Terug naar de bron waar het ooit begon. Voor wie carrière wil maken in de Nederlandse juristerij staat de Leidsche juridische faculteit op eenzame hoogte. Utrecht en Amsterdam vindt men ook nog een beetje “werelds” maar met een bul van een andere universiteit ontstijg je nooit het ARAG rechtsbijstand nivo.
Met een bul alleen ben je er overigens nog niet. Je moet lid van een “studentenclubje” zijn geweest. Want ons kent ons in de wereld van de juristen. Het bastion van advocatuur, rechterlijke macht, officieren van justitie en overige gerechtsdienaren is een hechte club. Daar wordt naar hartelust gestoelendanst. Vandaag advocaat, morgen rechter, overmorgen officier van justitie en dan weer advocaat. Net wat de zakken het lekkerste vult. En onderwijl spelen we elkaar de bal toe en dekken we elkaar. Dat is namelijk wat echte vrinden doen.
Het is een industrie waar honderden miljoenen omgaan. Betaald door “de buitenstaanders” aan de “juristenindustrie“.
Om toegelaten te worden tot dit illustere wereldje en de lonkende miljoenen, moeten feuten diep gaan. Het vernederen, beledigen en het superioriteitsgevoel, wordt ze met de paplepel ingegoten. Ze worden ontgroend en er wordt gewogen of ze “een van hen mogen zijn“. Zo heeft naar verluid ex minister Opstelten het pareltje van het ministerie van justitie, Joris Demmink ontgroend. Hem naakt, besmeurd met bier en vuiligheid, luid brallend door de straten van Leiden gejaagd. Hem gedwongen mee te doen aan allerlei smakeloze rituelen. Want dat is wat er gebeurd tijdens de ontgroening.
En als de feut dat alles doorstaat, dan openen zich de poorten tot de door juristen in de dop zo fel begeerde lidmaatschappen van studentenverenigingen als Minerva. Deze verenigingen verbroederen het juristengebroed voor het leven. Sodom en Gomorra op stand.
Vaak worden de feuten met zachte hand door hun ouders naar het pad van de eeuwige roem geleid. Vaders en moeders hebben ook rechten gestudeerd en zijn veelal ook lid geweest van zo’n clubje.
Recent werd er een vonnis geveld waarbij gewaardeerde leden van Minerva zeg maar de gedaagden zijn. Zouden ook de doorgewinterde, voor het leven lang als rechter aangestelde behandelende rechters – Mrs mw. T.G. Lautenbach, A. Dupain en mw. E.E. de Wijkerslooth-Vinke – lid van Minerva of een soortgelijk verdorven clubje omhooggevallen lieden zijn geweest? Of in ieder geval uit nostalgische overwegingen dit clubje en de “bloedgroep” een warm hart toe dragen?
Uit dat vonnis blijkt dat na een hevig juridisch debat, ook door het gerechtshof Den Haag, werd besloten dat de buren van een studentenhuis met Minerva leden niet zo moesten zeuren. Wat een onzin, dat ze last hebben van geluidsoverlast, zoals op nachtelijke uren dreunende bassen en gillend klaarkomende aankomende juristes die zich bedwelmd door drank avond aan avond laten nemen door de feestvierende alpha mannetjes van Minerva.
De arme buren hebben alles geprobeerd. Uitgebreide rapportages en onderzoeken, uitgebreide motiveringen. Hun klacht bij de rechtbank zal hen tot en met het gerechtshof een kleine EUR 100.000 aan verdediging en onderzoeken gekost hebben.
Is het naïef? Als je van te voren weet dat je geen enkele kans maakt en de dat onschendbare rechters een juridische trukendoos aan doelredeneringen kunnen opentrekken om je klacht voor altijd naar het rijk der fabelen te verwijzen. Jou achterlatend met de ellende? Een op voorhand verloren zaak zou je zeggen, je verzetten tegen de aankomende juridische “elite” als de heersende juridische “elite” het oordeel moet vellen? De slager die zijn eigen vlees keurt, of zien we dat verkeerd?
Hoe zouden Mrs mw. T.G. Lautenbach, A. Dupain en mw. E.E. de Wijkerslooth-Vinke oordelen als de Minerva heren hun buren waren? Is er door hen echt objectief geoordeeld? We zullen het nooit weten?
