Ewout Klei heeft het helemaal gehad met de modieuze obsessie van regressief links voor identiteit. Ook het gekerm van Nadia Ezzeroili die geen ‘Nederlander’ wil zijn hangt hem de keel uit.
Wat hebben Nadia Ezzeroili, Arzu Aslan, Lamyae Aharouay, Asha ten Broeke, Sunny Bergman, Linda Duits, Quinsy Gario, Sylvana Simons en last but not least Monique/Mounir Samuel met elkaar gemeen? Ze hebben van hun ‘identiteit’ hun verdienmodel gemaakt. Ze zijn feministische, zwarte en/of islamitische narcistische navelstaarders, die de godganse dag jeremiëren over hoe zielig ze zijn en dat dit alleen maar de schuld is van de boze blanke, pardon ‘witte’ man. Pas wanneer ze voor 100% hun zin krijgen en de witte man is gebroken (dus tot androgyne, GroenLinks-stemmende zitplasser met een lullige naam, zeg maar Wil Eikelboom, is getransformeerd) voelen ze zich schadeloos gesteld. Maar vermoedelijk vinden ze niet lang daarna een nieuwe cause célèbre om zich met hart en ziel voor in te zetten. Heel erg Carl Schmitt, maar identiteitspolitiek heeft een vijand nodig om zich tegen af te zetten.
Het klinkt enigszins paradoxaal, maar bij dezen wil ik mij in dit stukje graag afzetten tegen de zielige identiteitspolitiek. De etnische achtergrond van mensen interesseert mij namelijk echt totaal niet. Ik behandel mensen, ongeacht hun ras, nationaliteit, geloof, seksuele voorkeur, genderidentiteit, etcetera etcetera in principe gelijk. Ik kijk alleen of mensen leuk en intelligent zijn, en bij vrouwen ook of ze knap zijn. Ik discrimineer dus wel een klein beetje. Maar toch kan ik het bij voorbaat niet goed doen in de ogen van de identiteitspolitici/politicae. Want ik ben een ‘witte’ man, dus een dominante kolonialistische en dus racistische onderdrukker, ook al ben ik dat volgens hen misschien alleen onbewust. En deze ‘antiracistische’ haat tegen ‘witten’ is geen racisme, want volgens de politiekcorrecte insane troll logic kunnen immers alleen ‘wij’, de vermaledijde ‘witten’, racistisch zijn.
Nadia Ezzeroili, de knapste navelstaarder van Nederland, schreef in de Volkskrant van zaterdag 30 januari de boze brandbrief ‘Ik ben geen Nederlander’: ‘Tegenwoordig zeg ik alleen nog dat ik Marokkaans ben. Niet uit Marokkaans chauvinisme, maar om me te harnassen tegen jouw wantrouwen en achteloze afwijzing.’ Ze wil helaas niet meer met ons slapen: ‘Maar ik vrees dat we relatietherapie niet eens meer moeten overwegen. Onze scheiding van tafel en bed is al realiteit.’ Het stuk (het artikel bedoel ik) stroomt over van het narcisme en de rancune. Ondanks het feit dat Ezzeroili een droombaan bij een ‘kwaliteitskrant’ heeft voelt ze zich toch niet geaccepteerd door de media-elite, wat natuurlijk alleen maar de schuld van de ander, van Nederland, is. Op de sociale media kreeg Nadia Ezzeroili de te verwachten kritiek – Jan Roos en Sylvia Witteman (witte man!!) die vonden dat ze maar moest ophoepelen naar Marokko – en bijval – Sunny Bergman die haar bejubelde, want Ezzeroili is Marokkaans en dus goed en Nederlanders zijn wit en dus stom.
Mijn grote held Arthur van Amerongen (ik bewonder hem om zijn schrijfstijl en vooral natuurlijk om zijn veroveringen) noemde het narcistische epistel van Nadia Ezzeroili een MAVO-werkstuk. Dat is niet helemaal correct. Nadia Ezzeroili studeerde journalistiek op het Windesheim in Zwolle, de beruchtste HBO-opleiding van Nederland. Dat Ezzeroili haar droombaan bij de Volkskrant heeft gekregen, heeft vermoedelijk niet zozeer met haar kwaliteiten als schrijfster te maken, maar alles met haar etnische achtergrond (en, toegegeven, haar niet onaardige looks). De ‘witte’ media-elite waar ze zo op afgeeft is voor een niet onaanzienlijk deel regressief links. Men smacht naar opiniemakers met een niet-westerse achtergrond, ‘nobele wilden’, die met hun hel-en-verdoemenis-preken tegen alles wat wit en westers is het algemeen onbetwijfelde politiekcorrecte geloof bevestigen. Net als calvinisten, de sekte waar ik oorspronkelijk vandaan kom, is de linkse kerk door en door moralistisch en masochistisch. Zoals de calvinist verlangt naar de heetgrimmige verbondswraak van zijn gramstorige God, zo hunkeren de blanke billen van Sunny Bergman naar de roe van Zwarte Piet.
