Besteedde ondergetekende het laatste jaar de nodige aandacht aan de loopgraaf ter rechterzijde van het Nederlandse debat rond het Israëlisch-Palestijns conflict, het wordt zo zoetjes aan weer eens tijd om de bevooroordeelde aannames, historisch inhoudelijke onevenwichtigheden en frames van de loopgraaf ter linkerzijde onder de loep te nemen. Een ondankbare taak want net als in de rechter loopgraaf valt het niet te verwachten dat er op de flank van Anja Meulenbelt en consorten serieuze gesprekspartners op zullen staan, om het debat over dit onderwerp samen een stukje verder richting het niemandsland te dirigeren. Voor velen is de staat Israël en het Palestijns slachtofferschap dat uit de oprichting van deze staat is voortgekomen een obsessie geworden. Een obsessie die een gestaald paradigma baart van kolonialistisch Israëlisch daderschap en Palestijns slachtofferschap waarbij historisch gezien de context van tijd en plaats er niet meer toe doet, de ‘agency’ van de Arabieren en Arabische staten in het Midden-Oosten volledig wordt ontkend en een uiteindelijke oplossing van het conflict vanuit de uiterst complexe actuele status quo van realiteitszin wordt beroofd.
De grondlegger van het Palestina-activisme in Nederland is het Nederlands Palestina Kommitee (NPK) dat in 1969 werd opgericht door o.a. oud-CPN-er en verzetsman Piet Nak. Het jaar van de oprichting van het NPK – 1969 – is voor dit artikel van belang, namelijk twee jaar na de Zesdaagse Oorlog waarin Israël met een verrassingsaanval Egypte en Syrië versloeg en de Gazastrook, de Sinaï en de Golanhoogte bezette. Deze oorlog die Israël in feite opgedrongen werd door de grootheidswaanzin van de Egyptische president Nasser, bleek een keerpunt in het Israëlisch-Arabisch conflict. Hoewel Israël er alles aan gelegen was Jordanië, dat na de onafhankelijkheidsoorlog van 1948 de Westbank inclusief Oost-Jerusalem geannexeerd had, buiten de oorlog te houden, besloot Jordanië op basis van valse informatie en dwang van Egypte, toch aan de oorlog mee te doen en opende eenzijdig het artillerievuur op Tel Aviv. Het oppermachtige Israëlische leger versloeg vervolgens ook het Jordaanse leger en bezette de gehele Westbank tot aan de rivier de Jordaan. De verovering van de oude stad van Jerusalem, de Klaagmuur en het gebied dat in de antieke periode Judea en Samaria omvatte, zou grote gevolgen hebben voor de ‘aard’ van de staat Israël, het zionisme en het verder verloop van het ‘Israëlisch-Arabisch conflict’ dat vanaf dat jaar langzaam van naam zou veranderen in het ‘Israëlisch-Palestijns conflict’.
Toen Israël vanaf 1967 gebieden buiten de groene lijn – die na de oorlog van 1948 de voorlopige maar de facto grenzen van de kleine nieuwe staat vormden – bezette en vrijwel direct aanving met de kolonisatie van deze gebieden tegen de internationaalrechtelijke regels in, ten koste van de ‘Palestijnse’ Arabieren die er woonden, toen pas kwam er iets van georganiseerd pro-Palestijns activisme op in Nederland. Eind jaren 60 ving immers ook het sluitstuk van een periode mondiale dekolonisatie aan, met als grote blikvanger de oorlog in Vietnam. De jonge westerse staat Israël leek zich als een soort anachronisme tegen de tijdsgeest in te ontwikkelen. Het blijft van belang dit in de huidige discussie rond het Israëlisch-Palestijns conflict te benadrukken want zoals we in dit essay zullen zien, wordt het beeld van het zionisme of Israël als illegale kolonisator of éénzijdige agressor, ook vaak te pas en te onpas onterecht op het verleden van voor 1967 geprojecteerd. Dan wordt in retrospectief een teleologisch negatief beeld gecreëerd van het zionisme als ‘racistische’ ideologie dat de huidige situatie waarbij Israël de Westbank bezet, illegaal koloniseert en mensenrechten schendt, één op één verklaart, zoals in dit stuk van ‘zionisme expert’ Jaap Bosman op Joop.nl. Tegelijkertijd worden dan vaak ‘de Palestijnen’ als volk en Palestina als staatkundige eenheid terug geprojecteerd op het verleden van voor 1967 of voor 1948.
Zo ook op de website van het NPK waar in de kantlijn van de beginselverklaring deze tekst wordt weergegeven:
De sleutel is het symbool van de Palestijnse vluchtelingen. In 1948 werden 750.000 Palestijnse burgers verdreven uit hun vaderland Palestina. Vele Palestijnse vluchtelingen zijn nog altijd in het bezit van de eigendomspapieren en sleutel van hun oude huis en koesteren deze als symbool voor de terugkeer.
