Als er één onderwerp is, waar niet meer genuanceerd over geschreven of gediscussieerd kan worden in de (online) media, dan is dat het Israëlisch-Palestijns conflict. Degene die zich er aan waagt, is uiteindelijk altijd of een antisemiet of een zionist waarvan de laatsten volgens een inmiddels salonfähige ‘opiniemaker’ als ‘hyena’s op ons geld en ons bloed uit zijn’. Mijn gewaardeerde collega Wierd Duk verzon hier een mooie term voor: loopgravenjournalistiek. De journalist, opiniemaker of historicus die wat betreft dit onderwerp voor een feitelijke en genuanceerde benadering kiest, bevindt zich al snel in een niemandsland waar hij van beide zijden wordt bestookt, omringd door rottende karkassen, ratten, prikkeldraad en bomkraters.
Hoewel er genoeg aanleiding is om de loopgraven ter linkerzijde – waar het water onder invloed van sluikend islamitisch en ultralinks antisemitisme al boven de knieën is gestegen – te inspecteren, beperk ik mij hier tot die ter rechterzijde. Ik zie nog net de helm van Leon de Winter boven zijn schuttersputje uitsteken, terwijl er een barrage van ‘ultrazionistisch discours’ mijn richting op geschoten wordt. Op een grote rechtse site als The Post Online maar vooral op Opiniez en een ontelbaar aantal marge blogjes zoals Veren of Lood is dit discours inmiddels gemeengoed. Wat is ultrazionistisch discours?
Ultrazionisme
In Jip en Janneke taal komt het hier op neer: de Palestijnen, Arabieren en criticasters van Israël zijn zo verschrikkelijk slecht, dat kritiek op de staat Israël overbodig of op zijn minst hypocriet is, waarvan het laatste de zweem van antisemitisme met zich brengt. De ‘ander’ is zo vreselijk dat hij op geen enkele vorm van begrip of empathie kan rekenen. Dit discours, hoewel gefundeerd op traditioneel (revisionistisch) zionisme, is een duidelijk geconstrueerd antwoord op de meer Israël-kritische houding die in het Westen in de loop van de jaren 80 gangbaar is geworden en die op de linkerflank van het politieke spectrum uitgelopen is op een irrationeel anti-Israëlisch en in sommige gevallen antisemitisch discours op zichzelf. De linker evenknie van ultrazionisme met Anja Meulenbelt als Sturmbannführer.
Clash of civilizations
Ultrazionistisch discours heeft sinds de aanslagen van 9/11 de wind in de rug in Nederland. Omdat de politieke extremistische islam een oorlog tegen het Westen is begonnen, is het mogelijk het territoriale nationale conflict wat het Israëlisch-Palestijns conflict in de basis feitelijk is, als onderdeel van de clash of civilizations voor te stellen. In dit verhaal is Israël de westerse voorpost in de mondiale strijd tegen de islam. Als Jerusalem valt dan is dat het begin van het einde!
Ook de al vier jaar durende Arabische winter met de verschrikkingen van de Syrische burgeroorlog en de opkomst van IS als gevolg, was wat dit betreft een geschenk uit de hemel. Want wat stelt de bezetting en illegale kolonisatie van de Westelijke Jordaanoever door Israël nu eigenlijk voor in vergelijking met de chaos en islamitische horror die zich om Israël afspeelt en zich naar Europa verplaatst? Israël steekt als enige (westerse) democratie zo goed af tegen de chaos om haar heen – een chaos die we inderdaad ook in een toekomstige Palestijnse staat mogen verwachten – dat we haar mensenrechtenschendingen en onderdrukking richting Palestijnen maar voor lief moeten nemen binnen het grotere geheel.
