Op een zondagochtend fietsend op de Lekdijk bij Ameide denk ik aan Nederland. Mijn gedachten gaan uit naar de multiculturele samenleving van het land aan de Noordzee. Alhoewel er weinig te zien is van de superdiversiteit van dit land in Ameide, wordt de Nederlander in grote en middelgrote steden een minderheid in eigen land.
De karavaan der vluchtelingen lijkt te stoppen. Schijn bedriegt. De voornamelijk mannelijke ‘vluchtelingen’ halen hun gezinsleden, die zich nu in het veilige Turkije bevinden, hier naartoe. De gezinshereniging zorgt ervoor dat er een dubbele hoeveelheid kansloze mensen naar Nederland zal komen. Het is kansloos, omdat wij niks uit het verleden hebben geleerd.
Toen in de jaren ’60 de eerste gastarbeiders – Turken en Marokkanen – hier naartoe kwamen, hadden wij het idee dat deze na een tijdelijke opvulling van arbeidsplaatsen weer terug zouden keren naar hun land van herkomst. De eerste generatie betrof hardwerkende nuttige arbeiders en dat zij het werk van de ongeschoolde Hollanders afpikten mocht toen niet benoemd worden. Je mag met recht zeggen dat deze generatie heeft geholpen Nederland op te bouwen.
Medio jaren ’70 kwam de eerste golf van gezinshereniging. Turken en Marokkanen dumpten de Nederlandse vriendinnetjes, waar ze soms ook nog een kind bij hadden, en haalden een importbruid uit de regio waar zij van oorsprong vandaan kwamen. De overheid zorgde ervoor dat dit mogelijk werd gemaakt en faciliteerde bovendien met huisvesting en gratis geld in de vorm van een uitkering. Het begin van het einde.
Huisvesting van de voormalige gastarbeiders moest daarbij zoveel mogelijk in dezelfde buurt. Turken willen bij Turken wonen en Marokkanen bij Marokkanen, was de gedachte van de politieke elite van toen. Prachtwijken veranderden langzaam in achterstandswijken.
Enfin, de rest is geschiedenis.
40 jaar lang wordt er gepraat over het toverwoord integratie: ‘Het continu proces waarin een samenleving de balans vindt tussen de normen en waarden van haar verschillende bevolkingsgroepen.’ Vandaag de dag zijn we nog steeds op zoek naar die balans. Op het moment dat we denken dat het eindelijk is gelukt wordt de balans verstoord.
In Amsterdam is de autochtone inwoner een minderheid in eigen stad. 49% van de inwoners is autochtoon, onder de 15 jaar is dat zelfs 37%. Je vraagt je af wie zich straks in wiens stad moet gaan aanpassen. Met de toestroom van asielzoekers en immigranten, die zich veelal in de grote steden zullen gaan vestigen, wordt de integratie in deze steden nog complexer.
In Ameide hebben ze weinig last van de grote steden problematiek. De knuffelallochtonen van het dorp, de leden van een Somalische familie, doen het redelijk. En toch heerst er angst. De dorpelingen zijn bang dat hun balans verstoord gaat raken.
Wat er nog niet is, zou zomaar kunnen komen.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
Vraagje: Was die opbouw niet in de periode 1945 tot ongeveer 1965?
En dat toen in de jaren zeventig de grote mechanisaties ingezet werden in veel sectoren, maar dat kostte wel veel centjes en omdat de hoge heren wisten dat de EEG er aan kwam was het slimmer om de productie hier ten lande nog even aan de gang te houden met kunstmatig erg lage lonen (en ja, het hielp ook dat die soosjale akademie-types sowieso al te lam waren om een poot aan écht werk uit te steken, akkoord, bedankt nog, ’68-ers) om dan in lagelonenlanden met winsten naar Panama de productie weer op te starten. Oke, dat laatste is voortschrijdend inzicht.
Maar toen de gastarbeiders kwamen, was de afbraak al begonnen, wil ik maar zeggen.
Voor de rest snap ik de angst en vind ik het wel een aansprekend stuk. Leuke site ook, net pas ontdekt, kranten startpagina bedankt!