Als inwoner van Nederland, overigens ook in andere landen, kun je door omstandigheden te maken krijgen met urgentie. Voor de mensen die dit woord niet kennen, de Grote Van Dale geeft als synoniemen dringend en spoedeisend. Omstandigheden waar urgentie een rol kan spelen zijn er uiteraard legio. Als je bijvoorbeeld betrokken raakt bij een verkeersongeval met het nodige persoonlijk letsel is het vrij urgent dat je zo snel mogelijk wordt afgevoerd door een ambulance en dat het dichtstbijzijnde ziekenhuis een team klaar heeft staan om je weer op te lappen. En dit is aardig goed geregeld. Heb je een aandoening die operatief ingrijpen vereist, dan is het een ander verhaal. Het fenomeen waar je dan mee te maken krijgt noemen we wachtlijsten. Met wachtlijsten valt overigens best goed te leven, als je maar niet verrekt van de pijn gedurende de wachttijd. Wachtlijsten kennen we echter niet alleen in de zorg. Als je dakloos bent of dreigt te raken wordt het wachten al een stuk vervelender. Ben je voor je dagelijks brood afhankelijk van de voedselbank en sta je op de wachtlijst, dan heb je toch echt wel een probleem.
Inmiddels zijn we weer eens aangekomen bij bed, bad en brood en in het verlengde daarvan goede zorg. De primaire levensbehoeften die in een beschaafd land goed geregeld horen te zijn. U leest het goed, horen te zijn als voorbehoud. Vandaag viel mijn oog namelijk op een urgentieformulier ten behoeve van woningzoekenden. Een formulier dat ik met verbazing heb gelezen. Om u deelgenoot te maken van mijn verbazing heb ik een screenshot hieronder geplaatst.
Bovenstaand formulier lijkt wel ontworpen om iedere vorm van urgentie uit te sluiten. Degene die dit op Twitter plaatste is overigens binnenkort dakloos. De welbekende bankenmaffia heeft het namelijk behaagd om middels een executieveiling de puntjes op de i te zetten. Uiteraard met het prachtige neveneffect dat de binnenkort dakloze in een plantsoentje zijn zonden mag overdenken starend naar een prachtige restschuld. En dat met dank aan de veroorzakers van de crisis waar dit slechts een gevolg van is. En dan ga je dus op zoek naar een nieuw bed. In je onschuld vraag je de juiste formulieren aan met de gedachte dat jouw situatie toch wel urgent is. Je ontvangt bovenstaand formulier en komt dan al snel tot de conclusie dat dit formulier enkel en alleen is ontworpen om elke vorm van urgentie uit te sluiten. Het formulier is dan ook een waar meesterwerkje van doorgeslagen ambtenarij en definitievervaging. Wrang als je bedenkt dat met name je Nederlandse identiteit je achteraan in de wachtlijst plaatst. Zelfs nog achter de nieuwe Nederlanders, de statushouders, zie dit eerdere stukkie. De enige troost die je nog hebt is dat je niet alleen staat.
Dit voorbeeld deed me denken aan een gesprek dat ik had in de jaren 90 met een jobcoach. Deze jobcoach was gespecialiseerd in het begeleiden en coachen van leidinggevenden, overigens voornamelijk in overheidsdienst, met betrekking tot het invullen van hun taken. En hij had een fantastische werkwijze. Zijn eerste stap was om de nieuwe werkkracht zoveel mogelijk verantwoordelijkheden te laten verzamelen. Verantwoordelijkheden die vervolgens werden uitgedrukt in de maandelijkse beloning. Algemeen geld namelijk dat veel verantwoordelijkheid direct tot uitdrukking komt in een hogere loonschaal. Daarna begon het echte werk. Veel verantwoordelijkheden klinkt leuk, maar kan fataal zijn als je verantwoordelijk gesteld wordt. Maar daar is een eenvoudige oplossing voor. De jobcoach stuurde vervolgens nog maandenlang facturen terwijl hij de nieuwe grootverdiener hielp bij het ontwikkelen van procedures. Procedures die er voor zorgden dat mensen die ergens een beroep op doen dat valt onder jouw verantwoordelijkheden verdwaalden in het bewust gecreëerde doolhof aan procedures. In de volksmond noemen we dit van het kastje naar de muur, iets wat we allemaal wel eens meegemaakt hebben in onze contacten met onze *kuch* ‘dienstverlenende’ instanties. Onderdeel van dit proces was uiteraard het vastleggen van de procedures in diverse stappen met bijbehorende bij voorkeur onbegrijpelijke formulieren of formulieren die je met een kluitje in het riet sturen. Bovenstaand formulier is een ultiem voorbeeld van het kluitje in het riet. Een urgentie aanvraag die enkel en alleen bedoeld is om elke vorm van urgentie uit te sluiten en slechts te verwijzen naar een ander loket, het afschuiven van verantwoordelijkheden.
Het hiervoor beschreven proces is in de jaren 90 begonnen. Inmiddels kennen we allemaal de gevolgen. Instanties geven niet meer thuis en de burger moet zijn eigen sores maar oplossen. En ik, ik vraag me zo langzamerhand af hoe lang we dit nog pikken. Ik denk dat er maar één oplossing is, namelijk een complete reset. En dat graag urgent!