De tekst lezende kan men zich afvragen waarom het NPK niet in 1948 opgericht werd. In 1948 vond inderdaad de Nakba plaats en werd een groot deel van de oorspronkelijke Arabische bewoners van het huidige Israël binnen de groene lijn door het Israëlische leger verdreven naar de buurlanden. Een tragische gebeurtenis dat later in retrospectief de correcte term ‘etnische zuivering’ opgeplakt kreeg. Hoewel ultrazionistisch rechts in Israël en Nederland nog steeds een achterhoedegevecht voert om dit historische feit te ontkennen, is de Nakba en het uitblijven van enige ophef ten tijde van de Nakba in Europa, in haar historische context prima te verklaren. Dat vergt een kort historisch overzicht.
Het ontstaan van het zionisme in Europa was een reactie op het alomtegenwoordige antisemitisme op het oude continent dat op het punt stond in een nieuwe virulentere vorm te muteren aan het einde van de 19e eeuw. De migratie naar het ‘Bijbelse’ land Israël dat toen onder het multi-etnische Ottomaanse Rijk viel, met als doel het stichten van een eigen staat voor het Joodse volk, lag voor de hand omdat daar de culturele en religieuze wortels van de Joden lagen. In het Ottomaanse Rijk bestond Palestina in staatkundige vorm niet. Het gebied behoorde tot verschillende administratieve eenheden (Sandjaks) in het rijk waarbij het de meeste tijd als onderdeel van een groter geheel ‘Syrië’ (incl. Libanon en delen van het huidige Irak en Jordanië) werd bestuurd. Sinds de antieke periode waren er altijd Joodse gemeenschappen gebleven in het gebied Palestina, voornamelijk in en om de heilige plaatsen Jerusalem, Hebron en Safed. In het totale gebied Palestina vormden deze gemeenschappen een duidelijke minderheid ten opzichte van de islamitische en christelijke Arabieren die er woonden maar in een stad als Jerusalem vormde de Joodse gemeenschap altijd een aanzienlijk deel van de bevolking, zeker aan het eind van de 19e eeuw.
De Joodse migratie naar het gebied Palestina vond, los van de illegale migratie, plaats binnen de regels van het toen geldende internationale recht (of het gebrek daaraan) en internationale geopolitieke situatie als zijnde het Ottomaanse Rijk en het Britse mandaat van de Volkenbond tot het einde van de Tweede Wereldoorlog. Hoewel de Joodse immigranten en de Yishuv (de Joodse gemeenschap in Israel voor het uitroepen van de staat Israël) aanvankelijk door de Britten binnen het mandaatgebied duidelijk bevoordeeld werden ten opzichte van de Arabieren, is dat iets wat hen moeilijk aan te rekenen valt. De Yishuv bouwde immers ook aan een moderne samenleving, zoals die van de Britten, in een gebied waar nog een traditionele landbouwsamenleving met clans en lokale identiteit onder een overkoepelende religieuze of enigszins vage pan-Arabische cultuur de norm was. Van illegale landroof was tot het uitroepen van de staat Israël in 1948 geen sprake. Veel nieuw gebied werd door de Joodse immigranten ontgonnen en grond werd niet zelden aangekocht van Arabische grootgrondbezitters die zelf in Jerusalem, Beiroet, Damascus of Cairo resideerden.
Na de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust waarbij 6 miljoen Joden door de Nazi’s systematisch vermoord werden, kwam migratie naar het Britse mandaatgebied in een stroomversnelling. Deze migranten waren geen ‘kolonisten’ maar ‘vluchtelingen’. Het moegestreden en failliete Groot-Brittannië was niet meer in staat om de orde in Palestina te handhaven waardoor het mandaatgebied langzaam naar een staat van burgeroorlog toe bewoog. Die burgeroorlog werd een feit nadat de net opgerichte Verenigde Naties aan wie de Britten de hete aardappel doorgeschoven hadden, in november 1947 resolutie 181 aannam. Deze resolutie hield een verdelingsplan in waarbij het gebied opgedeeld zou worden in een Joods en Arabisch deel met Jerusalem en Bethlehem onder indirect bestuur van de VN.
