Gisterenmiddag verzorgde stadsdeel Oost een rondleiding door het verherverbouwde (dixit firma Biereco) Oosterpark. Uw verslaggever van Ons Oosterpark en vertegenwoordiger van het collectief ‘De honden van het Oosterpark’ was daar uiteraard bij aanwezig om de vernieuwing van het lusthof van Oost voor u te verslaan. Enigszins onwennig – ik ben zelf stadsgids maar word snel recalcitrant wanneer ik zelf in een groepje mee moet lopen – gingen we onder leiding van een gids op pad met een dertigtal wat oudere buurtbewoners.
Op de kop van het nieuwe pierenbadje in aanbouw bleven we staan. Terwijl de rest van de groep onze gids bedolf onder een klaagzang van wat er allemaal mis was, keek ik naar links en zag dat de bossage tegen het hek van het tropeninstituut naast het pierenbadje was verdwenen! Ik riep: het is gedaan met de homobaan! De rest van de groep keek me glazig aan.
U moet weten dat je als hondenbezitter op de meest afgelegen en geheime plekjes van het park komt. In het eerste jaar liet ik regelmatig mijn hond Nucky in het Rosarium – dat overigens compleet verdwenen is in de nieuwe opzet – illegaal los om achter de konijnen aan te jagen. In zijn jeugdig enthousiasme dacht hij dat hij ze echt te pakken kon krijgen, met achtervolgingen door het halve park als gevolg. Zo zag ik hem een keer over het veld van het pierenbadje sprinten en in de bosjes erachter verdwijnen. Toen ik hem riep en hij niet kwam, ging ik achter hem aan de bosjes in. Daar was hij. Schuldbewust keek hij op van een doosje Kentucky Fried Chicken. Mijn oog viel echter op de tientallen gebruikte condooms die op de grond lagen. Gatverdamme! Hadden ze niet even een bakkie kunnen plaatsen waar die dingen in weggegooid konden worden? Dus dit was de cruise plek van het Oosterpark. Ik had mij al eens afgevraagd waar hij zat. Het kleine Sarphatipark heeft er ten slotte ook één en het Rosarium van het Vondelpark is van internationale allure.
U vraagt zich inmiddels wellicht af hoe ik als hondenverslaggever op dit onderwerp kom en waar dit naar toe gaat. Nu, ten eerste is mijn hond zoals elke gezonde reu niet vies van de herenliefde zo nu en dan.
Maar bovendien had ik mij niet voor deze rondleiding ingeschreven om te zien of de belangen van onze viervoeters gewaarborgd waren in het nieuwe park. Het hondenveld ligt immers niet in het nieuw verherinrichtte gedeelte van het park. Ik ging voornamelijk mee om te zien of hij er nog stond…..: de naar mijn weten enige ‘MiniKrul’ van Amsterdam.
Deze mini versie van Amsterdams beroemde officiële openbare toilet ‘de Krul’, ontworpen in 1916 door Amsterdamse School architect J.M. van der Mey naar voorbeeld van een ouder model uit 1880, stond voor de verherbouwing diep in de bosjes achter het oude piramide koffiehuisje. Vrij onbekend bij het publiek maar de vaste groep hangzwervers maakten er gretig gebruik van. De MiniKrul heeft dezelfde mooie geornamenteerde cilindervorm als de echte krul, alleen wikkelt het ijzer zich in dit geval slechts om het middel van de urinant. Beide krullen hebben als nadeel dat de onderkant geheel open is en daarom nogal kunnen stinken. Groot was mijn vreugde toen we met de groep bij de minikrul aan kwamen. Niet alleen is het krulletje blijven staan, de bosjes eromheen zijn geheel verdwenen. Hij staat vol in het zicht, in het midden van het park met een speciaal tegelpad dat er naar toe leidt. Stadsdeel Oost geeft hier een geheel nieuwe dimensie aan het fenomeen openbaar toilet!
Het krulletje bleek ook al in gebruik! Een penetrante urinelucht kwam ons groepje binnen dwarrelen. Een van de dames die vanaf het begin af aan overal over zeikte, vroeg de gids met een Tena Lady gezicht of er niet wat aan de urineoverlast in het park gedaan kon worden. De volgende klaagzang ving aan maar ik kreeg er niets meer van mee. Ik dacht aan de prachtige symboliek van deze wandeling die de rest van de groep ontging.
De reden waarom de Krul van Van der Mey een open onderkant heeft en daarom zo kan stinken heeft namelijk met homoseksualiteit te maken. In het begin van de twintigste eeuw was homoseksualiteit nog een misdrijf. Anonieme homoseksuele escapades vonden in Amsterdam voornamelijk plaats in de openbare toiletten onder straatniveau of de afgesloten houten secreten boven de gracht. Het Amsterdamse stadsbestuur wilde graag een einde maken aan dit verderfelijke en onzedelijke gedrag. Daarom gaf het stadsbestuur Van der Mey de opdracht om de nieuwe openbare ‘Krul’ zo te ontwerpen dat ordehandhavers in één oogopslag konden zien of er één of twee mannen in het openbare toilet aanwezig waren.
Terwijl de groep weer verder liep, vroeg ik mij af waar de nieuwe homobaan van het Oosterpark zou komen. Ik gok op het dichtbegroeide bosje tegenover het beeld ‘Bolgewas’.
Oude column van Amsterjan destijds geschreven voor de website Ons Oosterpark
Eén gedachte over “Het is gedaan met de homobaan in het nieuwe Oosterpark”