Het is goed om af en toe de balans op te maken. In dit geval gaat het om een tussenbalans om te kijken waar Nederland staat onder de bezielde leiding van het allerbeste kabinet, de opvolger van het beste kabinet, ooit. De contouren van het beleid van Rutte III beginnen zich duidelijk af te tekenen. Contouren waar niet iedereen even blij mee is en die inmiddels de media domineren. Ieder positief bericht uit het Haagse veroorzaakt een storm aan tegenreacties. Zelfs de dode-bomen-media begint al kanttekeningen te plaatsen. Dit hadden ze beter kunnen doen toen de verkiezingsstrijd gaande was. Zelfs bij de NPO zijn kritische geluiden hoorbaar, hoewel met name Nieuwsuur, Buitenhof en Een Vandaag consequent blijven uitblinken als spreekbuizen van het huidige kabinet. Tijd dus om thematisch eens wat zaken op een rij te zetten.
Democratie
Democratie betekent letterlijk “heerschappij van het volk”. In Nederland hebben we deze heerschappij in handen gelegd van onze gekozen vertegenwoordigers, de representatieve democratie. We mogen echter wel enige kanttekeningen plaatsen bij het huidige beleid van minister O(rwe)llongren. Het begrip vertegenwoordigen van het volk valt moeilijk terug te vinden in het handelen van deze beroepsbestuurder. Met name de echte diehard D66 kiezers moeten zich wel genaaid voelen. Het afschaffen van het raadgevend referendum past op zich wel in de visie van D66, immers dit is slechts een halfbakken referendum. Het wetsvoorstel voor het invoeren van een correctief referendum is echter in de ijskast gezet. Internationale verdragen mogen niet referendabel zijn. Dit zou ook niet passen in de totale uitlevering van Nederland aan Europa door veilingmeester Pechtold en co. Een voorlopig alternatief om binnenlandse verdragen referendabel te maken is nog nooit opgekomen in de hoofdjes van dezelfde lieden. Het raadgevend referendum is wel alvast van tafel geveegd. In diverse media heeft minister Ollongren regelmatig uitingen gedaan waarin ze duidelijk aangeeft dat ze het volk dat ze behoort te vertegenwoordigen niet al te hoog heeft zitten. Eigenlijk vindt ze het maar vreemd dat u kiesrecht hebt.
Rechtsstaat
Het ministerie van Justitie en Veiligheid kent onder Rutte I en II een rijke historie aan voortijdig gesneuvelde bewindslieden. Logisch als we in aanmerking nemen dat dit ministerie uitblinkt in het ontwikkelen van beleid dat vervolgens nooit uitgevoerd wordt, bij het volk beter bekend als handhaven. In Amsterdam zien we hiervan de gevolgen heel duidelijk, woningen worden gekraakt door mensen die zonder verblijfsstatus in ons land verblijven en onze overheid weet niet hoe ze dit moet oplossen. Het zal je huis maar wezen. De gewone burger is inmiddels compleet vervreemd van onze rechtsstaat. Met name de rechtsspraak in ons land is een dankbaar thema op vele feestjes en partijen. Witteboordencriminelen krijgen een schouderklopje, zware criminaliteit kan ongestoord zijn gang gaan in Nederland, maar de burger wordt genadeloos vervolgd voor iedere kleine overtreding. Het incassobureau CJIB, de enige club met wel werkende ICT-systemen, is meedogenloos. Ze moeten ook wel aangezien hun jaarlijkse target onderdeel is van de rijksbegroting. Mocht u als burger toch een geschil hebben, de gang naar de rechter is een kostbare aangelegenheid en de kans op een rechtvaardige en begrijpelijke uitspraak minimaal. Maar gelukkig hebben we De Rijdende Rechter waar u met uw “kleine” bestuursrechtelijke aangelegenheden terechtkunt. Mocht u de normale weg behandelen, we toetsen niet meer aan de grondwet. Dat kan ook niet, u zou dan namelijk zo maar kunnen winnen. Nee, grondrechten worden dagelijks geschonden. Uiteraard hebben we alsde spreekwoordelijke uitzondering in de EU dan ook geen Constitutioneel Hof.
Economie
In het digitale tijdperk is onze economie weer volop op stoom gekomen. Waar Rutte echter de mond vol heeft over “onze” economie, moeten we in de praktijk constateren dat Nederland meerdere economieën kent. Rutte is niet meer dan de stropop van een kleine groep rijken, veelal aandeelhouders in beursgenoteerde bedrijven, zeg maar de mensen die maximaal profiteren van de huidige economische voorspoed. Hun eerste douceurtje kwam in de vorm van 1,5 miljard euro per jaar door de afschaffing van de dividendbelasting. Vervolgens heb je een grote middenlaag die nog net voldoende brood en spelen krijgt om ze rustig te houden. En als laatste een steeds groter wordende groep mensen die elke maand weer constateren dat een maand meer dagen heeft dan hun budget kan dekken. Het inkomen en met name de koopkracht blijft dan ook al jaren achter ten opzichte van de economische groei. De kosten voor het dagelijks levensonderhoud daarentegen stijgen harder dan de economische groei. Wonen, energie (meer dan 70% belasting op uw jaarrekening), water, zorg (minder zorg voor meer geld) en de dagelijkse levensmiddelen (BTW verhoging) zijn allen duurder geworden.