Het kaartje van het VN verdelingsplan van 1947 is welbekend. Zeker onder anti-Israël activisten omdat zij dat kaartje altijd gebruiken in een bekend rijtje van vier om het geografische onrecht dat de ‘Palestijnen’ is aangedaan door de ‘zionisten’ te overdrijven en te dramatiseren. Dat wordt gelijk duidelijk bij het eerste kaartje waarbij Palestina als land wordt voorgesteld. De kleine plukjes Joodse nederzettingen worden weggezet tegen ‘Palestijns land’ om het dramatische effect en onrecht in de volgende kaartjes te vergroten. Zoals eerder vermeld was Palestina geen staatkundige eenheid en deze vergelijking suggereert dat het groene gedeelte door Palestijnen – een nationale identiteit die nog niet bestond – bewoond werd of in eigendom was. Dat was natuurlijk niet de realiteit. Ten eerste was een derde van het hele gebied, de hele zuidelijke punt, een woestijn, de Negev, en vrijwel onbewoond. Daar zwierven slechts enkele bedoeïenenstammen rond die zich naar de aard van hun levensstijl wilden onttrekken aan elke vorm van nationale overheid of gezag. Daarnaast is de suggestie dat alles buiten de Joodse nederzettingen door ‘Palestijnen’ bewoond werd in de overige gebieden bezijden de waarheid.
Op het tweede kaartje zien we het VN-verdelingsplan van resolutie 181. Ook dit kaartje wordt vaak aangegrepen om de onrechtvaardigheid van de verdeling te benadrukken. Want hoewel de Joden maar een derde van de totale bevolking in het gebied Palestina uitmaakten, kregen zij wel het grootste deel van het gebied als Joods deel toegewezen. Laten we de vrijwel onbewoonde Negev buiten beschouwing dan ontstaat er een evenwichtiger beeld dat evenwel de nieuwe Israëlische staat in verhouding tot de bevolkingsaantallen inderdaad bevoordeelde. Dit laatste wordt in het linkse pro-Palestijnse en anti-Israëlische narratief vaak gebruikt als reden waarom de leiders van de omliggende Arabische staten – van Palestijnen of Palestina als nationale eenheid was nog geen sprake – het verdelingsplan van de VN afwezen. Dat is onjuist. De Arabische leiders weigerden vooraf en achteraf ieder verdelingsplan. Niet in de laatste plaats omdat ook een onafhankelijke staat Palestina niet in hun plaatje paste zoals na 1948 zou blijken. Dat wordt in het derde kaartje (1949-1967) van de bovenstaande propaganda even weggepoetst. De Westbank en de Gazastrook staan daar als ‘Palestina’ weergegeven echter daar hoort in het groene gedeelte respectievelijk Jordanië en Egypte te staan waarvan de eerste in 1950 de Westbank tegen het internationale recht in daadwerkelijk annexeerde. Kortom de dubieuze rol en verantwoordelijkheid van de Arabische staten voor het lot van ‘de Palestijnen’ wordt maar al te vaak vergeten op de Nederlandse anti-Israël flank.
Het is voor het onderstaande ook van belang in ogenschouw te nemen dat in het oorspronkelijke VN-plan van resolutie 181 voorzien was dat de Arabische bewoners in het Joodse deel en de Joodse bewoners in het Palestijnse deel volledige democratische burgerrechten zouden krijgen. Hoewel de Yishuv onder leiding van Ben Gurion ook niet tevreden was met het verdelingsplan, besloot zij om tactische redenen toch akkoord te gaan in tegenstelling tot de ondubbelzinnige afwijzing van de Arabische leiders. Na november 1947 brak de burgeroorlog echt los waarbij aanvankelijk voornamelijk de geïsoleerde Joodse gemeenschappen in het door de VN voorziene ‘Palestijnse’ gebied waaronder de aanzienlijke gemeenschap in Jerusalem onder vuur kwamen te liggen van Arabische milities. Op de dag dat het Britse bestuur officieel het mandaat beëindigde en de laatste Britse militair in Haifa inscheepte, werd op 15 mei 1948 de onafhankelijke staat Israël uitgeroepen. Alle omliggende Arabische staten verklaarde Israël op dezelfde dag de oorlog en vielen de net opgerichte staat aan.
Deze eerste Israëlisch-Arabische oorlog van mei 1948 tot februari 1949 of onafhankelijkheidsoorlog zoals hij in Israël wordt genoemd, werd overtuigend gewonnen door Israël. In deze ‘internationale’ oorlog veroverde de net geboren staat meer gebied dan haar in het VN-verdelingsplan was toegewezen op de Arabische staten die haar aangevallen hadden. De verschillende wapenstilstanden werden gesloten met Egypte, Jordanië, Libanon en Syrië. Van een ‘Palestijns’ gezag was nergens sprake op de Westbank en de Gazastrook. Dat kon ook niet want het ‘Palestijnse volk’ in culturele zin was nog maar net geboren, juist door de Nakba, de catastrofe.
