Soms kom je van die berichten tegen waar je direct de nodige vraagtekens bij zet. In dit geval gaat het om het bericht waarin Tirza de Fockert oppert om vluchtelingenboten rechtstreeks aan te laten leggen in Amsterdam. Een bericht dat tot grote verontwaardiging en hilariteit leidde op Social Media. Nou is dat op zich niets bijzonders voor ideeën die uit de koker van GroenLinks komen. GroenLinks is namelijk de vergaarbak van idealisten en gutmenschen die onvoorwaardelijk geloven in open grenzen, een autovrije wereld, een inclusieve samenleving en zoals de naam al zegt een groene wereld. Enig besef dat we een gezonde economie (welvaart) nodig hebben om al die luxe (welzijn) te financieren is uiteraard niet gewenst onder de GroenLinksaanhang. Nee, bij hun reiken de bomen bij voorbaat tot in de hemel. En daarmee is de cirkel rond, de gekte van GroenLinks is verklaard. En toch, het idee van Tirza vraagt een nadere beschouwing.
Categorie: Amsterdam
De gevraagde burgemeester
Zoals iedereen in de media heeft kunnen volgen is Amsterdam op zoek naar een opvolger voor hun de hemel in geprezen burgemeester Eberhard van der Laan. De gemeenteraad heeft hiertoe een profielschets opgesteld, goedgekeurd en de vacature werd geplaatst. Tot mijn verbazing reageerden 29 kandidaten op deze hondenbaan. De vertrouwenscommissie vond dit echter niet genoeg en besloot de vacaturetermijn te verlengen, c.q. de vacature opnieuw open te stellen. Blijkbaar heeft de gewenste kandidaat niet gereageerd. De 29 kandidaten die wel hebben gereageerd raad ik aan hun sollicitatie in te trekken. Je moet er toch niet aan denken nu alsnog de functie te mogen invullen. De zweem van tweede keus en eigenlijk niet geschikt zal je blijven achtervolgen. Ik kan me geen vacature voor de geest halen waar de sollicitanten overigens zo worden geschoffeerd. Maar door wie worden ze eigenlijk geschoffeerd, wie hebben zitting genomen in deze vertrouwenscommissie? Vastgelegd is in ieder geval dat de commissie bestaat uit twaalf leden, te benoemen door en uit de gemeenteraad, zodanig dat elke fractie in de commissie is vertegenwoordigd. Wel, het gaat om de volgende gemeenteraadsleden; Zeeger Ernsting (GroenLinks), Mascha ten Bruggencate (D66), Marianne Poot (VVD) , Hendrik Jan Biemond (PvdA), Nicole Temmink (SP), Annabel Nanninga (FvD), Mourad Taimounti (DENK), Johnas van Lammeren (Partij van de Dieren), Don Ceder (CU), Wil van Soest (Partij van de Ouderen), Diederik Boomsma (CDA) en last but not least Sylvana Simons (BIJ1). Hiermee is direct het lage aantal sollicitanten verklaard, je moet er toch niet aan denken dat je beoordeeld moet worden door de leden van deze commissie.
Het protest ‘Omsingel het Oosterpark’
Vervolgcolumn op ‘Het is gedaan met de homobaan!’
Afgelopen dinsdagmiddag had de actiegroep Omsingeling Oosterpark om 17.00u een protest aangekondigd bij de hoofdingang van het park aan de OLVG-zijde. Ik was eigenlijk van plan om die middag op de bank door te brengen met de prachtige nieuwe biografie over Jacob Israel de Haan maar mijn roeping als Ons Oosterpark verslaggever was weer geboden. Temeer omdat deze actiegroep mij en de website Ons Oosterpark diezelfde dag nog dreigde aan te klagen vanwege ‘het stigmatiseren van homo’s’ in mijn vorige column over de verherverbouwing van het Oosterpark. Met angst en beven begaf ik mij naar het park om het protest te verslaan. Ik was eerst van plan om ter bescherming mijn vechthond Nucky mee te nemen maar het leek mij naderhand toch beter de boel niet verder te laten escaleren.
Het is gedaan met de homobaan in het nieuwe Oosterpark
Gisterenmiddag verzorgde stadsdeel Oost een rondleiding door het verherverbouwde (dixit firma Biereco) Oosterpark. Uw verslaggever van Ons Oosterpark en vertegenwoordiger van het collectief ‘De honden van het Oosterpark’ was daar uiteraard bij aanwezig om de vernieuwing van het lusthof van Oost voor u te verslaan. Enigszins onwennig – ik ben zelf stadsgids maar word snel recalcitrant wanneer ik zelf in een groepje mee moet lopen – gingen we onder leiding van een gids op pad met een dertigtal wat oudere buurtbewoners.
Lees verder “Het is gedaan met de homobaan in het nieuwe Oosterpark”
Briefje van Omejan: Aan Easterga
Lief strontdorp,
Soms is de strontlucht erger dan gebruikelijk bij jullie hè? En nee, dan heb ik het niet over het stiekem in de nacht stront rijden tijdens een onverwacht regenbuitje.
Jullie zijn een boerendorp met slechts 43 inwoners. Eentje daarvan is Jan Dijkgraaf. Jullie kennen hem wel, die lelijke kleine gnoom die zichzelf heel wat vindt. Ik kan me voorstellen dat jullie over hem roddelen als hij met zijn putlucht arrogantie het dorp binnen komt rijden en de gezonde boeren strontlucht net dat vleugje zwavel meegeeft dat die opeens niet meer te harden is.
