioen werd dan dat de laatste brontosaurussen op aarde rondwaarden, is de kampioensstress compleet. Sterkhouders als El Ahmadi, Botthegin en Jan-Scharie gingen compleet door het ijs en gaven Siberische toendra’s aan ruimte weg aan de FC Kinderopvang van kleuterleider Bos, waardoor Traore ineens een topvoetballer leek en A-1 spelers als Kluivert en Neres konden excelleren. Iedereen stond stijf van de zenuwen. Echte kampioenselftallen staan niet stijf van de zenuwen. Ontluisterend en Feyenoord-onwaardig dit.
De technische staf:
Ondanks mijn waardering van de rust en de vakkennis van Giovanni van Bronckhorst, faalde hij nadrukkelijk met de ploeg mee. Hij nam het feit dat hij rust moest uitstralen (normaliter zijn kwaliteit) wel erg serieus. Het leek wel of hij twee strippen valium op had. Hij stond erbij als een kn(l)ulletje. Naast zijn defaitistische uitstraling liet hij het op meerdere vlakken afweten. In plaats van het zielloze geschuif van Feyenoord in de opbouw- waardoor er telkens risico ontstond op balverlies en Ajax-counters, had Giovanni Dirk Kuyt naast Kramer en voor mijn part ook Botthegin erbij moeten zetten voorin. Ze hadden lange hoge ballen moeten gaan spelen, na een kwartier in de tweede helft gewoon lekker opportunistisch, met die kopsterke fysiek sterke jongens. Dan kan je een blok achterin houden tegen de counter en ga je oorlog maken in het strafschopgebied. Daar houdt Ajax niet van en je hebt er geen vorm voor nodig. De kans is reeel dat je 2-1 maakt en dan bezwijkt Ajax onder de druk omdat ze dan gereduceerd worden tot de jongetjes die ze zijn. De Bartel-japen zogezegd. Giovanni had de Ajax-jongetjes moeten Meneer-Heydrichen en ze uit de lerarenkamer moeten zetten om zo de wedstrijd te doen kantelen.
We hadden moeten reageren als mannen. Maar Gio deed niets dan lijdzaam toekijken. Verder liet Hij Elia twintig minuten warmlopen maar bracht hem vervolgens niet in om geen risico te lopen op verergering van zijn blessure, ik hoef niet uit te leggen dat dit soort bi-polair gedrag psychologisch geen positief effect heeft op het vertrouwen van een ploeg die toch al niet in de wedstrijd zit. Laat Elia thuis, laat hem op de bank, maar schep geen verwachtingen. Ook heeft Giovanni kennelijk niet de behoefte gevoeld tijdens de laatste maanden in te grijpen bij de vele interviews zoals gegeven door zijn spelers, waarin ze maar niet konden ophouden om te praten over de titel.
Terwijl iedere toptrainer en kampioensploeg weet dat je niet over de titel praat en zo snel mogelijk de aandacht ervan af leidt. Over titels praat je niet, die win je. Je leeft in het nu, werkt elke dag zo hard mogelijk en neemt het van wedstrijd tot wedstrijd. Verwachtingsmanagement, zeker bij een club als Feyenoord, is cruciaal. Ook kenmerkend vond ik het dat levend standbeeld Jan Wouters de enige was die enige emotie toonde. Voor de rest leek de technische staf wel een non op een orgie.
Tot slot: Feyenoord ging door het ijs, de sleutelspelers gingen door het ijs, de staf ging door het ijs- het was verbijsterend om te zien dat Feyenoord zelfs het slakkentempo dat Ajax op de mat legde in de tweede helft te machtig was. Het was een collectief falen. Mar het feit dat Feyenoord in een cruciale fase zoveel tegenwind heeft komt maar door één ding. De eeuwige gijzeling van het geluk door de Hoofdstedelijke bevoorrechten. Ik eis een onderzoek naar dit universele onrecht. En de Politieke partij die dit oppakt heeft mijn stem de volgende verkiezingen.
Dus hou hoop, kameraden! Zoals Plato al zei: Het doen van onrecht is onwaardiger dan het ontvangen daarvan. En zo is het.
Dit is een ingezonden stuk van @Sambamagico
