Onlangs was het weer eens zover. Tijdens de rit naar huis na een dag werken sloeg op een gegeven moment de vermoeidheid toe achter het stuur. Het feit dat het om 18:00 uur al donker was plus dat er automobilisten voor me zaten die geen 80 km/u (op de teller) durfden te rijden op een weg waar dit toegestaan is, droegen ook hun steentje bij aan deze vervelende en tevens niet ongevaarlijke situatie. Even wegzakken en het kan gebeurd zijn. Niet leuk voor mij, maar ook niet voor mijn voorganger of tegenligger of eventuele boom waar ik tegen aan knal. Tijd voor wat eten dus. Wat energie, een oppeppertje, om weer even fris te worden en bij de les te geraken. Mocht niet te lang duren, even snel, dus naar de ‘Mekdoonalds’ aangezien deze precies op de route lag.
Het was vrijdagavond en dus was het best wel druk. En druk bij McDonalds (vanaf nu McD genoemd) betekent doorgaans ouders en kinderen, veel kinderen. En veel kinderen betekent veel gekakel, veel dienbladen met van die (fors prijzige) kartonnen doosjes erop, veel ouders die enigszins ietwat gestrest zijn om hun losgeslagen kroost onder controle te houden. Niet echt even rustig en ontspannen snel wat lekkers naar binnen werken dus. Maar goed, ik was toch vrij snel aan de beurt en ik dacht “Laat ik eens gek doen. Ik neem eens wat anders dan die losse McChicken”. Ik keek naar de grote reclamefolder die achter de bediende hing en zag daar drie burgers vol trots prijken met in grote letters daarboven “ROYAL”. Het ging om de Filet-o-fish, de McChicken en de Quarter pounder.
Ik had redelijk trek dus ik dacht “vandaag neem ik niet alleen een quarter pounder, maar ook nog eens de “Royal”-versie daarvan” (welke meerwaarde dat had ten opzichte van een gewone of “regular” quarterpounder was me overigens volstrekt onduidelijk). Er zat bij die Royal trouwens sowieso een plakje cheddarkaas, wat mij gelijk deed denken aan het legendarische “Pulp Fiction” van Quentin Tarantino en het metrische systeem wat wij in Europa hanteren (“You know what they call a quarterpounder with cheese in Paris?”).
Dus ik bestel een Koninklijke Quarterpounder tezamen met een Large milkshake vanille. 2,95 euro voor de milkshake en een toch wel stevige 3,95 euro voor de kwartponder. Dat beloofde wat, dat MOEST wel lekker smaken en de maag vullen. Even gewacht bij een van die 8 tablets voor de bestelling die ze daar hebben bij McD (zo leuk voor de kinderen joh, eenmaal erachter zijn ze er niet meer vandaan te slaan, eten is totaal irrelevant geworden) en na een paar minuten was mijn bestelling klaar om door mij te worden opgehaald. Ik loop naar de jongedame met het dienblad en neem het dienblad aan. Daarop stond een grote milkshake en een… ja toch wel klein doosje vond ik. Ik nam het mee en ging aam een tafel zitten en maakte het doosje open.
Hevige teleurstelling maakte zich meester van mij, naast een gevoel van verbazing. Onthutst was ik eigenlijk. Voor me lag een broodje, zelfde diameter als van de euroknaller hamburger, alleen zaten hier dan van die sesamzaadjes op en was het broodje iets luchtiger. Wat ze trouwens precies doen om dat broodje van hun befaamde hamburger, waarvan je je af kan vragen waarom die überhaupt nog gekocht worden, zo klef en goor te maken, ik kan er alleen maar naar gissen. Op het broodje van de ROYALE quarterpounder ontwaarde ik wat stukjes ijsbergsla, één schijfje tomaat op een plakje cheddarkaas – waarvan de gele kleur erop lijk te zijn geverfd, lekkurh! – dat weer op het ‘lijdend’ voorwerp lag, zijnde het kwart pond vlees. Afgezien van nog een klein beetje saus was dat het.
I kid you not! Bijna 4 euro had ik daarvoor neergeteld. Ik vroeg mij af of dat stukje vlees nu werkelijk een kwart pond woog, want het leek qua omvang behoorlijk veel op het schoenzooltje dat de euroknaller hamburger is. Dus ik terug naar de balie om te vragen of ik wel de goeie burger had gekregen. Was er geen sprake geweest van een vergissing? Nee dat was het niet, werd me verteld. Maar ik zie alleen maar een klein stukje vlees met een paar stukjes ijsbergsla, een plakje kaas en een schijfje tomaat, zei ik, waar ik net bijna 4 euro voor betaald heb.