Identiteitspolitiek zorgt voor een slavenmoraal. In plaats van te geloven in je eigen individualiteit, in de kracht van je eigen kunnen, gaat het om de moraal van de groep, de kleine kudde van ware gelovigen (hoe calvinistisch), en de heilige oorlog, de kruistocht, de jihad, tegen de boze buitenwereld. Identiteitspolitiek maakt mensen slaven van hun identiteit. Gelovigen blijven gelovig omdat ze elkaar geregeld ontmoeten om elkaar aan hun eigen zieligheid te herinneren, af te geven op andersdenkenden en elkaar zo te versterken in het geloof. Dat doen ze niet alleen in de kerk of in de moskee, maar ook op de opiniepagina’s van de zogenoemde kwaliteitskranten, aan tafel bij Pauw en op bijeenkomsten van politieke partijen en andere maatschappelijke organisaties. Gelovigen die een andere weg willen inslaan, buiten de pot pissen, zijn paria’s, afvalligen, kaffers. Ik weet er alles van. Ik ben namelijk zo’n afvallige. Het lijkt erop dat Nadia Ezzeroili de islam, waar ze zegt niet meer in te geloven, heeft ingeruild voor de politieke correctheid. Ik vraag mij oprecht af welk geloof dwingender is.
Identiteitspolitiek is narcistisch en rancuneus. Navelstaren is regressief en reactionair. Christopher Hitchens hekelde in zijn prachtige boekje Letters to a Young Contrarian de linkse obsessie voor identiteit.
‘Beware of identity politics. I’ll rephrase that: have nothing to do with identity politics. I remember very well the first time I heard the saying “The Personal is Political.” It began as a sort of reaction to the defeats and downturns that followed 1968: a consolation prize, as you might say, for people who had missed that year. I knew in my bones that a truly Bad Idea had entered the discourse. Nor was I wrong. People began to stand up at meetings and orate about how they felt, not about how they thought, and about who they were rather than what (if anything) they had done or stood for. It became the replication in even less interesting form of the narcissism of the small difference, because each identity group begat its subgroups and “specificities.” This tendency has often been satirized – the overweight caucus of the Cherokee transgender disabled lesbian faction demands a hearing on its needs – but never satirized enough. You have to have seen it really happen. From a way of being radical it very swiftly became a way of being reactionary; (….) it was the dense and boring and selfish who had always seen identity politics as their big chance.’
door Ewout Klei
PS: Heel benieuwd of de veelgeprezen Fatima Dakmar over dit onderwerp binnenkort een ingezonden brief naar de Volkskrant zal schrijven.
Lees ook Ewout's nieuwe column Een kutboek over schrijvers met tieten. #zeghet op Jalta
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist author_posts=”ingezonden”]
Ewout, je moet je niet aangesproken voelen, ik denk dat dit niet de bedoeling is; het gaat niet om jou of om mij, (ook witte Nederlander), of “tegen” onze maarschappij, we hoeven dus niet in de verdediging te gaan.
De “klaagzang” is denk ik meer een oprechte uiting van het onbegrip van een verdwaalde geest die inderdaad niet meer weet waar ze nu echt bijhoort. Niet zozeer zielig, maar wel oprecht en een roep om gehoord te worden door mensen die daar ook mee worstelen, om daarmee uiteindelijk weer een nieuwe groep of basisveiligheid te creeren. No problem denk ik, zo gaat dat nu eenmaal.
Of we het nu leuk vinden of niet, feit is dat we in Nederland steeds meer specifieke groepen mensen krijgen met een bepaalde achtergrond en die zoeken elkaar op, met of zonder tromgeroffel.
Zo hadden we in de jaren 50 vorige eeuw de Ned-Indi gedwongen (witte) terugkeerders, die ook tussen wal en schip vielen, en vooral in den Haag gingen wonen. Ze konden aan de kaaskoppen hun verhaal niet kwijt, voor zover ze ook al niet werden weggezet als koloniale onderdrukkers. Theodoor Holman weet er alles van, ook hij komt uit die groep, niets mis mee, integendeel, uiteindelijk verrijkt de Nederlandse samenleving daardoor.
Maar ga niet in de verdediging, laat ze goed uitrazen en hun louterend verhaal doen, uiteindelijk vinden ook die mixed groups wel hun plekje en identiteit en dan zijn er weer anderen die door hetzelfde proces gaan. Zo gaat dat al honderden jaren.
En dat ze wat verdient met de klaagzang? Ach, alles ter leeringh ende Vermaeck toch?
cheers