Te vaak zie ik de opmerking ‘ja maar dat zijn ook Nederlanders’ voorbijkomen. Dit gaat doorgaans over allochtonen, en wordt uitgesproken door mensen die werkelijk geen idee hebben van wat Nederlanderschap precies inhoudt. Daarom, bij deze, een paar eenvoudige richtlijnen om deze kansloze discussie voor eens en voor altijd de kop in te drukken.
Paspoort
Het verkrijgen van een Nederlands paspoort staat niet gelijk aan het worden van een culturele Nederlander, het is niets meer of minder dan een juridische status, waarbij rechten en plichten horen. Helaas worden deze rechten doorgaans beter begrepen dan de plichten, voor zover er al plichten t.a.v. goed Nederlanderschap bestaan. Ter verduidelijking: stel we geven Al-Baghdadi een Nederlands paspoort, zouden we daarmee de leider van ISIS als echte Hollandsche knaap beschouwen?
Juridisch
Nee, het paspoort is een louter juridische aangelegenheid waarmee niets verandert aan de beleving van (culturele) identiteit. Waarom dit toch als zodanig wordt voorgeschoteld, kan niet anders worden verklaard dan door kwaadaardige motieven. Er bestaan nu eenmaal mensen die niets liever willen, dan de Nederlandse cultuur als non-existent verklaren en het Nederlanderschap reduceren tot een juridische status. Deze mensen noemen we progressievelingen, de meest ongeneeslijke variant van dit verschijnsel is de oikofoob – zij die een aversie tegen zichzelf en het eigene hebben ontwikkeld. Deze mensen weten waarschijnlijk donders goed dat Nederlanderschap niet per decreet is op te leggen, maar het past hun destructieve linkse agenda nu eenmaal goed. Ook aanhangers van de Europese Federatie hebben belang bij het ontkennen van Nederlandse cultuur.
Hoe het ook zij, het is ridicuul om het hebben van de Nederlandse nationaliteit aan te voeren als argument, om iemand cultureel Nederlanderschap toe te dichten.
Gebruiken
Zoals elke socioloog u kan uitleggen, vormen individuen pas een groep indien er sprake is van verbindingen. Cultuur moeten we beschouwen als het bindweefsel tussen ons allen, gekenmerkt door taal en mores. Voor de puriteinen onder u, hiermee duid ik een functie van cultuur, het is geen definitie van cultuur, daar hebben we het een andere keer nog wel over.
Taal
Taal is belangrijker dan u denkt, zonder taal zouden we elkaar niet begrijpen en als bij natuurwet van elkaar vervreemd raken. Ter illustratie: zeg eens eerlijk, voelt u zich cultureel verbonden met mensen, die nog geen drie woorden Nederlands achter elkaar weten te plaatsen? Een taalbarrière slaat diepe wonden in het weefsel dat ons hoort te verbinden, zeker wanneer de oorzaak van het gebrek meerdere jaren de tijd heeft gehad om hieraan te werken. Ook het veelvoorkomende ‘die meisje’ bij derde en vierde generatie landgenoten benadrukt keer op keer hoe we niet naast, maar tegenover elkaar staan. Hetgeen onder meer wordt veroorzaakt omdat in huiselijke kring niet genoeg affiniteit bij de Nederlandse taal ligt.
Ja, maar
Te vaak hoor ik ter verdediging dat het men vrij staat, thuis de taal te spreken die men belieft. Uiteraard weerspreek ik dat niet, de overheid hoort achter uw voordeur weg te blijven. Maar hoe Nederlands is een gezin dat thuis de Nederlandse taal niet spreekt? Men kan opwerpen dat het de loyaliteit aan Nederland niet hoeft te schaden, maar ik wil die bewering omdraaien. In hoeverre draagt thuis een andere taal spreken bij, aan de vorming van het Nederlanderschap en de binding met onze samenleving?
Mores
Dat brengt me bij het thema ‘mores’. Eenheid in diversiteit is een veelgehoorde leus in dit debat, beogende dat diversiteit de eenheid niet hoeft te schaden. Maar dat is slechts in beperkte mate een waarheid. We hoeven heus niet allemaal exact hetzelfde te zijn, maar ook dit principe kent beperkingen. Er komt een moment waarop diversiteit dermate afwijkt van de Nederlandse mores, dat er sprake is van een subgroep. We zien deze ontwikkeling met name onder islamitische allochtonen, die veel (zo niet alles) van onze samenleving afwijzen. Het geloof, omgang met ouderen, perceptie van goede zeden, voedsel- en kledingvoorschriften, acceptatie van homoseksuelen, vrijheid van meningsuiting, kritiek op religie. De lijst is lang, soms zó lang dat we hetgeen ‘de ander’ afkeurt kunnen hanteren als parameters voor Nederlanderschap, wat ruimte laat voor de stelling dat de nieuwe subgroepen hun identiteit ontlenen aan het afwijzen van de Nederlandse cultuur.
Conclusie
Wie de Nederlandse nationaliteit draagt, maar zich met hand en tand verzet tegen onze gebruiken en/of de taal niet machtig is, moet niet gezien worden als culturele maar als een louter juridische Nederlander. Aan zijn of haar rechten mag niet worden getornd, maar wie deze mensen Nederlandse eigenschappen toedicht is ofwel gek ofwel kwaadaardig. Mijn stelling is dat u gerust van het laatste uit mag gaan.
door R.C.M. Doherty
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
Niet getoornd. Getornd. Lastige taal wel, dat Nederlands.
Soms spreken mensen hun eigen taal in huis, omdat zij zichzelf beter kunnen verwoorden in de taal waar ze van jongs af aan mee zijn opgegroeid.
Mijn familie is bijvoorbeeld opgegroeid in de Verenigde Staten en zijn op latere leeftijd naar Nederland gekomen.
Zij spreken buiten de deur Nederlands. Tenminste, dat proberen zij zo goed mogelijk te doen, maar omdat zij hier niet vanaf de basisschool mee hebben gedraaid, hebben zij inderdaad moeite met de woorden “die” en “dat”. Er is namelujk geen verschil in de Engelse taal voor deze woorden.
Maar zij hebben wel degelijk respect voor Nederlandse gebruiken en eerbied voor de Nederlandse gebruiken.
@Dr. Klahn > thx, verbeterd.
In een troonrede zei koningin Juliana: “Nederland is vol. ten dele overvol”. Een organisatie als de “Club van 10miljoen”denkt dat het met minder inwoners beter en veiliger is in Nederland. Ik denk ook zo. Als het gaat om voedselzekerheid kun je hier beter met 5 miljoen of minder wonen. Minder mensen betekent minder agressie, minder vervuiling, minder afhankelijkheid van het buitenland…