Hoewel het te verwachten viel dat het Nederlandse ‘boerkini-debat’ zich net als het algehele ‘islam debat’ binnen het mediale meningenspectrum zou ontwikkelen volgens de ijzeren gepolariseerde denk- en argumentatiestructuren van de linkse grachtengordel enerzijds en de rechtse grachtengordel anderzijds, was er tot mijn grote blijdschap toch nog enige originele en ontregelende inbreng uit onverwachte hoek: Israël.
Deze bijdrage aan het westerse ‘boerkini-debat’ bleek wat men in het engels een ‘hot patato’ pleegt te noemen. Zowel de linkse als rechtse opiniemakers in het debat konden niks met dit bericht uit Israël. Dat is uitermate vreemd want waar wij hier in Nederland discussieerden over een vrijwel niet bestaand probleem – heeft iemand hier wel eens een boerkini op het strand gezien? – is er één ‘westers’ land waar de boerkini of in ieder geval compleet geklede islamitische vrouwen op het strand een redelijk gangbaar beeld zijn: Israël.
De reden dat niemand deze hete aardappel durfde aan te raken in het Nederlandse debat heeft natuurlijk alles te maken met het totaal gepolariseerde en verziekte debat over Israël en het Israëlisch-Palestijns conflict. Op de uiterst linkse grachtengordel is Israël zowel buiten als binnen ‘de groene lijn’ een zogenaamde ‘apartheidsstaat’ waar Palestijnen, merendeels moslims, uitsluitend onderdrukt worden. De liberale omgang in Israël met islamitische badkleding past niet in het paradigma waarmee anti-zionisten de ‘schurkenstaat’ Israël willen afschilderen in de media. En dat terwijl die ‘liberale’ houding volgens velen van hen, ten opzichte van een vrijwel niet bestaand probleem hier in Nederland wel wenselijk is en zelfs emanciperend zou werken.
Aan de overkant op de rechtse grachtengordel en al helemaal bij de ultrazionisten aldaar, mag er in reactie op de anti-zionisten alleen positief bericht worden over Israël. Echter deze positieve berichtgeving met betrekking tot de liberale houding ten aanzien van de boerkini in Israël kon op deze flank ook weer niet aangegrepen worden zoals normaal gretig gedaan wordt in de propaganda-oorlog die hier in Nederland voor ‘debat’ doorgaat. Immers, op rechts zijn ze fel tegenstander van de ‘islamisering’ en hoewel de weldenkenden niet zover wilden gaan als een verbod op de boerkini, was deze Israël propaganda van vrolijke boerkini’s op het strand een brug te ver en niet te rijmen met de algemene anti-islam hysterie die op de rechtse grachtengordel gangbaar is geworden.
De lezer verwacht nu misschien een origineel ‘moraal van dit verhaal’ met betrekking tot de boerkini maar ik zeg ‘fuck die boerkini!’. Dit stuk gaat over Israël en waarom ik zo van dat land hou. De bovenstaande tweet is daar exemplarisch voor. Hoewel vanwege het Israëlisch-Palestijns conflict het beeld van Israël in de Nederlandse media een soort monolitisch positief of negatief beeld is, is Israël qua mensen, dagelijks leven, natuur, religie en cultuur het meest diverse land dat ik ken. Israël is een land van tegenstellingen waar je jezelf in één middag in vier verschillende landen kunt wanen, ware het niet dat je vrijwel overal met dezelfde on-Europese gastvrijheid, drang naar het leven en natuurlijk ‘het conflict’ geconfronteerd wordt. Zo ook wat betreft de boerkini, want lang voordat ‘de boerkini-oorlog’ uitbrak in Nederland in 2016, werd ik in Israël in 2011 al een keer geconfronteerd met een discussie over de boerkini.
Op mijn laatste drie reizen naar Israël verbleef ik bij vrienden in Oost-Jerusalem. Zij huurden een appartement op de campus van een katholiek theologisch instituut Tantur op een heuvel direct aan de grote muur bij de doorgang naar Bethlehem. Vlakbij de tombe van Rachel waar van de week weer een Palestijnse aanslag werd gepleegd. De Italiaanse vrouw van mijn Israëlische vriend had vanwege rugproblemen van haar dokter te horen gekregen dat ze dagelijks moest gaan zwemmen. Elke dag tijdens mijn verblijf reedt ze ‘s ochtends met de auto naar het zwembad van de YMCA (een Amerikaanse Christelijke jeugdorganisatie) in een overwegend islamitisch deel van Oost-Jerusalem. Na de eerste keer vertelde ze ‘s avonds tijdens het eten lachend dat er in het zwembad alleen maar moslimvrouwen waren die in tegenstelling tot haar geen badpak droegen maar een soort vormloos duikerspak: een boerkini.