Er kwam een tweede dame bij staan die me verzekerde dat het de goeie burger was. Nou oké dan weet ik genoeg, zei ik, en ging terug naar m’n plek. Ik kon het echter, geïrriteerd en nieuwsgierig als ik was, niet laten om toch even snel een euroknaller hamburger erbij te kopen om te kijken wat nu het verschil was tussen de twee. Die euroknaller burger zit niet in een doosje, maar in een stukje papier. Met de beste wil van de wereld begrijp ik nog altijd niet waarom dit misbaksel het predikaat “hamburger” mag dragen, maar dat terzijde.
Ik haalde de euroknaller tevoorschijn en haalde de bovenkant ervan af. Weer maakte verbazing zich van mij meester, slechts een stukje schoenleer (dikte iets van 3 à 4 mm) met daarop een stukje augurk in een heel klein beetje van iets wat leek op ketchup. Niet zo heel gek dan ook die prijs van 1 euro. Hoe dan ook, ik kon wel stellen dat de kwartponder zeker de dubbele dikte had van het lapje schoenleer, maar veel meer ook niet. Smaak zat er, geheel in de lijn der verwachting, ook al niet echt aan. Tezamen met het enkele stukje tomaat, het plakje cheddarkaas en de stukjes ijsbergsla en een pietsie saus kon ik tot maar een enkele conclusie komen en dat was dat ik behoorlijk genaaid was. Bijna 4 euro voor zo’n waardeloos broodje, het is lastig om te geloven dat mensen dit kopen en niet bitter teleurgesteld zijn na het eten ervan. Ik moet dan gelijk denken aan Michael Douglas in “Falling down”. Misschien moeten we de wapenwet in Nederland ook maar versoepelen.
En als ik dan, overmand door zoveel teleurstelling, om me heen kijk, zie ik al die mensen die volgens mij met enige regelmaat in deze ongezonde oplichterstent (50 eurocent voor zo’n ieniemieniebakje saus!) komen. Als ik bedenk waar al deze mensen en deze kinderen zich waarschijnlijk mee bezighouden dag in en dag uit, denk ik “het gaat niet goedkomen met ons, met de mens op deze planeet”. Niet zolang McD goede zaken blijft doen. Zonder hiermee iets of iemand te willen veroordelen, zulk belabberd voedsel tegen zulke hoge prijzen en toch niet failliet gaan, dan is er iets grondigs mis met deze maatschappij, me dunkt. Of hoorde ik laatst dat het niet zo goed ging met Mekdoonalds. Is er toch nog hoop?
door Sander van den Berg
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
Tsja. Het is de Mac, dan moet je inderdaad geen haute cuisine verwachten. Toon mij de tent waar je een betere burger krijgt voor slechts 4 euro en je krijgt van mij een Euro knaller. Beloofd.
Ga even langs de Cantarell op het Weesperplein, zit vlakbij de uitgang vh metrostation. Voor 3,50 euro heb je daar een Cantarell burger, bestel die maar eens en stuur me dan maar een tweet waarin je toegeeft de weddenschap te hebben verloren. Ben er trouwens vrij zeker van dat je voor 3,95 euro bij de meeste snackbars een betere ham- of cheeseburger kunt krijgen dan dat gedrocht wat ik voorgeschoteld kreeg. Buiten dat is het gewoon weinig “bang for your buck” wat je in dit geval krijgt bij mekdoo. Echter, dit geldt voor meer zaken die op het menu staan daar (denk bv. aan die McFlurries). Ik zie nu trouwens ook dat ik maar een enkel plakje cheddar kaas op die burger had, terwijl er op de reclamefoto 2 plakjes op zitten (eentje op en eentje onder de quarterpounder). Hoe dan ook, ongezonde troep voor restaurantprijzen, Mcd in een notendop.
Waar is het weesperplein? Volgende keer dat ik er in de buurt ben zal ik de belofte waarmaken!
3e metrohalte vanaf CS. Ligt vlakbij Waterlooplein. Ff googlen anders. Kwam daar altijd in m’n studententijd. Hoge kwaliteit voedsel tegen een billijke prijs, zoals ‘t zo moeten zijn. Succes en alvast eet smakelijk!
Ah, Amsterdam dus. Ik ben er sowieso in april, komt goed.