Vervolgcolumn op ‘Het is gedaan met de homobaan!’
Afgelopen dinsdagmiddag had de actiegroep Omsingeling Oosterpark om 17.00u een protest aangekondigd bij de hoofdingang van het park aan de OLVG-zijde. Ik was eigenlijk van plan om die middag op de bank door te brengen met de prachtige nieuwe biografie over Jacob Israel de Haan maar mijn roeping als Ons Oosterpark verslaggever was weer geboden. Temeer omdat deze actiegroep mij en de website Ons Oosterpark diezelfde dag nog dreigde aan te klagen vanwege ‘het stigmatiseren van homo’s’ in mijn vorige column over de verherverbouwing van het Oosterpark. Met angst en beven begaf ik mij naar het park om het protest te verslaan. Ik was eerst van plan om ter bescherming mijn vechthond Nucky mee te nemen maar het leek mij naderhand toch beter de boel niet verder te laten escaleren.
Om het Oosterpark met mensen te kunnen omsingelen heb je naar mijn schatting 3200 demonstranten nodig. Dat ging bij deze protestactie niet lukken. Toen ik bij de hoofdingang van het park aan kwam lopen om even voor vijf, was er van een protestactie weinig te merken. Er stond wel een groepje van acht personen elkaar te omsingelen. Ik herkende de voorman van het protest Ernst Sonneveldt en liep met uitgestoken hand op hem af.
Na een wederzijds hartelijke begroeting was de spanning direct uit de lucht. Bij herlezing – of wellicht het lezen – van de column was duidelijk geworden dat het een satirische en ook niet stigmatiserende column betrof. De aangekondigde strafklacht was dus van de baan. Ernst meldde wel dat zelfs het COC en Roze op IJburg (!?) contact hadden opgenomen naar aanleiding van de column. Ik vond het een geruststellende gedachte dat oplettende burgers stigmatiserende berichten op internet bij de juiste instanties meldden en was verheugd over het klaarblijkelijke grote lezersbereik van Ons Oosterpark. IJburg is toch best een pokkeneind weg.
De kern van deze actie was een rondleiding en toespraak van geoloog en botanische gids Arend Wakker. De komst van Arend liet echter nog een half uur op zich wachten. Nu ben ik geen ervaren protestant – de laatste en enige keer dat ik in een demonstratie meeliep, riep ik vol overgave ‘Deetman lik mijn reet man’ tegen de onderwijsbezuinigingen begin jaren tachtig – maar op tijd beginnen lijkt mij bij ieder protest een schone zaak. Zeker als de pers is toegestroomd. Het stelde mij echter wel in de gelegenheid de actiegroep eerst wat beter te leren kennen. Bovendien sloten een zestal nieuwe demonstranten, waaronder gemeenteraadslid Lammert van Raan van de Partij voor de Dieren, zich bij de groep aan.
Actiegroep Omsingeling Oosterpark is een afsplitsing van de stichting Vrienden van het Oosterpark. Beide collectieven strijden voor een zo groot mogelijk behoud van flora en fauna in het Oosterpark. De stichting Vrienden ging vorig jaar echter akkoord met de verherverbouwing volgens de plannen van het stadsdeel – volgens Sonneveldt in ruil voor het behoud van twintig lullige Iepjes -waarop Omsingeling Oosterpark zich afsplitste om de strijd tegen de verherverbouwing van het park voort te zetten. Zij blijft zich verzetten tegen de grootschalige bomenkap die de verherverbouwing met zich meebrengt, het verdwijnen van de groene noordkant van het park en de bewuste misleiding en wanbestuur van bestuurscommissie Oost met betrekking tot de verbouwing.
Omdat het halve park al op de schop is gegaan, vroeg ik de demonstranten of ze niet een achterhoedegevecht aan het voeren waren. Dat bleek niet het geval. Er staan nog tientallen bomen op de nominatie om gekapt te worden en bovendien is fase 3 en 4 – we zitten nu in fase 2 -van de verherverbouwing nog niet door de Amsterdamse gemeenteraad goedgekeurd. Daarnaast is de rechtszaak die Ernst tegen bestuurscommissie Oost is begonnen nog in volle gang. Op mijn vraag wat nou hun ‘ding’ met bomen is, krijg ik niet echt duidelijk antwoord. Ik hoor wel wat over kinderen, schone lucht en gezondheid maar irriteer mij een beetje aan de sigarettenrook van een aantal stevig doorrokende demonstranten. Ondergetekende is na 30 jaar kettingroken net 3 weken gestopt, vandaar.
Om 17.30u komt Arend Wakker op de fiets aan. Na een activistische toespraak bij het bord waarop de verherverbouwing van het park wordt verbeeld, beginnen we aan het rondleiding door het park. Arend legt op eloquente wijze de bedoeling van de Engelse landschapstijl van het oorspronkelijke park uit – de illusie van ongerepte natuur in de stad – en hoe de nieuwe verherbouwing de visie van de ontwerper Landschap architect Leonard Springer geweld aan doet. En dat alles met als doel meer mensen maar vooral toeristen naar het park te halen met gezellige terrassen en activiteiten. ‘Alles draait om consumeren!’ roept een vrouw naast mij met een voor deze groep opvallend verzorgd uiterlijk en minutieus geëpileerde wenkbrauwen.
Omdat ik er vandoor moet, schiet ik tijdens het wandelen Ernst nog eenmaal aan. Ik wil nog weten wat hem beweegt al die tijd en geld in rechtszaken tegen het stadsdeel Oost te steken. Is hij een soort Don Quishot? Het draait vooral om het onrecht dat de overheid burgers aan doet. Het begon ooit met het juridisch bijstaan van de eigenaresse van het verdwenen piramide koffiehuisje. Sindsdien is een soort juridische vete met stadsdeel Oost ontstaan, krijg ik de indruk. Het beroep van Ernst is mediator. Op mijn vraag wat dat inhoudt zegt hij: ‘ik voer rechtszaken, minimaal eentje in de week!’. Terwijl ik van de groep weg loop, realiseer ik me dat ik met mijn vorige column langs de rand van de juridisch afgrond ben gelopen. Ik ben benieuwd hoe het deze column zal vergaan.