De Nakba, de verdrijving of vlucht van ongeveer 720.000 Arabische inwoners uit Israël op een populatie van ongeveer 900.000 tijdens de onafhanelijkheidsoorlog van 1948-1949 is nog steeds een controversieel historisch onderwerp. Hoewel een deel van deze Palestijnen (laat ik ze vanaf nu zo noemen) vluchtte voor het oorlogsgeweld en tijdelijk een goed heenkomen zocht, werd een ander deel middels een vooropgezet plan (plan D) gebruikmakende van militaire terreur of gewoon regelrechte deportaties verdreven uit de Israëlische staat. De precieze verhouding van verdrevenen en gevluchten is moeilijk vast te stellen maar dat de Nakba in retrospectief (op zijn minst voor een deel) een etnische zuivering behelsde, staat inmiddels wel vast. Zonder dwang was een democratische Joodse staat immers niet van de grond gekomen daar de Joodse bevolking binnen de groene lijn in 1949 rond de 750.000 lag. Met een Arabische bevolking van evengrote omvang of een aanzienlijke grote minderheid van Arabieren had er van een democratische Joodse staat nooit sprake geweest. En dat was tenslotte het doel van de Yishuv.
Dat ik vanuit het doel van de Yishuv, de historische realiteit van de Nakba bestendig is niet erg geschiedwetenschappelijk. Toch prevaleert hier simpele logica in samenhang met de historische bronnen die de verdrijving van op zijn minst een aanzienlijk deel van de Arabieren binnen de groene lijn onderschrijven. Bovendien is deze stap instrumenteel omdat ik niet in de discussie ‘wel of niet etnische zuivering’ wil verzanden en deze etnische zuivering in historische context wil plaatsen. Etnische zuivering is immers een wetenschappelijk concept van latere datum dat voornamelijk tijdens de Joegoslavische Burgeroorlog in de jaren 90 internationaal ingang vond. Wellicht ten overvloede, maar wat nu volgt is niet het goedpraten van etnische zuivering maar historische contextualisering dat meestal volledig ontbreekt binnen de tunnelvisie van het linkse anti-Israël activisme.
De Nakba vond plaats 3 jaar na de meest verschrikkelijke wereldoorlog uit de geschiedenis waarin Nazi-Duitsland er bijna in geslaagd was de complete Europese Joodse bevolking systematisch uit te roeien. Een zesde deel van de Israëlische bevolking in 1948 bestond uit overlevenden van de Holocaust. Israël vocht tegen deze achtergrond voor het overleven van de net opgerichte staat. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog vonden overal ter wereld en op veel grotere schaal etnische zuiveringen plaats. Vele miljoenen etnische Duitsers, Hongaren, Bulgaren etc in Oost Europa verloren huis en haard en werden ‘etnisch gezuiverd’. Tegelijkertijd vond er bij de Britse dekolonisatie van India, waarbij het gebied opgedeeld werd in twee nieuwe staten India en Pakistan, op immense schaal etnische zuiveringen en religieus geweld plaats met honderdduizenden dodelijke slachtoffers tot gevolg. Ook Nederland vocht in dezelfde periode nog een vuile koloniale oorlog in Indonesië uit onder de eufemistische naam ‘politionele acties’.
Binnen de Israëlische-Arabische oorlog van 1948-1949 werden uiteraard in omgekeerde richting ook alle Joodse gemeenschappen op de Westbank in feite etnisch gezuiverd. Hoewel het hier veel kleinere aantallen betreft, was het verlies van de oude stad van Jerusalem waar alles wat Joods was in de Joodse wijk met de grond gelijk gemaakt werd, een hard gelag voor de nieuwe Israëlische staat. De eeuwenoude Joodse gemeenschap van Hebron, de op één na heiligste plek binnen het Jodendom, was bovendien in 1929 al ‘etnisch gezuiverd’ door een Arabische pogrom. Wat ook vaak buiten beschouwing gelaten wordt is de vlucht van 850.000 Arabische Joden tussen 1948-1972 naar Israël vanuit de hele Arabische wereld, waar na de nederlaag van 1948-1949 en het voortdurende conflict, een ronduit agressief antisemitische -in plaats van het gebruikelijke islamitische antisemitisme – stemming de kop op stak. Ook zij verlieten deels gedwongen huis en haard om nooit meer terug te kunnen keren.
