De academische wereld stoomt al jaren mensen klaar voor de arbeidsmarkt met opleidingen waar geen mens weet wat de toegevoegde waarde van deze afgestudeerden is. Denk hierbij met name aan opleidingen die opleiden tot functies die eindigen op –oog. We kennen onder andere pedagoog, socioloog, agoog, andragoog, agoloog, methodoloog, epistemoloog en antropoloog. Het kenmerkende van al deze opleidingen is dat ze hun studenten opzadelen met een overload aan theoretische kennis die bij voorbaat zover mogelijk van de praktijk dient te staan. In het verleden bleven deze –ogen in het academisch wereldje hangen en verrichtten nutteloos onderzoek, een soort bezigheidstherapie die ze in ieder geval van de straat hield. Sinds de jaren 90 hebben deze –ogen hun plek op de arbeidsmarkt weten te veroveren en de gevolgen daarvan zijn duidelijk waarneembaar. Hun invloed is onder andere terug te vinden in de zorg, het onderwijs en de sociale zekerheid. Tijd om dat eens in kaart te brengen.
De zorg
De –ogen hebben het gepresteerd om de zorgsector de afgelopen jaren ingrijpend te veranderen. Ze werden hierbij geholpen door de algemene mantra dat de zorg in Nederland onbetaalbaar is geworden. Opvallend is dat hierbij met name de vergrijzing de zwarte piet krijgt toegespeeld. De werkelijke oorzaak dat onze zorg onbetaalbaar is zijn echter de –ogen zelf. Vanuit hun overbodige functies hebben ze zich het beleid en de controle in de zorg toegeëigend. Het beleid kenmerkt zich door een verschuiving van preventieve zorg naar vraaggerichte zorg, dit terwijl iedereen in de praktijk weet dat preventie op termijn altijd goedkoper is.
De controle is een ander verhaal, hier hebben ze zich helemaal uitgeleefd. Ze begonnen met de onderkant van de zorg, zeg maar de thuiszorg en de handjes aan het bed. Met behulp van stopwatch en niet gehinderd door enige kennis van zaken werden de thuiszorgmedewerkers en verpleegkundigen geobserveerd in hun dagelijkse werkzaamheden. Het resultaat van deze studie is dat inmiddels elke handeling vastgelegd is en er is een maximale tijd aan gekoppeld. Wassen, aan- en uitkleden, bedden opmaken, huishoudelijke taken als toilet reinigen, maar ook verpleegkundige handelingen staan in tabellen. De tabel bepaalt hoeveel tijd de thuiszorg of verpleegkundige mag besteden per handeling. Opvallend is dat sociaal contact met de patiënt niet is meegenomen. Zorg bieden is geautomatiseerd met de medewerker in de rol van zorgrobot. Het ‘faillissement van TSN’ toont aan dat de opgelegde nieuwe manier van zorg organisaties heeft gecreëerd waar meer geld naar administratie, verantwoording en controle gaat dan naar zorg. Buurtzorg daarentegen bewijst dat je goede zorg kunt bieden als je de verantwoordelijkheid neerlegt bij degene die in de praktijk de zorg biedt.
Vervolgens waren artsen aan de beurt. Artsen boden immers zorg, zorg kost geld en daar moest op bespaard worden. Inmiddels zijn we zover dat de –ogen, wederom niet gehinderd door enige relevante kennis, op de stoel van de zorgprofessional zijn gaan zitten. Artsen moeten nu toestemming vragen en verantwoording afleggen voor de medische handelingen die ze verrichten aan mensen die absoluut geen medische kennis bezitten. Let wel, artsen hebben een langere en zwaardere studie achter de rug dan al deze –ogen. Een reumatoloog wist me onlangs te vertellen dat zij meer dan 50% van haar tijd kwijt is aan administratieve zaken, tijd die ze graag aan haar patiënten wil besteden.
Tel hierbij op de privatisering, de steeds stijgende zorgkosten (lees –gogische kosten tbv controle en verantwoording) en een visieloze minister van Volksgezondheid en u weet dat onze zorg afzakt naar het niveau van menig derdewereldland, waar de zorg overigens ook alleen is weggelegd voor de rijken.
