De afgelopen dagen heb ik me in een dossier mogen verdiepen waar de Belastingdienst wederom een hoofdrol speelt. Zoals gewoonlijk gaat het niet om een positieve hoofdrol als het deze dienst betreft. Terwijl de afwikkeling nog gaande is van de kinderopvangtoeslagaffaire lijkt een nieuwe affaire in de maak. Wat is er namelijk aan de hand.
In het onderhavige dossier betreft het een Nederlands staatsburger die geconfronteerd werd met het feit dat de onrendabelenwoning waar hij/zij resideerde op de nominatie stond om gesloopt te worden ten gunste van nieuwbouw. Terecht, de woning voldeed niet meer aan de eisen des tijds. Gelukkig kennen we in ons landje goede regelingen voor mensen die met een verplichte verhuizing worden geconfronteerd. Met een urgentieverklaring in de hand, waardoor hij/zij zelfs voorrang had op woningzoekende statushouders, lukte het om na enkele maande via de woningcorporatie een nieuwe woning te vinden. Tot zover ging alles goed.
Hij/zij zit echter met een schuld uit het verleden, nota bene ontstaan door een fout van de overheid. Het gevolg was wel dat hij/zij onder bewind werd gesteld en diende rond te komen met een weekgeld van € 50 netto, een bedrag dat net weer te hoog lag om aanspraak te kunnen maken op de Voedselbank. Hij/zij tekende blij de papieren en begon met de verhuizing nadat het eerste deel van de verhuisvergoeding was overgemaakt. Het nieuwe huisje werd geschilderd en gestoffeerd. Er bleef zelfs nog wat budget over voor een “nieuwe” tweedehands koelkast en dito bankstel van de kringloop. U begrijpt het al, geen big spender. Vervolgens werden enige vrienden opgetrommeld, een aanhanger gehuurd en de verhuizing was een feit. Wat restte was nu definitief de sleutels van de oude woning inleveren, waarna de rest van de verhuisvergoeding betaalbaar gesteld zou worden. En daar ging het mis. De Belastingdienst was namelijk ook schuldeiser. En deze had inmiddels bij de woningcorporatie en de bewindvoerder haar schuld geïnd.
Uiteraard zijn er nu lezers die denken “terecht”. Wel, de Belastingdienst was net als alle andere schuldeisers akkoord gegaan met het aflosschema via de bewindvoerder middels een MSNP (Minnelijke Schuldsanering Natuurlijke Personen). Uiteraard is zo een traject aan strenge regels gebonden. Echter, ook de verhuisvergoeding is aan wettelijke kaders gebonden. Dit bedrag is namelijk een netto vergoeding en er dient geen belasting over betaald te worden (m.a.w. het is geen inkomen). Ook is wettelijk geregeld dat schuldeisers met hun grijpgrage tengels van dit geld af dienen te blijven. En daar ging het dus mis.
Een tweet hierover leverde me in de kortste keren meerdere reacties op in DM van mensen met dezelfde ervaring, zowel bij sociale huur dan wel commerciële huur. Als we daarbij meenemen dat er jaarlijks meer dan 12.000 huurwoningen gesloopt worden en een aanzienlijk deel van de Nederlanders een belastingschuld of achterstand heeft, dan rijst de vraag hoe vaak dit gebeurt? Het is uiteraard te prijzen dat onze belastingdienst optimale inzet toont om verschuldigde belastingen te innen. Dat zij daarbij wetten aan haar laars lapt is echter niet wenselijk. In het verlengde van de kinderopvangtoeslagaffaire kan er zomaar sprake zijn van een verhuiskostenvergoedingsaffaire. En dat verbaast me niet. Nee, ik denk dat er eerder sprake is van een over-je-lijk-mentaliteit bij onze overheid als het aankomt op het innen van geld bij de burger. En dat wordt al heel snel schrijnend als de inning onterecht is. Het zou me zelfs niet verbazen als er perverse financiële prikkels zijn ingesteld om deze de-wet-aan-hun-laars-lappende ambtenaren te stimuleren nog beter hun best te doen.
De lezers die onlangs de uitzending van Zembla hebben gekeken over het storten van illegaal afval in onze zwemplassen, hebben ook de beelden van Halve “datsja” Zoolstra gezien. De uitspraken van Halbe over o.a. ambtelijke obstructie over ambtenaren die juist hun werk doen, lieten onomstotelijk zien dat hoe er aan de top gedacht wordt. We hebben te maken met een kleine groep bestuurders die boven de wet staan!