De Nakba en het vervolgens uitwissen van een groot deel van de Arabische samenleving in Israël was – vooral in retrospectief – ontegenzeggelijk een oorlogsmisdaad waar de staat Israël verantwoordelijk voor is. In de context van die tijd werd daar toen echt anders tegen aangekeken, juist ook omdat niemand kon voorzien dat het Palestijnse vluchtelingenprobleem tot op de dag van vandaag voort zou duren. Bovendien genoot Israël overweldigende internationale westerse steun in deze periode. Ook van de gelijke democratische rechten voor de achtergebleven 150.000 Arabische Israëliërs die tot 1966 onder militair bestuur vielen, kwam aanvankelijk weinig terecht. Israël zou een land in permanente staat van oorlog blijven, ook tot op de dag van vandaag. Voor de oorlog van 1948-1949 an sich, waar het Palestijnse vluchtelingenprobleem – en daarmee in feite ook het Palestijnse volk in culturele zin – uit voortkwam, draagt Israël echter maar een beperkte verantwoordelijkheid. Groot-Brittannië, de VN maar vooral de Arabische staten en haar leiders die met hun agressieve irrationele houding ten opzichte van de nieuwe staat Israël en hun hypocriete en harteloze houding ten opzichte van hun ‘Palestijnse broedervolk’, delen in die verantwoordelijkheid. Hoewel bij actuele pogingen om ‘het vredesproces’ weer op gang te krijgen, de halve Arabische wereld en ook een deel van het Nederlandse anti-Israël activisme vast blijft houden aan het totaal irrationele recht op terugkeer van de miljoenen nakomelingen van de slachtoffers van de Nakba, stemden alle Arabische landen in de VN in december 1948 tegen resolutie 194, die in een regeling moest voorzien om de terugkeer van de oorspronkelijke 720.000 Palestijnse vluchtelingen te bewerkstelligen.
De Palestijnen werden slechts een pion voor de Arabische landen. Een pion in de machtsstrijd in het Midden-Oosten. Die strijd had niet als doel een onafhankelijk Palestina volgens het VN-verdelingsplan maar de vernietiging van de staat Israël zoals zij dat niet nalieten – en een land als Iran of een organisatie als Hamas dat nog steeds niet nalaten – openlijk te propageren. Dat een deel van het Nederlandse anti-Israël activisme duidelijk banden onderhoud met een antisemitische organisatie als Hamas, zou de brave Groenlinksert met oprecht hart voor de Palestijnse zaak toch te denken moeten geven. Dat is onder andere het doel van deze serie.
Dit is het eerste deel van een serie waarvan nog niet duidelijk is hoe lang de serie wordt. In de komende delen zal het westerse anti-Israël of pro-Palestina activisme en paradigma verder worden ontleed met de focus op de periode 1967 tot nu. Is Israël een ‘apartheidsstaat’ zoals zij niet nalaten te beweren? Wat is de zin of onzin van de internationale boycot campagne zoals die van BDS. Wat is de invloed van dit activisme op het Israëlisch-Palestijns conflict en het debat daarover in Nederland? Dit en veel meer in het vervolg op dit eerste deel in de komende weken op Batavirus.
Lang stuk,maar wat fictie met de werkelijkheid verwart.
Het mag wel zo zijn dat de geschiedenisboekjes het zo vertellen.
Het zionisme was geen joods idee.
Het joodse zijn hier door de war word gehaald met het nationalisme.
Joden die gelovig waren en in groepen onderling leefde,werden als een paria gezien door europa.
Geld ook voor de sinti’s en de roma zigeuners.
Het anti semitisme was puur gericht tegen alleen die joden.
Theodore Herzl was de grondlegger van het zionisme.Er zijn dan eerdere joodse christelijke geweest rond 1800,die met deze gedachte rondliepen,om een israel voor de joden te maken.
Theodore Herzl was geen jood,wat word aangenomen.Het woord jood is niet zo simpel uit te leggen,en het zionisme doet alsof alle joden achter het idee zionisme staan,wat niet zo is.
Herzl kwam uit een rijke “joodse” familie,en bekeerde zich tot een katholiek.
Hij was een anti semiet,omdat hij de oude cultuur van die gelovige joden (judaisten) verachte.Hij vond dat zij zich nooit wilde assimileren in welk land dan ook.En wilde dan ook een westers model maken voor de joden.
Dreyfus was enkel een aanleiding om het antisemitisme te gebruiken voor het zionistische plan.
In werkelijkheid was het niet adolf die met het antisemitisme is begonnen,maar het zionisme.
Zie dagboek van theodore herzl die het antisemitisme nodig had,om de staat israel klaar te stomen met “joods”volk.
Voirbeelden daarvan zijn het verspreiden van de protocolen van sion,dat het een joods idee was geweest.Zowel in europa,als in rusland deze pamfletten werden verspreid om de haat aan te wakkeren.Het is dus nog rond de 1900 dat dit gebeurt,en israel nog niet bestaat.
Vervolgens gaat theodore herzl naar het midden oosten om palastina te kopen.
