De afgelopen dagen heb ik me weer eens verbaasd over het gedrag van diverse mensen op Twitter. De aanleiding was een account met een ava die niet bij de persoon hoorde achter het account. Ook ik onderschrijf dat het niet netjes is om je uit te geven voor een ander als je anoniem wilt blijven. Wel heb ik er alle begrip voor dat iemand anoniem wil deelnemen aan de social media. Ook ik koester mijn anonimiteit, hoewel er inmiddels een select groepje mensen is die weten wie er schuilt gaat achter het account Watapatja. De reden waarom ik ooit mijn anonimiteit heb opgegeven wil ik wel graag delen, omdat het indertijd op mij een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten en mijn mening over het nut van de social media heeft veranderd.
In 2013 was ik nog voornamelijk actief als hardcore reaguurder op GeenStijl; het blog waar volgens diverse kenners het tuig van de social media zich heeft verzameld. Een oordeel dat mijns inziens slechts gebaseerd is op de harde directe wijze waarop getegeld wordt. Het inkomen met gestrekt been is namelijk tot kunst verheven en zou bij de KNVB voor velen tot levenslange uitsluiting van de velden hebben geleid. Echter, diverse inzamelingsacties hebben ook regelmatig het sociale gezicht van de reaguurders laten zien.
Medio juli werd er via voornoemde Roze “Haatblog” een opening gezocht om contact met me op te nemen. De aanleiding was het overlijden van een medereaguurder, waar ik ook via andere kanalen regelmatig diepgaande gesprekken mee voerde. Overigens hadden we elkaar nooit in levende lijve ontmoet en heeft deze reaguurder nooit mijn echte naam geweten. Nadat het contact tot stand was gekomen, bleek dat een groepje reaguurders werd gevraagd om afscheid te nemen van Mindy. Dat was de naam waaronder men haar kende op de social media. Een anoniem account kreeg een gezicht. Mindy bleek een dappere dame te zijn die aan een slepende ziekte ten onder was gegaan. Een slepende ziekte die er overigens voor zorgde dat ze fysiek nog maar zeer moeizaam en beperkt kon communiceren.
Op 1 augustus 2013 verzamelden zich uiteindelijk ongeveer 10 reaguurders; een prachtige doorsnee van onze maatschappij afkomstig uit alle windstreken, om ons te voegen bij de familie, vrienden en kennissen van Mindy om afscheid te nemen. Een bijzondere ervaring, met name omdat we door meerdere sprekers werden bedankt voor de steun die we Mindy hadden gegeven gedurende haar ziekteperiode. Steun door er online onvoorwaardelijk en zonder persoonlijk oordeel te zijn.
Ik kan slechts voor mezelf spreken, maar ik kan zeggen dat dit afscheid een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. En, het heeft me doen inzien dat deelnemen aan social media vele gezichten kent. Nog steeds ken ik het grootste deel van mijn contacten op Twitter niet, maar wel besef ik me dat al deze accounts hun eigen redenen hebben om actief te zijn. Het mooiste is echter dat er een knop zit waarmee je zelf bepaalt of je iemand wilt volgen en of je wilt dat iemand jou volgt. Gun iedereen zijn plekje op de social media, discussieer en ouwehoer met wie je wilt. Wil je iemand niet volgen of gevolgd worden, gebruik dan die knop: *BLOCK*
In de geest van Mindy wil ik eenieder dan ook oproepen om mensen het voordeel van de twijfel te geven.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
