De afgelopen periode hebben verschillende omroepen, zowel NPO dan wel commercieel, aandacht besteed aan het knellende maatschappelijke thema armoede. Denk hierbij aan programma’s als De Monitor, Arm in Nederland? Eigen schuld! (de werktitel was overigens Eigen schuld, dikke bult!), Rondkomen in de Schilderswijk (een kloon van Benefits Street van Channel 4), Geld maakt gelukkig, Effe geen cent te makken met filantropen Rene en Natasja Froger en last but not least Uitstel van executie. Wat hebben deze programma’s gemeen?
De grootste gemeenschappelijke factor van deze programma’s is dat ze gemaakt worden voor de kijkcijfers. Kijkcijfers die gescoord worden door emo-tv te maken over de rug van mensen die daadwerkelijk in de financiële problemen zijn gekomen. En de kijkcijfers zijn goed. U kijkt graag naar de ellende van uw landgenoten vanuit uw luie relaxfauteuil met een bakje chips en een goed glas wijn onder handbereik. Het mooiste vermaak is nou eenmaal leedvermaak. Als het allemaal echt te gortig wordt, maakt u incidenteel uiteraard een paar euro over naar één van de vele stichtingen die zich in Nederland bezighouden met de bestrijding van armoede of u doet een kastopruimactie om de levensmiddelen die overgebleven zijn van uw riante kerstpakket te doneren aan de lokale voedselbank. Op Twitter of Facebook wilt u uiteraard nog wel even ventileren, al lurkend aan een echte Havana, dat het toch ongehoord is dat mensen nog roken terwijl ze hun schamele centjes beter kunnen besteden. Ondertussen zet u een stevige boom op met uw huisgenoten om nog even te bevestigen dat het toch echt allemaal eigen schuld is in deze maakbare wereld. Ondertussen komt het walgelijke tv-spotje van Telfort voorbij, u weet wel, dat spotje met de geweldige uitsmijter ‘Van een tv in iedere ruimte, naar nauwelijks ruimte voor de tv’. U kunt een glimlach niet onderdrukken.
Deze grondhouding is u niet geheel te verwijten, aangezien u immers gewend bent om zelf niet teveel na te denken. De media laat u de gevolgen van de crisis in Nederland zien, maar vertelt u ondertussen via de wat serieuzere nieuwsprogramma’s dat echte armoede in Nederland niet bestaat. Zelfs onze altijd goedlachse premier Mark Rutte zegt het, en hij kan het natuurlijk weten. De verantwoordelijken voor al deze programma’s, zeg maar de programmamakers, die mogen we echter wel aanspreken op hun hypocrisie. Waar de armoede in het buitenland wordt neergezet als structureel, gaat het in hun formats over unieke mensen. En unieke mensen zijn incidenten, dus kan er van structurele armoede geen sprake zijn. En dat is dus struisvogel-tv. Wat u overigens ook niet in beeld krijgt is de nazorg die deelnemers krijgen, of moeten we hier zeggen het gebrek aan nazorg. In het tweede geval mogen we letterlijk spreken van exploitatie-tv.
Beste programmamakers van Nederland, neem uw verantwoordelijkheid en haal dus uw kop uit het zand, ontken niet langer dat armoede een structureel probleem is in Nederland. Hou op met armoede in ons kikkerlandje te vergelijken met de armoede in derdewereldlanden. Een gebroken been is ook niet erg als je het afzet tegen elke willekeurige terminale ziekte, de pijn is er echter niet minder om. Stop ook met het exploiteren van mensen en biedt nazorg. Uiteraard zien wij dit graag terug in een nieuw format ‘6 maanden later’, echte feelgood-tv. En wij, wij beloven dat we niet langer doneren aan allerlei stichtingen, die toevalligerwijs omarmd worden of zelfs hun naam danken aan tv-helden. Zeker omdat we moeten concluderen dat vele van deze gelden netjes afgeroomd worden, waardoor er slechts een schijntje bij de echte armoedebestrijding terechtkomt. Nee, wij kijken in onze eigen omgeving rond en helpen onze buren en naasten, we noemen het ‘noaber-hulp’. Solidariteit hoort niet iets te zijn, waar je op tv om moet bedelen.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
Lekker kontje, die eerste.