De afgelopen dagen verscheen sociaal en cultureel antropologe prof. Dr. Gloria Wekker, emeritus genderstudies en hoogleraar Media en Cultuurwetenschappen, volop in het nieuws om haar nieuwste boek ‘White innocence’ te promoten. Een boek waarin ze stelt dat Nederlanders gepassioneerd rassendiscriminatie en koloniaal geweld ontkennen en daarmee ook de huidige vreemdelingenhaat en het agressief racisme. Met Nederlanders bedoelt deze Afro-Surinaamse uiteraard de witte Nederlander, etnisch profileren ten voeten uit. Als cultureel antropologe zou deze dame toch moeten weten dat Nederland al eeuwenlang een migratieland bij uitstek is, een smeltkroes van culturen waarbij je de vraag mag stellen wie een echte Nederlander is (inderdaad slechts 2% van ons is een echte Nederlander als we de norm hanteren dat je voorouders ook uit Nederland komen). De witte Nederlander bestaat dus niet. Ik hanteer liever de norm dat iemand Nederlander is wanneer hij beschikt over de Nederlandse nationaliteit, de juridische norm, mede omdat aan het hebben van deze nationaliteit rechten en plichten zijn verbonden. Mevrouw Wekker was overigens wakker genoeg om haar Nederlanderschap ten volle te benutten en zich omhoog te werken tot hoogleraar, uiteraard ondanks haar achtergestelde positie als Afro-Surinaamse. Ik kan me overigens niet aan de indruk onttrekken dat ze haar positie mede heeft bereikt door enige positieve discriminatie, immers een kleurtje en vrouw.