In verband met haar werk ging zij elke ochtend op hetzelfde tijdstip zwemmen bij de YMCA en elke keer waren er uitsluitend moslima’s in boerkini aan het zwemmen. Omdat zij de enige in badpak in het zwembad was, begonnen de moslima’s na een aantal dagen tegen haar te sissen, water naar haar te spetteren als ze in tegengestelde richting aan kwam zwemmen en uit te schelden. In de tweede week hielden de boerkini’s demonstratief alle banen van het bad bezet om mijn vriendin te verhinderen te gaan zwemmen en liep de situatie uit op een fysiek handgemeen. De beheerder van het zwembad bij wie ze een klacht indiende zei dat hij er niets tegen kon doen.
Mijn vriendin Laura liet het er niet bij zitten. Ze schakelde haar baas in van het christelijk Arabische reisbureau waar ze voor werkte. De man, een aardige joviale grote kerel, deed een beetje aan Tony Soprano denken. Naast zijn reisbureau was hij inderdaad ook het hoofd van een belangrijke Arabische clan die ook in de onderwereld de nodige zaakjes deed. Hij drukte Laura op het hart dat hij het voor haar zou regelen. Achteraf bleek dat hij een aantal ongure kleerkasten naar het zwembad en de wijk waar de moslimvrouwen woonden, gestuurd had om de nodige dreigementen te uiten. Binnen een week kon Laura weer – voortaan ongestoord – haar zwemsessies bij de YMCA hervatten. In de tussentijd had hij haar aangeraden om bij het Holliday Inn in Bethlehem aan de ander kant van de muur in ‘Palestijns’ gebied te gaan zwemmen.
Naar dat zwembad ben ik ook vaak geweest om even te relaxen, weg van het intense Jerusalem. Het is een fascinerende reis door de muur. Je loopt de heuvel van Tantur af aan de achterkant en als je het roestige hekje achter je sluit sta je recht voor een van de drukste doorgangen van de muur. Dagelijks gaan hier ‘s ochtends duizenden Palestijnen doorheen op weg naar werk in Jerusalem om aan het eind van de middag weer terug te keren door de muur naar Bethlehem.
De doorgang is een extreem beveiligde overdekte hal waar je als vee door met ijzerwerk afgezette banen loopt. Verveelde Israëlische soldaten controleren de stroom mensen die door het parcours worden geleid. Ze zitten in bomvrije cabines en praten met je door een microfoon met speakers. Ik hoef alleen mijn paspoort te laten zien. De Palestijnen worden gecontroleerd door een soort handscan. Alle bagage wordt gecheckt. Meestal ging ik tegen de stroom in maar soms ging ik wel eens met de grote stroom Palestijnen mee. Dan werd ik vrijwel altijd als westerling min of meer tot een voorkeursbehandeling gedwongen, uit de groep gehaald om een korter parcours af te leggen terwijl de Palestijnen in de rij moesten blijven wachten. Dat voelde ongemakkelijk.
Aan het einde van het parcours nadat je op een soort binnenplaats nog een stukje in een afgesloten gerasterde stalen gang loopt, kom je uit op een pleintje vol in de zon aan de andere kant van de muur in Bethlehem. Daar is het bedrijvig. Taxichauffeurs komen naar je toe. Er wordt fruit, prullaria en stof verkocht op karretjes. Je loopt dan rechtsom, om een blok gebouwen heen om weer bij de muur terug te keren en de weg langs de muur te volgen. Deze kant van de muur is volledig vol gekalkt met graffiti, slogans, kunstwerken, teksten. MAKE HUMUS! NOT WAR!. Na een paar honderd meter langs de muur ga je linksaf. In het midden van de straat zit een geïmproviseerd kroegje waar we wel eens Champions League kijken met de Palestijnen. De TV op straat, iedereen op stoeltjes er om heen. Vervolgens zigzag je wat door de wijk en kom je op een brede straat bij het Holliday Inn uit. Een luxe hotel met veel marmer, spa en een groot zwembad. Alles bij elkaar een kwartiertje wandelen.
In het midden van het zwembad is een cocktailbar. Ik hoef alleen maar even te zwaaien en ze komen een koud flesje Heineken brengen. Overal waar je hier meer dan één keer komt, kennen ze je. Bij dit zwembad is geen enkele boerkini te bekennen. Ook de Arabische vrouwen die er zijn, lopen in tamelijk sexy bikini’s. Er geldt geen officieel boerkini verbod maar het is wel een ongeschreven regel dus je ziet ze er niet. Daar lig je dan, op de Westbank, in Bethlehem, met je pilsje. Plop!
0 gedachten aan “Israël en de boerkini. Een hete aardappel”