Na een hele dag mijn ergernis opgekropt te hebben ben ik eindelijk even in de gelegenheid om het op papier te zetten. De aanleiding was vanochtend het volgende artikel op De Dagelijkse Standaard, waar en passant DDS zich ook even positioneert met het woord moedig in de kop. Waar Jan Roos vroeger uitblonk in het stellen van domme vragen als interviewer, heeft hij dat nu vervangen door het geven van ondoordachte inhoudsloze shockerende one-liners als geïnterviewde in zijn functie van lijsttrekker van VNL. Hij begon trouwens wel goed. Zelfs Jan snapt dat werken moet lonen en dat het goed zou zijn als iedereen aan het werk is. Daarna begint echter het inhoudsloos roeptoeteren. Jan weet namelijk wel een oplossing voor zijn eerste opmerking ‘Werken moet lonen’. De oplossing is uiteraard erg simpel en louter retorisch van aard, zoals overigens alle oplossingen die uit de mond van politici komen. Ja, Jan wist namelijk op te rochelen (vanavond overigens live te aanschouwen bij Dunk op RTL Z, 22.04 uur) dat de bijstand 10% naar beneden kan. Dat werkenden aan de onderkant van de arbeidsmarkt ook elke maand een stukje salaris tekort komen is Jan ontgaan. Nee, Jan kijkt wel de andere kant op als het gaat over armoede in Nederland.
En hiermee heeft Jan in één zin duidelijk gemaakt dat VNL behoefte heeft aan een wetenschappelijk bureau dat ideologische kretologie toetst aan haalbaarheid en wenselijkheid. Jan vergeet namelijk dat de Nederlandse arbeidsmarkt nog steeds een structureel tekort aan banen kent, zie hiervoor De echte cijfers van de arbeidsmarkt. Jan gaat nog een stapje verder, zie onderstaande tweet van 8 september vorig jaar.
Jan maakt hier onderscheid tussen niet willen en niet kunnen. Een onderscheid waar ik volledig achtersta. Mensen die echt niet kunnen hebben we namelijk zorgplicht voor, bedenk daarbij dat ons dat allemaal kan overkomen. Mensen die niet willen is een ander probleem. De meeste werkgevers zitten niet te wachten op deze klaplopers. Het betreft een groep die we ‘Het granieten bestand’ noemen. Deze groep telt ongeveer 230.000 participanten. Ook ik ben voor een strikt beleid om deze doelgroep onder de duim te houden. Rijden ze in een te dure auto van hun zwart verdiend geld of uit de opbrengsten van hun wietplantage dan pluk je ze. Daar hebben we wetgeving voor overigens. Overlast van deze doelgroep smoor je ook direct in de kiem, hebben we ook wetgeving voor. Een totaal ontmoedigingsbeleid dus. De werkende Nederlander zal dat respecteren en toejuichen.
Mijn ergernis komt voort uit de grote groep die Jan Dandruff niet benoemt en schoffeert. Er is namelijk een grote meerderheid werklozen die graag wil, maar geen werk kan vinden omdat er nog steeds te weinig werk is. VNL draait er dus ook niet de hand voor om deze mensen in één adem in de hoek te trappen waar ze niet horen. Blijkbaar hanteert Jan het standpunt van de maakbare wereld. Een maakbare wereld waar iedereen die wil werkt. Met andere woorden is het je eigen schuld als je geen werk hebt. Een hardnekkig stigma dat onder de bezielde leiding van het slechtste kabinet ooit, Rutte II, gemeengoed is geworden. Het is alleen jammer dat het aan de werkelijkheid voorbijgaat, sowieso de maakbare wereld bestaat niet.
Gelukkig is het nog ruim voor de verkiezingen en is er tijd om het neoliberale gerochel om te zetten in echte liberale oplossingen. Vraagt wel wat realiteitszin en een hoop inlezen. Ik verwacht echter dat Jan doorgaat zoals hij nu bezig is en VNL daarmee de eerste partij in de historie maakt die eindigt op -2 zetels. Dat is Jan namelijk wél toevertrouwd, iets wat onmogelijk lijkt toch mogelijk maken met veel inzet en weinig inhoud. Het was immers ook Jan die Geen Peil (niet de politieke beweging) al roeptoeterend en met een bespottelijk matrozenpetje wist te verkopen. Na 15 maart is er dus zeker hoop voor Jan Roos. Hij kan per direct aan de slag als salesmanager bij Head & Shoulders.