De sultan weigert,omdat hij zegt dat het land toebehoort aan de palastijnen die er al eeuwenlang wonen.
En het zionisme beraamt een oorlog met europa,rusland,orthodoxe christelijke koerden,saoudie’s,turkse nationalisten,en etc tegen de ottomanen en de sultan word verslagen in 1909.
Jeruzalem is in handen van de britten.
ONDERTUSSEN in rusland de pogroms op gang werden gezet,en de russen naar duitsland vluchten,in plaats van palastina.
In europa speelt een andere oorlog socialisme versus het capitalisme.
Duitsland was een socialistisch land,wat een spoorweg wilde aanleggen naar baghdad om zo de olie te transporteren,wat inmiddels gevonden is in het midden oosten.
Om die reden de centrale banken wo1 zijn begonnen.
In 1916 was rusland,frankrijk,en engeland geen meter opgeschoten,en bood duitsland een vredesverdrag aan.Alles zou bij het oude gelaten worden.
Frankrijk en rusland dropen inmiddels al af,omdat ze munitie en voedsel tekorten hadden.
De zionisten zeiden dat engeland de oorlog kon winnen,op 1 voorwaarde.En dat was dat palastina van hen werd.
Zo gezegd en zo gedaan.
Amerika werd erbij gehaald,en duitsland werd verslagen.
En in 1917 werd een verdrag getekentend (zie balfour)
Op dat moment zoeken zionisten naar geschikte joden,die bereid zijn te emigreren.
En dat was een probleem in die tijd.Zoals ik al aangaf dat de russen tijdens de pogroms niet naar palastina vluchte,maar naar duitsland,had hetzelfde probleem.
Na wo1 zat duitsland in een crisis.
Een economische crisis,omdat de bankiers duitsland een torenhoge claim had opgelegd voor alle schade door die oorlog,en het Rurhgebied was ingenomen,wardoor de duitsers straatarm werd,
Dan ontstaat er een nationalist die het anti semitisme aanwakkert.
Precies wat het zionisme wilde.
En israel werd een feit.
Het is een feit dat nazi duitsland is ontstaan uit het zionisme.Er bestonden zelfs duitse marken met een david vlag en nazi symbool erop.
Zoals ik al eerder zei,het zionisme wilde een moderne westerse joodse staat creeeren,en het waren dan ook de echte joden,en arme socalljews die werden opgeofferd,wat het een holocaust maakte.
waren het er 6 miljoen.Bij lange niet.Het zou eerder gaan om ca 230.000 joden/socalljews.
Dit heeft niks met ontkennen te maken,maar met logisch nadenken.
Na de oorlog werd het getal 6 miljoen vermeld.
Het getal 6 miljoen werd al vermeld in 1915 (readigst diggest) en 1942.
Terwijl de joden pas sinds 1942 in ghetto’s werden gestopt.En later naar de werk/concentratie kampen
Auswich telde na de oorlog 4.2 miljoen joden.samen met alle andere slachtoffers uit andere kampen werden dat er 6 miljoen.
In 1990 is het getal bijgesteld naar 1.2 miljoen,waarvan ca 900.000 joden.
Er zijn dus 3 miljoen joden verdampt in het niets.
Komt omdat het getal een mythe is,en om hun daderschap om te zetten in een slachtoffer rol.
Ik heb het nu over het zionisme.
Dan de mythe jood ontrafelen.
Het woord jood is afgeleid van het woord judea.Het artikel van u zou gaan om het beloofde land en het leed wat de europeanen zou zijn aangedaan.Wat de oorzaak zou zijn geweest van het ontstaan van het huidige israel.
Israel is een land geweest wat ooit heeft bestaan rond 1000 jaar vC tot ca 700vC.
Het land israel heeft voor ten hoogste 3 eeuwen bestaan.Er bestonden toen nog geen joden.En het waren hebreeuwers/volk van israel genoemd.
Rond 700vC een strijd uitbrak tussen hen.De thora (oude testament) zegt dat
het kwam door verering van andere goden,danwel het occulte.
En dat de koning meer belastingen ging heffen voor zijn luxe bestaan.
Een shisma had het tot gevolg en een opdeling van het land.
Zie ontstaan van het volk van judea.En vanuit daaruit alle andere religie’s zijn ontstaan,zoals het christendom en de koran.
Wat hebben deze religie’s gemeen.
Dat israel zogenaamd zou toebehoren aan de joden.
Wat onjuist is.
Het andere deel wat we niet meer weten wat er mee is gebeurt claimen de echte israelieten te zijn.Geen israeliers zoals vandaag de dag.
Hun bewering is dat de god hun heeft verbannen voor altijd uit het land israel,omdat het geloofde in andere goden/afgoden.
