In 2008 sprong een Frans meisje nadat ze paddo’s had genomen van Nemo af. Paddogebruikers krijgen naast hallucinaties soms het idee dat ze kunnen vliegen en springen dan van gebouwen af. Ik vind dat altijd maar dom en betreurenswaardig bovendien, omdat paddo’s hierdoor onterecht een slechte naam hebben gekregen. Als je plotseling denkt dat je kan vliegen dan begin je toch gewoon risicoloos op de begane grond met je armen te klapperen? Je ziet een duif zich toch ook nooit eerst aan een regenpijp omhoog hijsen om vervolgens van een dak weg te vliegen? Deze gedachte komt gek genoeg altijd in me op als ik het lelijkste stukje Oost vanuit het Oosterpark voor me op zie doemen.
Als je echt van je buurt houdt, hou je stiekem ook van de lelijkheid ervan. Iets dat Matthijs van Nieuwkerk in de daarvoor aangewezen uitzendingen vijftien keer zelfgenoegzaam ‘guilty pleasure’ noemt. Ik heb het natuurlijk over het nieuwe Muiderkerkgebouw aan de Linnaeusstraat. De oorspronkelijke Muiderkerk uit 1892 droeg zonder meer bij aan de luister van het Oosterpark. Omdat het park onder het straat niveau is aangelegd, rees het bescheiden pittoreske protestantse kerkje met haar toren naar de straatkant, door de bomen vanaf de vijver in het park, toch nog robuust voor de wandelaar op.
In 1989 brandde het schip van de Muiderkerk tijdens renovatiewerkzaamheden echter geheel af. Alleen de toren bleef fier in de vuurzee overeind. In een vlaag van (post)modernistische verstandsverbijstering besloot het stadsdeel samen met het Tropeninstituut een gigantisch kantoorblok van architect Vixseboxse in mat geel, rood en groene kleuren aan de oude toren te bouwen. Het resultaat dat even bevreemdend als lelijk is, werd in 1997 geopend. Menig voorbijganger zie je kijkend afvragen ‘wat is hier in godsnaam gebeurt’? Het lelijke moderne blok heeft het oude neorenaissance torentje veranderd in een roestige raket die weigert van de grond te komen.
Maar we zijn er nog niet. Het litteken in het oude stadsgezicht van Oost was nog niet helemaal af. En dus besloot men het pand met een ‘kunstwerk’ te bekronen. De scherpe waarnemer ontwaart aan weerskanten van de toren op de hoeken van het blok twee……, ja wat zijn het eigenlijk ? Het lijken wel paddo’s! Kaalkopjes om precies te zijn. In mijn jonge jaren had ik er tijdens mijn wekelijkse paddo-avondje aan twee genoeg om, plukkend aan mijn Stratocaster met mijn oor tegen een 100 watt Marshall versterker, een hele avond weg te spacen. Ze staan gevaarlijk dicht bij de rand van het dak alsof ze simultaan de luchtvaartkwaliteiten van hun psilocybine willen testen.
Het ‘kunstwerk’ heet ‘Geloof, Hoop en Liefde’ van Nicholas Pope en bestaat uit drie beelden. ‘Geloof ‘en ‘Hoop’ – onmisbaar als je plots denkt dat je kan vliegen! – staan toepasselijk op het dak. ‘Liefde’ zou oorspronkelijk op de spits van de kerktoren geplaatst worden maar dat ging zelfs de commissie van toezicht te ver. Zij staat nu in het gebouw. Volgens de kunstenaar stellen de drie paddo’s traditionele heiligenbeelden voor en zijn ze een verwijzing naar het timpaan van het Tropeninstituut aan de Stadhouderkade dat dezelfde beelden torst. Het schijnt dat je met paddo’s op, die heiligenbeelden er echt in kunt ontdekken.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