Het doel
Het ultrazionistische discours dient met het oog hierop een voornamelijk propagandistisch en politiek doel. Het diskwalificeren van degenen die kritiek hebben op het beleid van Israël en de geesten in het westen rijp maken voor de verdere kolonisatie en uiteindelijke annexatie van de Westbank, waarmee het hele Bijbelse (groot) Israël – op Gaza na dat ik hier voor het gemak even buiten beschouwing laat – tot de Israëlische staat behoort. Dit laatste zal onherroepelijk twee voor Israël en het karakter van de staat Israël verschillende negatieve gevolgen hebben. Ofwel, Israël buiten de groene lijn wordt een full blown apartheidsstaat waar de ongeveer 2,5 miljoen Palestijnen op de Westbank geen Israeëlische burgerrechten zullen hebben. Of een groot deel van de Palestijnen zal in een toekomstig conflict verdreven worden naar Jordanië. Immers, met grofweg 4 miljoen Palestijnen op een totale bevolking van 10 miljoen (waarvan grofweg 6 miljoen Joodse Israëliërs) binnen de grenzen van het gewenste Groot-Israël, komt – indien Israël een pluriforme westerse democratie blijft – de Joodse identiteit en karakter van de Joodse staat in gevaar. De pogingen van de laatste jaren binnen de Israëlische politiek om wettelijk te verankeren dat Israël de natiestaat van het Joodse volk (in etnische zin) is, lopen hierop vooruit.
Geschiedvervalsing
Om het hiervoor beschreven politieke doel te rechtvaardigen dient binnen het ultrazionistische discours uiteraard de geschiedenis en de actuele realiteit herschreven te worden. Daar komt de nodige geschiedvervalsing aan te pas. Bijvoorbeeld het stokpaardje dat de Palestijnen als volk niet bestaan en nooit bestaan hebben waarbij het natuurlijk enigszins ironisch is dat nu juist het zionisme een ‘Palestijns volk’ in culturele en dus historische zin heeft voortgebracht. Of, Palestina bestond al, dat is het huidige Jordanië. Of, er zou een volkenrechtelijke band tussen het Bijbelse Judea en het huidige Israël bestaan. Het gebied dat nu Israël en de Westbank omvat zou een ‘leeg’ land zijn geweest (waar heb ik dat eerder gehoord?) en derhalve zijn Palestijnse Arabieren zelf de kolonisten. Voor de 1e Aliyah rond 1882 zou Jerusalem een Joodse meerderheid hebben gekend, hoewel dat bij gebrek aan harde data zoals volkstellingen niet vast te stellen valt. Premier Netanyahu opperde laatst zelf nog dat het plan voor de Holocaust Hitler ingefluisterd zou zijn door de Palestijnse Moefti Amin al-Hoesseini. En ook de etnische zuivering van Palestijnen in 1948 (de Nakba) in Israël heeft nooit plaats gevonden. Afijn, u kunt het allemaal lezen in het boek van de voorzitter van Likoed Nederland Tom van Bemmelen 150 Palestijnse fabels, dat net zo goed de titel ABC van het ultrazionisme had kunnen dragen.
Antisemitisme
De paradox binnen het ultrazionistische discours zit hem natuurlijk in het feit dat Israël als enige westerse democratie in het Midden-Oosten bij het Westenmoet horen, maar zich als kolonisator sinds 1967 niet kan houden aan de democratische en internationaal rechtelijke spelregels die in het westen gemeengoed zijn geworden na de Tweede Wereldoorlog. De westerse kritiek die hier uit voortkomt, wordt – als het ‘ja maar de Palestijnen’ en ‘ja maar de Arabische staten’ ontoereikend is – steevast gepareerd met de beschuldiging van antisemitisme. De westerse geschiedenis is inderdaad een onuitputtelijke bron van antisemitisme. En ja, ook ondergetekende maakt zich ernstig zorgen over het onder invloed van de islam weer groeiende antisemitisme in Europa. Voor ultrazionisten echter, is ook alle terechte kritiek op het beleid van de staat Israël of het benoemen van feiten die in tegenspraak zijn met hun discours antisemitisme. Deze oneigenlijke beschuldigingen van antisemitisme zijn de laatste stok om de tegenstander in het debat mee om de oren te slaan en zo te diskwalificeren, maar heeft als negatief bijeffect dat het een inflatoir effect heeft op, en de aandacht afleidt van, reëel antisemitisme in het westen. En zoals boven aangegeven is dat laatste iets waar we ons wel degelijk zorgen om moeten maken.
Kern van waarheid
Nu bevat het ultrazionistische discours natuurlijk een kern van waarheid. De Palestijnen roepen – deels tegen wil en dank door verdrijving en bezetting, deels vanuit hun Arabische en merendeels islamitische cultuur – als volk weinig sympathie op. Hamas – hoewel haar niet gewelddadige voorganger overigens tot de eerste intifada door Israël actief werd ondersteund als tegenwicht tegen het militante ‘seculier’ nationalistische Fatah – is natuurlijk een antisemitische en terroristische organisatie van het ergste soort die voor ieders bestwil, niet in de laatste plaats de Palestijnen zelf, met wortel en tak uitgeroeid dient te worden. Ook de Palestijnse Autoriteit is qua corruptie, despotisme en onbetrouwbaarheid, exemplarisch voor de Israël omringende landen in de Arabische en islamitische wereld.
