Stoïcisme is de vijand van de boze burger en haat is zijn bestaansrecht. Toe maar. Toch heb ik in tegenstelling tot Grunberg liever die boze burger dan de islamitische kansenparel. Stoïcisme is een van zijn matties waarmee hij zijn haat of onverschilligheid maar al te vaak omzet in geweld. Of hij zich doodgemoedereerd voordoet als reiziger met een spijkerbom op een vliegveld of een moeder tijdens een overval een kaakbreuk trapt, het lijkt hem niet te deren. Deze duizenden rotte appels veroorzaken de maatschappelijke angst aan de hand waarvan de bezorgde nedermoslim het slachtofferschap claimt. Maar schrik voor de eigen rotte appels lijkt hij of zij niet te hebben.
Het gemak en de argeloosheid waarmee islamitische kansenparels geweld toepassen, is hetgeen dat de boze burgers in Nederland zo beangstigt. Zij zijn niet meer gewend aan geweld in onze gefeminiseerde samenleving. Binnen de gesegregeerde moslimgemeenschappen in ons land is geweld echter nog een geaccepteerd sociaal middel. Die paar blauwe plekken bij homoseksuele vluchtelingen waar Tofik Dibi het over had, ach daar groeien ze wel overheen! In samenhang met de extreem preutse, godsdienstwaanzinnige en patriarchale opvoeding die jonge jongens in deze gemeenschappen krijgen, levert dit een grote groep seksueel gefrustreerden op die een minderwaardigheidscomplex meetorsen ten opzichte van de rest van de samenleving. Ze zijn namelijk kansloos in die samenleving, maar geweld – versterkt en gelegitimeerd door groepsgedrag – geeft onderlinge status, vult tijdelijk het zwarte gat van de minderwaardigheid op en jaagt bovendien de omringende samenleving angst aan. Dat moet een gevoel van macht geven.
In hun vanuit de opvoeding en de schotel nog betoverde niet rationele wereld gaan de meesten vooralsnog voor het sprookje van Tony Montana van Scarface. Een groeiende minderheid gaat voor het sprookje van Mohamed dat wat minder cool is maar minstens zo gewelddadig. De gemene deler is het argeloze en stoïcijnse gebruik van geweld. Het is dit geweld waar de boze burger zo bang voor is. Het is deze angst die de zogenaamde ‘islamofobie’ of ‘Scarfacofobie’ voedt. Die laatsten worden vooralsnog vooral met de mond beleden. Soms een varkenskop, een dreigbrief, in een uitzonderlijk geval een molotovcocktail of een steen door de ruit. Geweld is voor de boze burger iets vreemds. Iets van doorgesnoven voetbalhooligans onderling. Het wordt ook vaak zinloos genoemd. Maar dat is geweld nooit.
Angst voor autochtoon geweld binnen de Nederlandse moslimgemeenschap volgt altijd na iedere aanslag. Zullen zij denken dat de rotte appels van “ons” net zo zijn als de rotte appels van “hen’? Zijn ze daarom zo bang? Of is dat voor de bühne? In de basis zijn “wij” net zoals “zij” maar waar het op geweld aankomt zijn “wij” inmiddels toch heel anders. Vanochtend las ik in de krant dat Volkert van de Graaf weer een nieuwe rechtszaak start om onder zijn beperkingen van het vervroegd verlof uit te komen. Ik kan me geen persoon voorstellen waar de boze burger een grotere hekel aan heeft dan aan Volkert. Maar volgens mij is Volkert in tegenstelling tot de moslimgemeenschap niet erg onder de indruk van de boze burger. De boze burger, daar moet je gewoon schijt aan hebben. Gewoon omdat het kan. Toch, Arnon?
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
Eén gedachte over “Voetveeg: islam, criminaliteit, geweld en slachtofferschap”