Vijf uur. Om vijf uur vanmorgen ging de wekker. Vandaag is het getuigenverhoor en ik moet op tijd komen.
Tweets over #pedoverhoor
Meer dan achttien jaar ben ik niet in Amsterdam geweest. Afgelopen zaterdag kwam ik er langs toen ik naar Den Haag ging om de boekpresentatie van Robert van de Luitgaardens boek ‘Weggejorist’ bij te wonen.
De meeste mensen kennen mij als een koele kikker. Maar als ik naar Amsterdam moet krijg ik dus een knoop in mijn maag en een dikke keel. Stress. Ik heb er teveel nare herinneringen aan. Voor het getuigenverhoor zelf was ik niet zenuwachtig. Ik had het allemaal op 9 april 2014 bij de Rijksrecherche in een verhoor al eens verteld. En in augustus 2014 heb ik mijn verhaal verteld in een aangifte. Het verschil is nu wel dat er heel veel aandacht is.
De reis naar Amsterdam verliep voorspoedig, totdat ik op de A10 in een langzaam rijdende en stilstaande file terecht kwam. En dan klikt de klok door. Mijn routeplanner vertelde ergens op de Parnassusweg dat ik mijn bestemming had bereikt. Maar dat bleek niet zo te zijn. En toen begon de tijd te dringen, want het was inmiddels kwart voor negen geworden en ik had geen idee waar de rechtbank was. De zoekopdracht rechtbank Parnassusweg op Bing en daarna ‘Afbeeldingen’ hielp me verder. Ik wist toen in ieder geval hoe het gebouw eruit ziet. Intussen was ik er voorbij gereden. Dus terug. Gelukkig kon ik auto op het parkeerterrein bij de rechtbank parkeren.
Eenmaal binnengekomen door de hoofdingang zag ik Nico van der Ham staan. Ik heb hem afgelopen zaterdag toestemming mijn getuigenverhoor op te nemen. Net als We Are Change Rotterdam.
Nadat ik me had gemeld bij de hoofdbalie en goedgekeurd was door de beveiliging kon ik naar balie 6, waar ik me opnieuw heb gemeld. De baliemedewerker vertelde me dat het getuigenverhoor in de Namenzaal zou worden gehouden. Dat was wel toepasselijk. Want het gaat in de zaak Demmink om namen. Veel namen. Van onbekende mensen en zeer bekende mensen. Dat maakt de zaak complex. En gevaarlijk. Het noemen van namen van bekende mensen maakt veel los en uit alle uitingen op de sociale media blijkt dat ook. Ik ben eraan gewend geraakt. In 2013 ben ik geïnterviewd in het radioprogramma van Talk2Myra. Voorwaarde voor dat interview was dat ik alleen de naam van Joris Demmink mocht noemen. Dat zou volgens haar met haar koningsgezindheid te maken hebben. Waarom ik de naam van die voormalig minister niet mocht noemen, is me nog steeds niet duidelijk.
Er is een aantal mensen actief op de sociale media dat mijn naam door het slijk haalt, heel vaak anoniem. Deze mensen zijn vaak op een of andere manier te koppelen aan de zaak Vaatstra. Dat is een zaak waar ik me nooit heel diep in heb verdiept. Ik heb wel het artikel ‘De Friese sloot-weiland-moorden’ geschreven over mensen die in Friesland een verdachte dood stierven. De moord op Marianne Vaatstra komt daarin ook voor. Wat me opviel, is dat die mensen in een weiland, in een slootwal, werden gevonden nadat ze uit waren geweest, op Risanne Tingen na. Maar haar ouders waren niet thuis toen het gebeurde. Dat lijkt sterk op een patroon. Dat zou kunnen wijzen op een (spree) killer, een psychopaat, of een groep mensen die om voor hun moverende (religieuze?) redenen die moorden hebben gepleegd. Dat het in alle gevallen om moorden gaat, daarvan ben ik overtuigd. Maar iedereen mag daarover natuurlijk zijn of haar mening over hebben.
In de ruimte bij balie 6 sprak ik nog even kort met Martin de Witte, de advocaat van Bart van Well. De Witte heeft het getuigenverhoor aangevraagd. Bart heeft ernstige psychische klachten overgehouden aan de jaren dat hij werd gedwongen tot jongensprostitutie. Het doel van de verhoren is ook om te bewijzen dat de staat kinderen onvoldoende heeft beschermd tegen pedofielennetwerken. Ik was ook zo’n kind. Ik ben in Sexbierum op school misbruikt en fysiek zwaar mishandeld door een pedofiele gestoorde. Ik heb daaraan ook psychische klachten overgehouden. Ik denk dat ik ook PTSS heb, want ik zie de hele dag het vooraanzicht van die school in Sexbierum meerdere malen aan me voorbij trekken. Het seksueel misbruik heeft mijn vertrouwen in mensen aangetast. Zeker op seksueel gebied. Ik durf dus niemand mee naar huis te nemen om seks mee te hebben. Dat is een angst waar ik denk ik nooit meer overheen kom. Niemand komt in mijn huis en bed, alleen iemand waarmee ik een relatie heb.