Daarnaast heeft het ultrazionisme een zekere legitimiteit als reactie op de irrationele hysterie van de ‘pallygekkies’ en de vaak eenzijdige anti-Israëlische berichtgeving in de mainstream media. Exemplarisch hiervoor is bijvoorbeeld de berichtgeving van de NOS over de golf van Palestijnse terreur tegen Israëlische burgers van de laatste maanden. De NOS framed dit vanuit haar eigen vooringenomenheid of onwetendheid als onderdeel van het gehele Israëlisch-Palestijns conflict waarbij de Palestijnse terroristen die vaak bewust de dood zoeken als Palestijnse slachtoffers van dit conflict worden voorgesteld en meegeteld. Dit soort verdraaiingen van de realiteit aan de kaak stellen is terecht, maar nog geen reden om het kind met het badwater weg te gooien.
Een voorbeeld van ultrazionistich discours
Afgelopen zomer was er veel te doen over een door Amsterdam voorgenomen stedenband met Tel-Aviv. Ondergetekende is overigens een warm voorstander van die stedenband. Een culturele boycot van Israël, dat de grond vormt voor tegenstanders om geen stedenband aan te gaan, zal de zaken waar het westen wat Israël betreft kritiek op heeft immers eerder verslechteren dan verbeteren. Ik kom hier later op terug.
Tijdens de raadsvergadering over de stedenband maakten de Pro-Palestina demonstranten zoals gewoonlijk een hoop kabaal. Eindredacteur van de site Opiniez, Maja Mischke, schreef er een verslag en column over. Ze valt gelijk met de deur in huis door de Pro-Palestina demonstranten – waarvan sommigen een gele Jodenster met het woord ‘Palestijn’ droegen of een bord omhoog hielden met Netanyahu als Hitler – te beschuldigen van ‘je reinste antisemitisme’. Hoewel dit soort uitingen van ‘pallygekkies’ dom, kwetsend, onwaar en provocerend zijn, zijn die uitingen op zichzelf geen antisemitisme. Kritiek op de staat Israël of haar bestuurders, hoe irrationeel en onsmakelijk ook, is geen antisemitisme. Later in de column stipt zij de beruchte IS-demonstratie in Den Haag van afgelopen zomer aan waar ‘Dood aan de Joden!’ werd gescandeerd, wat uiteraard wel antisemitisme is.
AT5 organiseerde een week daarna een debat over het onderwerp met de Amsterdamse Groenlinks leider Groot Wassink als tegenstander van de stedenband en Frits Barend en Maja Mischke als voorstanders. Op 5 min. 30 geeft Frits Barend het belangrijkste juiste argument voor een stedenband met Tel-Aviv. Het steunen van de progressieve krachten, waarbinnen Tel-Aviv als stad inderdaad een belangrijke rol speelt, tegen het steeds rechtsere reactionaire ultrazionistische beleid en sentiment in Israël. Mischke hanteert vooral het ‘ja maar Peking’ argument en de mogelijkheden die een stedenband biedt om de tegenstanders van het beleid van Israël te laten zien hoe leuk en vrij Israël wel niet is. Dát Israël bestaat inderdaad, maar het centrum van Hebron en de ‘concentratiekamp’ doorgang van de muur bij Bethlehem is echter ook Israël en daar zullen tegenstanders van het Israëlische beleid hun eventuele vooroordelen juist bevestigd zien.
Het meest opvallende fragment is echter op 10 min 25. Mischke zegt over de Gaza-oorlog van 2014: ‘Zodra Gaza met raketten gaat schieten en Israël laat dat niet over zijn kant gaan en doet iets terug dan lopen de Nederlandse steden vol met pro-Palestina demonstranten’. Israël heeft natuurlijk het volste recht om militair te reageren op de raketbeschietingen van Hamas, maar dat iets terugdoen behelst hier het volledig tot puin bombarderen van een zeer dichtbevolkt klein gebied met meer dan duizend omgekomen onschuldige vrouwen of kinderen en duizenden voor het leven verminkte vrouwen en kinderen. Het gebrek aan empathie is stuitend.