Het is de occulte leer,wat israel wil nabootsen.Staat ook in het nieuwe testament,wat de eindtijden beschrijven.
Nu ben ik niet gelovig,dat ik denk dat er een afzonderlijke god bestaat,die alles aanstuurt.
Er zit blijkbaar wel een kern van waarheid in,wat de boeken vertellen.
Het zijn occulte aanhangers wat een NWO (nieuwe wereldorde) willen creeeren.
Vermomd als een vredelievende religie.zoals jezus en de koran.
De god.schepper is natuurlijk alles behalve vredelievend.In die zin dat het leven draait om leven en dood.
Leef je,dan besta je.
Ben je dood,ben je of dood,of onderdeel van die god,die wij niet kunnen waarnemen.
Je bent het zelf waarin het wilt geloven.
Dat jodendom wat is ontstaan na de shisma heeft allerlei boeken geschreven,met codeteksten.
De bijbel,thora,koran word het boek van het goyim genoemd.
De talmoed kan je beschrijven als de bron van het nationalisme.
De talmoed is ontstaan in de 2/3de eeuw nC in babylonie/assyrie.
Dat boek schrijft voor dat de jood superieur is.
Vertel je een etheopische jood uit afrika wat de talmoed is,dan weet hij/zij dat niet.
Dit onderscheid zeg ik er nadrukkelijk bij.
Uit dat judaisme zijn ook andere sekte’s voortgekomen,wat als doel heeft gehad om israel terug te veroveren.Zie messiaanse jodendom,kaballah,en de belangrijkste beweging in rusland de chabad.
Uit de chabad is dat huidige jodendom ontstaan,wat nu zegt het uitverkorene volk te zijn.
De Chabad is onstaan in 1700 en dat waren sekte’s die afkomstig waren uit het oude kazharia,wat in 700nC zich bekeerd had tot het judaisme.
Zonen van ashernazi (gomer).En wat geen semieten zijn.
Dit volkje werd dan ook uitgezocht door de bevolkingsregisters.die zionisten hadden nageplozen.
Omdat de echte jood (volk van israel/hebreeuwer) nooit israel zou accepteren wat zionisten wilde creeeren.
En vanaf 1900 deze groep door zionisten werden vervolgd.En omdat zij inmiddels ge-assimileerd waren en gewoon een europaan waren,of rus destijds,kregen zij een label opgeplakt,dat ze joods waren.Op die manier werd hun een identiteit aangepraat,wat verzonnen was.
Zie onderzoek van Shlomo Sand.
En je kan ook de turk hiermee vergelijken.
Als laatste wat nu een zionist is.
Een zionist is iemand die gelooft in de staat israel,wat het voorbeeld land is.
Of dat het staat beschreven in hun boeken.
En een groep nationalisten,zoals de chabad groep,wat zich voordoen als het superieure volkje.
De christelijke bijbel heeft als doel de NWO in een christelijke formaat.En heeft geen enkele genade met de joden.
De sekte’s (chabad/judaisme) hebben als doel dat de joden het land terug krijgen en zullen heersen.
Occulte gasten zoals freemaisons/jezuieten willen alle religie;s vermorzelen.
En om ook te heersen.
En de islam wilt dat ook.
Niemand trek ik nu voor,als het gaat om macht en controle.Ze willen het allemaal.
Mijn punt is dat het gaat om de vernietiging van de oude religie’s,in het bijzonder,die van het oude testament van het volk van israel.Je kan er alleen over doordenken,wat dat precies is geweest (zie verlichting).Je kan natuurlijk die verlichting ook manipuleren,in het voordeel van de huidige macht.In plaats van vrij te zijn,moet je volgzaam zijn.
De kerk werkt ook op dat principe.En de koran idem dito.
En ons huidige democratische systeem,wat een particratie is,die het belang van de corperatie’s en centrale banken dienen.
En die je ook dient te volgen.
Dit verhaal is een doordenkertje.Ik bedoel er absoluut niet mee om een groep te beledigen.
Wat is tegenwoordig de waarheid.
Je artikel is voor de rest wel oke.
Knetter gek.
Zeker weten kranjorum.
Dit is typisch het verhaal van een linkse zionist. Die denken dat het pas na de oorlog van ’67 moreel mis ging met het zionisme. Zij zien graag als oplossing van het conflict dat alleen de zaken die sinds ’67 mis gingen terug gedraaid worden, dus een Palestijnse staat in (een deel van) de bezette gebieden, en dan mogen de Palestijnen niet meer zeuren over het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen van 1948 en over de Joodse voorrechten en de systematische discriminatie van Palestijnse burgers van de staat Israël. Een Palestijnse staat als dekmantel voor doorgaand zionistisch racisme dus.
