Het zal niemand ontgaan zijn dat het nieuws wordt gedomineerd door Lili en Howick, twee kinderen die dreigden te worden uitgezet naar Armenië. De laatste zaak die nog redelijk vers in het geheugen ligt, is in mijn geval de zaak Mauro. Wat veel mensen niet weten is dat dit soort uitzettingsprocedures dagelijkse orde is. Wat we wel weten is dat de hele procedure berust op willekeur. We zijn het allemaal eens dat kinderen beschermd dienen te worden en recht hebben op een zorgenvrije jeugd waarin ze zich kunnen ontwikkelen. Om dit te waarborgen is een en ander vastgelegd in het VN-Kinderrechtenverdrag. Zoals met alle verdragen is de tekst op vele manieren uit te leggen, waardoor Nederland formeel juridisch het gelijk aan zijn kant heeft in de procedure Lili en Howick. De vraag die opkomt is waarom juist nu de verontwaardiging zo groot is, terwijl dit niet het geval was bij de uitzetting van bijvoorbeeld Eduard of Lucine.
Het antwoord op deze vraag is niet eenvoudig en best confronterend. Lili en Howick zijn niet anders dan een symbool van maatschappelijke ontevredenheid. De reden dat zij nu het nieuws domineren en niet één van de vele andere uitgezette kinderen is dat het emmertje weer eens overloopt. Massaal uiten we dit door ons te uiten op Social Media. Feitelijk doen we niets anders dan het afkopen van ons schuldgevoel, we hebben immers onze menselijke kant laten zien. De verantwoordelijken achter de collectes van de Goede Doelen en de grote TV-acties na rampen ergens op aarde kennen dit vreemde psychologische trekje en spelen er graag op in. Onze bestuurders snappen dit mechanisme ook en hebben inmiddels besloten dat Lili en Howick mogen blijven. Iedereen haalt opgelucht adem en zakt voldaan onderuit. Ons emmertje stroomt niet meer over en kan er even weer tegen. Vanavond nemen we allemaal een extra wijntje om deze Pyrrhusoverwinning op de hypocrisie van de willekeur te vieren.
Of gaat het deze keer anders? We kunnen namelijk ook besluiten dat Lili en Howick over enkele decennia prominent in onze geschiedenisboeken staan. Lili en Howick als symbolen van een kantelpunt in de geschiedenis. Acht september 2018 als startpunt waar we onze bestuurders duidelijk maken dat we een revival eisen van het humanisme die wel de mens centraal stelt. Het punt waar we daadwerkelijk beginnen met armoedebestrijding, het verkleinen van de kloof tussen arm en rijk, toegankelijke zorg voor iedereen realiseren, normale beloningen voor werk vanzelfsprekend vinden in plaats van het werken met behoud van uitkering, de integriteit in het publieke domein terugbrengen, een begin maken met een deltaplan om de bevingsellende van de Groningers te compenseren en een veilige woonomgeving te garanderen en een rechterlijke macht die recht spreekt in het verlengde van wat er onder het volk leeft in plaats van op te treden als een verlengstuk van het grootkapitaal. Met andere woorden gaan we weer bouwen aan een menswaardige maatschappij waar de balans tussen welvaart en welzijn voor iedereen geldt.
Bovenstaande vraagt een totaal andere levenshouding. We dienen ons weer te bekommeren om de medemens. Noaberskip hoort geen marketingterm uit het publieke domein te zijn. Een inclusieve samenleving vraagt een collectivistische basis die het individu ruimte geeft zich te ontplooien. En dat staat haaks op het neoliberale gedachtengoed dat inmiddels decennia bezig is om de samenleving te slopen ten faveure van een selecte groep bovenonsgestelden. Het neoliberalisme heeft nu toch wel bewezen dat het een individualistische survival of the fittest is die meer verliezers kent dan winnaars. De eerste noodzakelijke stap is het komen tot een publiek domein dat weer ten dienste staat van de samenleving. De vraag is of dat zonder strijd zal verlopen in onze ernstig gepolariseerde samenleving. Laten we 8 september 2018 echt in de geschiedenisboeken zetten als de datum waar we het juk van de hypocrisie van de willekeur van ons af gooien.
Volledig eens met alles wat hier staat. Maar hoe dan anders inderdaad? Eerst neuzen in dezelfde richting, sowieso een mega uitdaging om mee te beginnen, want wie “gelooft” er nu eigenlijk inmiddels nog Werkelijk dat het anders kan? En dan natuurlijk niet alleen de Nederlandse neuzen, maar eigenlijk tevens de neuzen van alle andere aardbewoners, anders zet ’t allemaal weinig zoden aan de dijk, denk ik.
Afijn, om dat voor elkaar te krijgen is er een plan nodig, een masterplan dat alles omvat m.b.t. hoe we willen gaan leven en in wat voor maatschappij we willen wonen en werken, willen ontspannen en ouder willen worden.
Zonder zo’n plan heeft alles wat we nu doen ten behoeve van die “betere wereld” eigenlijk weinig zin, denk ik. Allemaal willekeurige doelloze druppeltjes op een gloeiende plaat.
Feit is en blijft, het kan wèl. Maar het zal niet zonder heel veel strijd, pijn en doorzettingsvermogen gaan. Radicale ommekeer inderdaad, wie is dit of wanneer zijn genoeg mensen dit bizarre gedoe eens een keer zat?
Berichtje gedeeld….