Ja maar Hamas en de Arabieren! Inderdaad, bij Hamas en in de Arabische landen kijken ze inderdaad niet op van een paar duizend onschuldige slachtoffers. Maar dat zouden wij, het westen en daarbij horend Israël, toch wél moeten doen?
Om een en ander in perspectief te plaatsen: bij de raketten terreur van Hamas viel, hoe vreselijk ook, 1 dodelijk burgerslachtoffer. Samen met de ontvoering en moord op 3 Israëlische tieners door Hamas en drie burgerslachtoffers tijdens operatie ‘Protective Edge’, vonden in totaal 7 Israëlische burgers de dood. Dat is vreselijk en de terreur en de dreiging van terreur waar Israël al decennia mee te maken heeft, is ongekend in de westerse wereld. Dat is echter wederom nog geen reden om het kind, het oorspronkelijke zionisme als idee en Israël als pluriform democratisch land, met het badwater weg te gooien.
Een ultrazionistisch Israël
Israël is een land dat sinds haar oprichting in 1948 – ook hier deels tegen wil en dank – in oorlog is. Het is een prestatie van formaat en een getuigenis van de kracht en intrinsieke rechtvaardigheid van het zionisme dat Israël na alles nog steeds een democratie is waar minderheden binnen de groene lijn, ook moslims, in ieder geval gelijkheid voor de wet kennen en het veel beter hebben dan in alle omringende landen. Door bijna 70 jaar oorlog is Israël echter een democratie die, naar westerse maatstaven, de nodige mankementen vertoont.
Het leger is er oppermachtig. Ook het jodendom (religie) heeft er voor West-Europese normen een onevenredige grote invloed op het maatschappelijk leven en die invloed is groeiende. In tegenstelling tot wat veel mensen in het westen denken, is Israël qua bevolking echter al lang geen westers land meer. De meerderheid van de (ook Joodse) bevolking binnen de ‘groene lijn’ heeft een Arabische achtergrond. De 700.000 Russen die er wonen kun je ook moeilijk een westerse (democratische) achtergrond toedichten. Het land telt daarnaast 750.000 orthodoxe Joden en zo’n 200.000 religieus zionisten of nationaal religieuzen, op een bevolking van ruim 6 miljoen. Dit zijn godsdienstwaanzinnigen van de extreemste soort, waarvan de laatste groep de rekruteringsbodem vormt voor de militante kolonisten op de Westbank. Over het algemeen hele enge mensen. Deze religieuze groepen hebben in het versplinterde politieke landschap van Israël een onevenredig grote invloed.
De ‘westerse’ bevolking waar het pluriforme democratische Israël op is gebouwd, is tegenwoordig een minderheid in Israël. Vandaar dat we de laatste twee decennia steeds rechtsere Israëlische kabinetten zagen, met Likud als spil. Vaak gesteund door onomwonden racistische of godsdienstwaanzinnige partijen als Israël Ons Huis of Het Joodse Huis. Een ultrazionistisch Israël is daarmee dichterbij dan ooit. Het is niet ondenkbaar dat Israël als staat zal eindigen als een soort semi-democratische militaire theocratie, moeilijk te onderscheiden van de door de ultrazionisten zo verfoeide Arabische staten om hen heen. De band met het westen en de gerechtvaardigde westerse kritiek die bij de westerse internationale rechtsorde hoort, is daarmee instrumenteel om Israël op het ‘westerse’ democratische pad te houden. Daarom moet Amsterdam wel een stedenband met Tel-Aviv aangaan. En daarom moet het ultrazionistische discours dat Israël verder van het westerse pad af zal brengen ook in Nederland bestreden worden. Waarvan akte.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
In dit artikel ontbreekt de analyse van het verschijnsel ‘ultrazionisme’. Hoe komt het, dat sinds 2001 steeds meer mensen in Nederland een pro-Israëlisch standpunt gaan verdedigen? Heeft het iets te maken met de aanslagen van 9/11, Madrid en London? Komen de islamitisch gemotiveerde aanslagen nu wel heel dichtbij? Beleven we in het Westen nu wat in Israël al sinds 1948 aan de gang is? Een guerillaoorlog tegen de burgerbevolking. Aanslagen op onschuldige burgers, met bommen, schieten en messen?
Hebben we misschien sinds 1969 de eigen Westerse normen en waarden en de Nederlandse nationale mythes uit het oog verloren? Zijn we misschien te ver doorgeschoten in ons internationalistische derde Wereld denken?
