De schrijvers van Batavirus verbazen zich al geruime tijd over de behoefte van mensen op social media om ons in hokjes te plaatsen. Een onmogelijke opgave omdat we erg verschillend zijn en verschillend denken over de diverse onderwerpen die hier de revue passeren. Gelukkig kunt u niet meelezen in onze groepsdm, waar het vuur van de discussies afspat.
Wel mag u weten dat we allemaal een bingokaart bijhouden, waarbij ons streven is om alle hokjes waarin men ons wil stoppen af te kunnen strepen. We beseffen dat het daardoor onmogelijk is om Batavirus te duiden en laat dat nou net de bedoeling zijn. Wij passen namelijk niet in één bepaald hokje.
Algemeen durven we te stellen dat de hokjesgeest erg actief is in onze maatschappij. Het goede voorbeeld wordt gegeven in Den Haag. Onze politici kunnen er wat van. In de 2e helft van de vorige eeuw was het politieke (slag)veld in Nederland erg overzichtelijk. Arbeiders en werklozen stemden PvdA en waren lid van de vakbond, ondernemers stemden VVD en vulden de Rotary”s en Lionsclubjes. Speelde religie in je leven een rol dan stemde je CDA of een religieus splinterpartijtje en ambtenaren, vooral uit het onderwijs en de rechterlijke macht, stemden D’66. Een en ander leidde tot een vrij stabiel politiek klimaat waarbij het CDA de doorslag gaf in de te vormen regering. De C was flexibel en stond soms voor liberaal en soms voor sociaal. In de jaren 80 kwam de ommekeer, we gooiden het juk van de verzuiling van ons af. Het vervelende was dat we hiermee ook onze dagelijkse stabiliteit overboord gooiden. Het gaf toch wel rust als je ergens bij hoorde. In vaktermen spreken we van de overgang van het collectivisme naar het individualisme.
Inmiddels worden we dagelijks geconfronteerd met de gevolgen van onze geindividualiseerde samenleving. Vervelende gevolgen, immers in een individualistisch systeem geldt het recht van de sterkste, the Survival of the Fittest beter bekend als the Ratrace. De tweedeling in onze maatschappij is hierdoor groter dan ooit, je hoort bij de winners of bij de losers. Dit zien we bijvoorbeeld heel sterk terug in de sociale zekerheid. De winners wensen niet meer op te draaien voor de kosten van de losers, chronisch zieken, gehandicapten en mensen die tegen hun wil buiten het arbeidsproces staan. Het stigma losers voor deze doelgroepen wordt in alle media breed uitgedragen, het is immers je eigen schuld. De definitieve voltooiing is de nieuwe Participatiewet. Alleen de naamgeving is al een belediging voor degenen die er mee te maken krijgen. Nieuwe werklozen zijn gelijkgesteld aan structureel werklozen, het granieten bestand, en worden op dezelfde manier behandeld. Ouderen, u weet wel die mensen die aan de basis gestaan hebben van onze welvaart gedurende de wederopbouw na WW2, zijn inmiddels ook nutteloos verklaard en worden enkel nog betiteld als kostenpost. Meest verontrustend is echter de neiging tot het labelen van kinderen. In het huidige basisonderwijs leggen we de basis voor een verdere tweedeling, het rugzakje krijgt uw kind van de overheid, van hoogbegaafd naar ADHD, PDD-NOS tot totaal onhandelbaar en kansloos. Ieder kind zijn eigen rugzakje en bijbehorend kansenprofiel.
De discrepantie in bovenstaande zit hem duidelijk in de behoefte om mensen overzichtelijk in hokjes in te delen terwijl we een uniek individu willen zijn. De hokjesgeest geeft namelijk duidelijkheid en is een kenmerk van een collectieve maatschappij waarbij we allemaal ergens bijhoren. Uiteindelijk zal dit indelen in hokjes, waar iedereen op social media bewust of onbewust hard aan meewerkt, dan ook leiden tot een nieuwe vorm van collectivisme waarin we hopelijk ook weer verantwoordelijkheid voor de zwakkeren in onze samenleving gaan nemen. Een soort nieuwe realiteit met respect en zorg voor ouderen en het besef dat participeren meer is dan deelnemen aan het arbeidsproces. Een arbeidsproces dat de basis vormt voor een stabiele economie die de basis is voor een humane leefbare samenleving waaraan iedereen op zijn manier zijn steentje bijdraagt.
De vraag blijft wat u moet met de auteurs van Batavirus, wij passen nou eenmaal niet in een hokje. Wel dragen we allemaal op onze eigen manier bij aan de samenleving. Gelukkig heeft de hokjesgeest een oplossing, stop ons maar in dat laatste hokje, dat hokje zonder stigma van de hokjesgeest.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