‘U, burgerlieden alleen behoort de de Salon des Variétes’
De Salons des Variétés van Amsterdam en hun publiek 1839-1854
Op 2 september 1839 opende Joseph Duport de eerste Salon des Variétés van Amsterdam aan de Nes. De Salon des Variétés bood een nieuwe manier van uitgaan in Amsterdam. Een toneelprogramma van meerdere vaudevilles per avondvoorstelling in een klein luxe theater waar tijdens de voorstelling gedronken en gerookt mocht worden. De Salon van Duport was een regelrechte hit in het Amsterdamse uitgaansleven. ‘Deze volks-schouwburg wint gedurig nog al meer in aanzien en achting bij ons publiek, en de meeste avonden der week is de zaal te klein, om de toestromende menigte behoorlijk plaatsing te geven,’ zo meldde het Algemeen Handelsblad in 1840.[1] Een extra bijzonderheid van de Salon van Duport was, volgens schrijver en ‘theaterverheffer’ J.H. Rössing in 1909, dat bezoekers uit zowel de lagere als hogere en zelfs de deftige burgerij haar zouden hebben bezocht en, wegens het ontbreken van rangen, gemengd in de zaal de voorstelling volgden. Er hing een losse sfeer, er werd gebroken met de deftige omgangsvormen in het uitgaansleven die de standenmaatschappij van Amsterdam in de eerste helft van de negentiende eeuw zo kenmerkten.[2]
Lees verder “‘U, burgerlieden alleen behoort de de Salon des Variétes’”
Voetveeg: De Nederlandse Identiteit
‘Iek bein hart oppèh zoekhè geweist…. maar die naiderlandsè identitaait?…. neej die hep iek niet kevondein’. Deze historische uitspraak van prinses Maxima uit 2007 kunnen we wellicht als de aanvang van het kansloze geneuzel over de Nederlandse identiteit beschouwen. Hoewel we nu inmiddels gelukkig wèl weten waar die identiteit uit bestaat – Zwarte Piet, de joods-christelijke Paashaas in het Hema krantje en de kerstboom – kom ik nog uit het pijnlijke verleden dat het minder duidelijk was en dus enigszins aansloot bij de zoektocht van onze Max.
Essay: De ‘rechtse grachtengordel’ (1)
De beroemde Amsterdamse grachtengordel werd in de 17e eeuw aangelegd als het exclusieve woongebied van de Amsterdamse handels- en bestuurselite. In Amsterdam, als toenmalig centrum van de wereldhandel, was zij naast een woongebied, een figuurlijk venster op de wereld waar in omgekeerde richting de wereld, andere culturen, nieuwe ideeën en modes als eerste het koude kikkerland aan de Noordzee binnendrongen. Niet vreemd dat de grachtengordel in de rest van Nederland door de eeuwen heen symbool werd voor de ‘arrogante’ Amsterdamse kosmopolitische elite. Eind vorige eeuw verschoof de figuurlijke betekenis van het woord ‘grachtengordel’ naar aanleiding van de roman ‘De Grachtengordel’ van Geerten Meijssing over het schrijversmilieu aldaar naar een te onderscheiden ‘incestueuze linkse culturele elite van Nederland’. Niet geheel toevallig verhuisde het hoofdkantoor van de PvdA in dezelfde periode naar de Herengracht.
Extreem roze
De afgelopen weken, sinds 23 juli, stond Amsterdam weer internationaal in the picture als roze stad. Best vreemd voor een stad met als unique selling point the RED light district. De afsluiting van dit festijn moet nog komen, a.s. weekend wordt er weer groots uitgepakt met o.a. the Canal Parade. Een bonte optocht bootjes varend door de grachten van Amsterdam, met dezelfde gekte op de kades van het ruim toegestroomde publiek als in de hoogtijdagen van het Nederlands elftal dat in 1988 Europees kampioen werd en ook een ererondje mocht dobberen door Amsterdam. Dit jaar is Amsterdam overigens de eer te beurt gevallen om organisator te zijn van de EuroPride, zeg maar bijna de finale van de Champions League. De absolute top is uiteraard de organisatie van de World Pride. De eerste keer dat Amsterdam de EuroPride organiseerde in 1994 eindigde het feestje met een kater, namelijk een financieel tekort van € 450.000,00 dat uiteindelijk leidde tot het opheffen van het Roze Front, een samenwerkingsverband van de belangrijkste vertegenwoordigers van de LHBT beweging in Nederland. Laten we hopen dat dit jaar het feestje in ieder geval niet met een financiële kater eindigt.
De paddo’s boven het Oosterpark
In 2008 sprong een Frans meisje nadat ze paddo’s had genomen van Nemo af. Paddogebruikers krijgen naast hallucinaties soms het idee dat ze kunnen vliegen en springen dan van gebouwen af. Ik vind dat altijd maar dom en betreurenswaardig bovendien, omdat paddo’s hierdoor onterecht een slechte naam hebben gekregen. Als je plotseling denkt dat je kan vliegen dan begin je toch gewoon risicoloos op de begane grond met je armen te klapperen? Je ziet een duif zich toch ook nooit eerst aan een regenpijp omhoog hijsen om vervolgens van een dak weg te vliegen? Deze gedachte komt gek genoeg altijd in me op als ik het lelijkste stukje Oost vanuit het Oosterpark voor me op zie doemen.