Het verhaal is misleidend, typisch links-zionistische goedpraterij van racisme. Bijv. de oorlog van ’67 zou Israël in feite opgedrongen zijn door de Egyptische president Nasser. Dit is simpelweg niet waar. De acties van Nasser waren reacties op de Israëlische dreiging om Syrië aan te vallen (lees bijv. Zeev Maoz, “Defending the Holy Land” of Norman Finkelstein, “Image and Reality of the Israel-Palestine Conflict”). Dat Israël Jordanië buiten de oorlog wilde houden is ook zeer twijfelachtig. We weten dat het zionisme graag heel Palestina wilde hebben en zelfs nog land daarbuiten, dus een motief had Israël zeker. Ook de geschiedenis voor en na ’67 spreekt wat dit betreft boekdelen: 1) Ben-Gurion had al in 1938 geschreven dat een staat in een deel van Palestina slechts het begin was en dat de staat daarna met een sterk leger zou uitbreiden. 2) Israël heeft nooit haar grenzen vastgesteld, zodat het gemakkelijk extra land kon inlijven. 3) In 1956 begon Israël een veroveringsoorlog van de Sinaï. 4) Vrijwel direct na de oorlog van ’67 begon de kolonisatie van de bezette gebieden.
Het is ook niet zo dat de bezetting de ‘aard’ van de staat Israël veranderde. Dit was altijd al een koloniale staat geweest, gebaseerd op het racistische idee dat Palestina van het Joodse volk was en niet van de Palestijnen. Dit idee verklaart niet alleen 50+ jaar bezetting en kolonisatie, maar ook 70+ jaar Nakba (de grootschalige etnische zuiveringen van ’48) en 65+ discriminerende anti-Palestijnse wetten in Israël zelf (https://www.adalah.org/en/content/view/7771). Dit racistische idee dat de Palestijnen maar moesten wijken werd binnen het zionisme slechts door linkse randgroeperingen afgewezen.
Tervoort gebruikt als argument tegen het Palestina Komitee dat het pas in 1969 is opgericht en niet vlak na 1948, met als implicatie dat het PK te laat is, en de grootschalige etnische zuiveringen van ’48 dus maar moet accepteren. Dat is toch een onzinnig argument?
Tervoort praat de Joodse immigratie gedurende de Mandaatperiode goed als binnen het internationaal recht. Hij vertelt echter niet dat het oogmerk van deze immigratie een “Joods nationaal tehuis” in Palestina was, en dat de Palestijnse bevolking op beide fel tegen was. Eind jaren ’30 hebben kwamen ze in opstand, waarna de Britten de Joodse immigratie beperkten. Maar geen enkele bevolking wil natuurlijk meewerken aan de kolonisatie van haar gebied door vreemden die er een heel ander land van willen maken. Natuurlijk wilden de Palestijnen in 1947 ook niet instemmen met een VN-verdelingsplan, dat zou instemmen met de kolonisatie van je eigen land zijn! Zeker niet omdat de Palestijnen ook vonden dat driekwart van de Joden illegaal in Palestina woonde (de immigratie tijdens de Mandaatperiode). Stel je eens voor dat het Nederland overkomt: gedwongen immigratie van een vreemd volk wordt je opgelegd, vervolgens wordt het grootste deel van je land weggegeven, en vervolgens komt er nog eens een grootschalige etnische zuivering overheen! Verschrikkelijk toch! Maar dit praat Tervoort goed!
Volgens Tervoort zouden Arabische landen debet zijn aan de situatie van de Palestijnen omdat bijv. Jordanië de Westelijke Jordaanoever annexeerde. Dat is onzin, want Jordanië behandelde de Palestijnen daar wel als gelijkwaardig aan Jordaniërs, voerde geen etnische zuiveringen uit, en had geen ideologie die Jordaniërs boven Palestijnen stelde. Israël deed en heeft die dingen allemaal wel.
Volgens Tervoort waren de Arabische staten irrationeel agressief tegen Israël, maar daar klopt niks van. De oorlogsverklaring in mei 1948 noemde als belangrijke reden dat er op dat moment al meer dan 250.000 Palestijnen verdreven waren door de zionisten en dat ze de orde wilden herstellen. Dat argument klopt als een bus, en er is niks irrationeels aan.
Tervoort relativeert de Nakba met de Holocaust. Dit is echt verschrikkelijk. Alsof de ene (ideologisch gedreven) racistische misdaad een andere (ideologisch gedreven) racistische misdaad rechtvaardigt! Dat is te zot voor woorden! Het is toch andersom?
Ook erg jammer dat Tervoort mijn naam (Bosma) niet eens goed over kan schrijven!