Mijn ontmoetingen met persoonlijkheden/prominenten in Amsterdam toen ik nog een kind was hebben er in plaats van erkenning voor gezorgd dat de staat de jacht op me opende. Dat gebeurde vanaf november 2002. In die maand werd de van pedofilie verdachte Joris Demmink benoemd tot secretaris-generaal van justitie. Dat kan toch bijna geen toeval zijn. Die jacht bestond uit het mij criminaliseren. Telkens werd ik voor de rechter gebracht voor bedachte zaken. En werd ik veroordeeld op basis van ontbrekend of achteraf gecreëerd bewijs. Zo werd mijn reputatie kapot gemaakt en verloor ik alles wat ik had opgebouwd: eigen bedrijf, geld en een toekomst.
In de hal zag ik Koen Voskuil zitten en Mick van Wely staan. Van Wely heeft een boek geschreven over de Groningse HIV-zaak. Dossiermateriaal dat hij daarvoor van een vriend van mij leende, gaf hij nooit terug. In die dossiers stonden namen van mensen die nooit de publiciteit gehaald hebben. Het verklaart wellicht de “sfeer” die zijn tweets over mijn getuigenverhoor oproepen. Hij blokkeerde me jaren geleden al op Twitter, nadat ik in mijn artikel over de Groningse HIV-zaak schreef over die dossiers.
Om half tien werd ik de zaal binnengeroepen. De camera’s stonden toen al links in de zaal opgesteld. De rechter-commissaris zei meteen dat ik in het midden van de zaal mocht plaatsnemen. Recht tegenover haar. Links naast haar, voor mij rechts, zat de griffier. Links van mij zaten Martin de Witte en zijn collega. Rechts van mij zat Bert Jan Houtzagers, de landsadvocaat en een meneer waarvan ik begrepen heb dat hij niet in beeld wilde.
Nadat iedereen zat, vroeg de rechter-commissaris of ik K. van Woudenberg ben. Ik vertelde haar dat Koos mijn roepnaam is en Jacobus mijn voornaam. De rechter-commissaris vroeg of ik me had voorbereid op het getuigenverhoor, maar dat heb ik ontkend. Ik vertelde haar dat ik de afgelopen jaren wel veel heb gelezen over de zaak Demmink, maar dat ik alleen kan verklaren over wat ik zelf heb gezien, maar dat ik wel GBA-data bij mijn gemeente heb opgevraagd. Er zijn me tijdens het getuigenverhoor vragen gesteld door Martin de Witte, de rechter-commissaris en de landsadvocaat.
De live-registratie van mijn getuigenverhoor is op diverse plaatsen op internet te vinden. Bijvoorbeeld op de websites van Nico van der Ham en We Are Change Rotterdam. Op dit moment ben ik nauwelijks in staat om het te reproduceren. De hele dag trekt als een film aan me voorbij. Aan de ene kant ben ik blij dat ik mijn verklaring heb moeten geven. Aan de andere kant voel ik me neerslachtig. Er is de afgelopen jaren zoveel met me gebeurd, en dit was een soort climax met nog onbekende afloop. Heel goed besef ik me hoe rot mijn verklaring over prins Claus voor de Koninklijke familie moet zijn, met name voor prinses Beatrix. Ik denk ook aan de weduwe van Bert Huese. Ik wist tot een paar jaar terug niet eens dat hij met een vrouw getrouwd was. Maar het is zo’n bekend verschijnsel. Iedere homo weet dat er zoveel mannen zijn die een dubbelleven leiden. En iedere homo weet dat grote leeftijdsverschillen in de homoscene amper een issue vormen.
Na mijn getuigenverklaring werd er een korte koffiepauze ingelast voor de rechter-commissaris en de andere aanwezigen. In die tijd ben ik geïnterviewd door We Are Change Rotterdam.
Na mij was de onderzoeker Rafael Beth aan de beurt. Dat getuigenverhoor heb ik niet bijgewoond. Maar ik heb begrepen dat hij een ontluisterend, beschamend beeld van de omvang van de jongensprostitutie in Amsterdam heeft geschetst. Ik ving op dat hij geen namen van klanten heeft genoemd. Dat verbaast me, dat is immers van groot belang.
Op de terugweg ben ik diverse malen gestopt omdat er een zo’n zware vermoeidheid over me heen viel dat ik niet in staat was om verder te rijden.
Op zeven uur keek ik naar de Wereld draait Door. Daar zag ik Paul de Leeuw in een item met Freek Bartels. Op de achtergrond zat een hele rits jonge jongetjes in korte broek. Was dat een provocatie naar de Demmink-verhoren van vandaag? Die volledig zijn genegeerd door de NPO?
Koos van Woudenberg.
Koos twittert onder de naam Corrumpere
En hier staat zijn blog.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