Het onderwijs
Het programma De Monitor besteedt al enige tijd aandacht aan de werkdruk in het onderwijs, van basisschool – inclusief peuteronderwijs – tot het academisch onderwijs. Een werkdruk die overigens steeds weer neerkomt op, het zal u niet verbazen, administratieve taken. In hun maakbare wereld hebben de –ogen elke ontwikkeling van het individu in kaart gebracht en vervolgens vastgelegd in procedures, leermethodieken, lesprogramma’s en handboeken. Docenten dienen te verantwoorden dat zij conform alle richtlijnen werken en dienen dit per leerling vast te leggen, het moet immers wel controleerbaar zijn.
In het basisonderwijs worden kinderen al op jonge leeftijd – lees peuter – getoetst, onder de noemer “maatwerk” voor iedere leerling. Klassikaal lesgeven doen we niet meer, ieder kind volgt een individueel maatwerkprogramma. Wijkt een kind af van de te verwachten leercurve of ontwikkelingscurve dan komen de –ogen pas echt om de hoek. Kinderen worden overspoeld met extra programma’s om maar te zorgen dat ze weer binnen de leer- en ontwikkelingscurve vallen.
De grootste gotspe zien we echter in het voortgezet en beroepsonderwijs. De –ogen hebben het gepresteerd om het competentiegericht onderwijs in te voeren. Hieronder ziet u een voorbeeld uit het kwalificatiedossier eerste monteur elektrotechniek, een niveau 3 opleiding op het MBO. Let met name op de competenties en trek uw eigen conclusies.
MBO studenten moeten in hun Beroeps Praktijk Vorming aantonen dat ze hun kerntaken met bijbehorende competenties beheersen. In de praktijk betekent dit dat ze lijvige verslagen moeten produceren aan de hand van hun stages. Het aansluiten van een meterkast, het slaan van een aardpin of het monteren van kabelgoten, zeg maar de dagelijkse werkzaamheden van een eerste monteur elektrotechniek, zijn niet meer terug te vinden in het kwalificatiedossier. Overigens kent het MBO onderwijs meer dan 800 van deze kwalificatiedossiers. De uiteindelijke beoordeling van de verslagen van de leerlingen hebben de –ogen, nog steeds niet gehinderd door enige vakinhoudelijke kennis, overgenomen van de vakdocenten.
Na het lezen van bovenstaande zult ook u begrijpen waarom het onderwijs onbetaalbaar dreigt te worden, terwijl de kwaliteit achteruitholt.
Sociale zekerheid
Een onderwerp waar veel over valt te zeggen. De –ogen hebben een maakbare wereld voor ogen waarbij iedere werkloze zelf verantwoordelijk is voor zijn situatie. Uiteraard moet die nutteloze burger, een kostenpost, aangepakt worden. Een en ander heeft uiteindelijk geleid tot het gedrocht de Participatiewet. Rondom deze wet kom je de –ogen niet alleen tegen bij de aanvraag van een uitkering, maar ook in het gehele vervolgtraject. Een aanvraag is overigens tegenwoordig geen sinecure en kent met dank aan de informatiebehoefte van de beoordelaar, vanuit zijn argwanende grondhouding, een doorlooptijd van 6 tot 13 weken als alles in één keer goed gaat. Maar dan begint het circus der –ogen pas. Na jaren gewerkt te hebben bent u per direct gedegradeerd tot een absolute stumper, u bent niet zelfredzaam. De –ogen gaan u helpen, via diverse (re)integratietrajecten mag u weer werkervaring en werkritme opdoen. Vrees niet, ze gooien u niet uit de uitkering zolang u aan hun grillen en nukken gehoor geeft, u mag namelijk werken met behoud van uitkering.
Waar de –ogen aan voorbijgaan is dat er op dit moment gewoonweg te weinig werk is voor iedereen.
U voelt hem al aankomen. Het wordt tijd om de verantwoordelijkheid voor het functioneren weer neer te leggen bij de mensen die ervoor opgeleid zijn, zeg maar waar het thuishoort. Hiermee creëren we wel een nieuwe werkloosheidsgolf aan overbodige –ogen. Wel, aangezien deze mensen nu al uitgaan van eigen verantwoordelijkheid lijkt het geen probleem te worden. Zij vinden hun weg wel. Het geld dat het overbodig maken van de –ogen oplevert kunnen we vervolgens besteden aan echte zorg, goed onderwijs en de invoering van een nieuwe basiszekerheid.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