Arbeidsmarkt.
Als een economie op stoom komt, is er automatisch een groei van de werkgelegenheid. Een grote rem hierop is dat arbeid nog steeds irrelevant zwaar belast wordt ten opzichte van winst en vermogen. Om de winsten ten behoeve van de Rutte-aanhang te maximaliseren worden er al jaren wetten in werking gezet die The race to the bottom faciliteren. “Werken moet lonen” roept de grootste vakbond, terwijl hun hoofdbestuur de afgelopen jaren de afbraakwetten uit de Sociale Akkoorden tekende. De arbeidsmarkt vertoont steeds meer trekjes waarbij het woord slavernij zonder overdrijving van toepassing is. Met name Rutte I en II wisten wel raad met wetten die de rechten van werkenden steeds verder aantasten. De globalisering van de arbeidsmarkt, het wokakkoord, de au-pairregeling, de WWZ, de wet DBA, de Participatiewet met de tegenprestatie die gratis personeel garandeert, het afschaffen minimumloon voor leerwerkplaatsen BBL en het nieuwste voorstel om arbeidsgehandicapten onder het minimumloon aan te bieden vormen de basis van The race to the bottom. Werkgevers worden met de P-wet in de hand gedwongen te kiezen tussen mensen flexcontracten aan te bieden of zichzelf een strop om de nek te leggen. Twee jaar doorbetaling bij ziekte is krankzinnig. Het land dat het dichtst bij deze gekte in de buurt komt is het Verenigd Koninkrijk met 6 weken doorbetaling.
Sociale Zekerheid
Met de groei van de werkgelegenheid neemt het aantal uitkeringen normaalgesproken af. De cijfers laten een ander beeld zien gek genoeg, hoewel de toename van het aantal werkenden met behoud van uitkering en de vele nieuwkomers met een afstand van Dakar tot Amsterdam tot de arbeidsmarkt het wel een beetje verklaren. Rutte heeft de aanval op de beschaving op basis van zorg voor elkaar door middel van een sociaal vangnet volledig ingezet. Vakantiegeld kan gekort worden, mensen in een uitkering gaan toch niet op vakantie, arbeidsgehandicapten worden ingezet op een soort Duitse 1-eurobanen en de stigmatisering, onder andere via de NPO, dat de werkloze niet meer geschikt is voor de arbeidsmarkt houdt niet op. De grootste truc is al achter de rug, door honderdduizenden mensen in de crisisjaren richting het zelfstandigenschap te begeleiden heeft Rutte de balans van het UWV goed opgeschoond (lees; opgebouwde rechten gestolen van vele Nederlanders). Een groot deel van deze mensen is nu opgeschoven naar de status van Niet UitkeringsGerechtigd (de NUGger). Thuiszorgmedewerkers bijvoorbeeld, die nog wel als kleine zelfstandige werken zijn niet meer verzekerd voor arbeidsongeschiktheid en bouwen geen WW en pensioen op. Zij worden overigens bij ziekte maximaal 6 weken doorbetaald.
Uit het bovenstaande zou je bijna concluderen dat Nederland één van de slechtste plaatsen is om te vertoeven. Het tegendeel is waar. Nederland is een prachtig land en behoort tot de rijkste landen van de wereld. Rijkdom die nu verkeerd verdeeld wordt als we puur kijken naar het financiële aspect. En dat is geen onbelangrijk aspect, geld maakt dan wel niet gelukkig, maar iedere maand te kort wel ongelukkig. Tijd dus om onze Haagse bestuurders tot de orde te roepen. Zij kunnen ervoor zorgen dat Nederlanders hun koopkracht weer zien groeien. Uiteraard komt dat de economie ook weer ten goede, immers de binnenlandse bestedingen nemen toe. Om onze Haagse Neoliberalen zo ver te krijgen, lijkt het me dat we terug moeten naar de basis. Ooit was dit land namelijk een tolerant land waar het motto “leven en laten leven” was. Laten we stoppen met het polariseren. Polarisatie leidt af van de werkelijke problemen en verdeelt een land en haar bevolking. Laten we ons collectief opstellen en samen genieten van het privilege te leven in Nederland. Een land waar gelijkheid, vrijheid van meningsuiting en zorg voor elkaar vanzelfsprekend is. Een land waar rokers het onderling wel met elkaar oplossen en dikke mensen welkom zijn bij een Dodenherdenking. Laten we Rutte en co zo snel mogelijk voor het blok zetten, zodat we een volksvertegenwoordiging hebben die ook echt het volk vertegenwoordigen. Nog langer toekijken is niet meer verantwoord. Nederland is nu namelijk een land op weg naar een Staat van ontbinding.