De term ultrazionisme dekt volgens mij de lading niet. Het is pro-Westers, pro-Democratisch denken. Die ontwikkeling is begonnen door Frits Bolkestein , verder ontwikkeld door Pim Fortuyn en wordt nu door Geert Wilders en ook door bloggers, verder vorm gegeven.
Dag Kees,
Bedankt voor je reactie. In het artikel definieer ik ultrazionisme als ‘discours’ als volgt:
‘In Jip en Janneke taal komt het hier op neer: de Palestijnen, Arabieren en criticasters van Israël zijn zo verschrikkelijk slecht, dat kritiek op de staat Israël overbodig of op zijn minst hypocriet is, waarvan het laatste de zweem van antisemitisme met zich brengt. De ‘ander’ is zo vreselijk dat hij op geen enkele vorm van begrip of empathie kan rekenen. Dit discours, hoewel gefundeerd op traditioneel (revisionistisch) zionisme, is een duidelijk geconstrueerd antwoord op de meer Israël-kritische houding die in het Westen in de loop van de jaren 80 gangbaar is geworden’
Het is dus een vorm van redeneren mbt het Israelisch-Palestijns conflict dat duidelijk geconstrueerd is en vooral een politiek en propagandistisch doel dient: het deligitimeren van inhoudelijke kritiek op het beleid van de staat Israel.
De door de islam geïnspireerde aanslagen sinds 9/11 in het westen zijn van een hele andere aard en orde als het terrorisme in Israel in de periode 1948-1987. Die laatste hadden namelijk geen puur islamistische achtergrond. Een organisatie als het in 1959 opgerichte Fatah, verantwoordelijk voor de meeste terreur, was in beginsel een seculiere nationalistische en ‘anti-kolonialistische organisatie’. Sterker nog tot de 1e intifada in 1987 kreeg het islamisme in Gaza en de Westbank actieve steun van verschillende Israelische regeringen om tegenwicht te bieden tegen het seculier terroristische Fatah. Zoals bijvoorbeeld de ‘vreedzame’ voorloper van Hamas Muyama- al Islamiya van Sjeik Yassin.
Het punt hier is, is dat het Israelisch-Palestijns conflict een nationaal territoriaal conflict is dat in beginsel niets te maken heeft met de internationale oorlog tussen de extremistische islam en het Westen.
Een onderdeel van ultrazionistisch ‘discours’ is, het nationale territoriale conflict dat het Israelisch-Palestijnse conflict historisch en in beginsel is, voor te stellen als onderdeel van de clash of civilizations, de oorlog van de islam tegen het westen. In die filosofie dient Israel dan onvoorwaardelijk gesteund te worden en dient ‘het westen’ het beleid van Israel op de westbank dat tegen de internationaalrechterlijke spelregels indruist maar voor lief te nemen.
Het framen van het Israelisch -Palestijns conflict als onderdeel of hetzelfde als de internationale oorlog van de extremistische islam tegen het westen is dus historisch onjuist en dient slechts het doel Israel uit de wind te houden wat betreft legitieme inhoudelijke kritiek op haar beleid op de Westbank.
In de huidige burgeroorlog in Syrie wordt dit ook duidelijk. Israel is qua islam alleen in oorlog met het inmiddels zwakke en geïsoleerde Hamas dat een islamistische nationalistische beweging is. Hamas pleegt geen aanslagen in Europa. Isis of aan al qaida gelieerde strijdgroepen in Syrie hebben niets van Israel te vrezen. Zij richten zich ook niet op Israel. Sterker nog gewonden van al Nusra aan het front bij de Golan worden behandeld in Israel. Hoewel deze groepen nu aanslagen plegen in Europa hebben zij in Syrie dezelfde vijand als Israel, namelijk Assad, Hezbollah en Iran. Hoewel Israel niet actief meevecht in de Syrische burgeroorlog, staat Israel daar aan de kant van de organisaties die aanslagen plegen in Europa.
Een onvoorwaardelijk pro-Israel standpunt verdedigen aan de hand van internationaal islamitische terreur sinds 9/11 heeft dus geen inhoudelijke grond. Een pro-Israelisch of anti-Israelisch standpunt dient voornamelijk bepaald te worden binnen de context van het nationale territoriale conflict dat het Israelisch-Palestijns conflict in beginsel is.