Vandaag viel mijn oog op onderstaand berichtje op Teletekst, u weet wel het nieuwsmedium uit het stenen tijdperk.
Een berichtje dat me deed besluiten de pen maar weer eens ter hand te nemen. Een berichtje dat totaal los van de werkelijkheid staat. Laat ik maar direct met de deur in huis vallen. Iedere werkgever discrimineert, sterker nog iedereen discrimineert. Uiteraard zal ik dat verder toelichten in deze column. Voor de gevoelige lezers wel even een waarschuwing, ook deze column kan sporen van discriminatie bevatten.
Laten we eerst eens kijken wat discriminatie nou eigenlijk precies is. Gelukkig hebben we een iets modernere variant ter beschikking dan het aloude Van Dale woordenboek der Nederlandse Taal, namelijk Wikipedia.
Laten we beginnen met de originele definitie, discriminatie is het maken van onderscheid. Hiermee heb ik natuurlijk meteen aangetoond dat we allemaal discrimineren, we maken immers allemaal onderscheid. Neem een Ronald Koeman, coach van het Nederlands Elftal die iedere selectieronde weer vele modale voetballers uitsluit van deelname aan zijn selectief gezelschap. Hij maakt een weloverwogen keuze op basis van kwaliteiten en vaardigheden. Gezien de afwezigheid op het WK in Rusland versus enkele deelnemende teams aldaar mogen we ons wel afvragen of zijn selectiebeleid wel juist is. Koeman koos voor de jeugd, waar het inzetten van oudere en ervaren spelers zo maar wel tot het gewenste resultaat had kunnen leiden. De 17 miljoen bondscoaches die ons land rijk is zullen hem echter nooit betichten van discriminatie. Ik ben dan ook benieuwd hoe de mensen achter bovenstaand Teletekstbericht hier tegenaan kijken.
Onderscheid maken we allemaal. Ook een werkgever kiest primair net als Koeman op basis van kwaliteiten en vaardigheden die passen bij de vacante functie. Als werkgever kun je ervoor kiezen om een starter te zoeken die als assistent van een ervaren medewerker, uiteraard al wat ouder, voorbereid wordt om deze op te volgen bij gebleken geschiktheid. Volgens Teletekst is dat dus discriminatie. In de echte wereld noemen we dat gezond verstand. Hiermee zijn we meteen aanbeland bij de tweede definitie van discriminatie, namelijk het onrechtmatig onderscheid maken. In bovenstaand voorbeeld lijkt het me duidelijk dat er geen sprake is van onrechtmatigheid.
Toch komen we in de markt regelmatig onrechtmatige discriminatie tegen. Als bedrijf mag je bijvoorbeeld niet opnemen in een advertentie dat de voorkeur uitgaat naar een man. Laat staan als je vermeld dat de vacature enkel en alleen geschikt is voor een atheïst of een blanke. Het omgekeerde is gek genoeg wel bon ton. We hebben daar zelfs beleid voor, we noemen het positieve discriminatie. We kennen dan ook allemaal wel voorbeelden waar de voorkeur uitgaat naar een allochtoon, vrouw of iemand met een specifieke geloofsachtergrond. De keerzijde van deze medaille positieve discriminatie is uiteraard dat je gewoon snoeihard discrimineert. Toch wordt geen bedrijf aangepakt wegens discriminatie als ze positief discrimineren.
In Nederland zijn we helemaal van god los als het gaat om discriminatie. Discriminatie is een volledig uitgehold begrip geworden. De kentering is begonnen onder Balkenende en zijn beleid dat iedereen gelijk moest zijn. Het vervelende is dat niet iedereen gelijk is. De wereld is juist mooi, omdat we ons allemaal onderscheiden als individu. Bovenop het beleid van Balkenende komt een zwak punt van onze samenleving, we pamperen zo graag. Juist dat pamperen zorgt ervoor dat we onderscheid maken. Rutte deed er nog een schepje bovenop en ligt inmiddels volledig op schema om een nieuwe klassenmaatschappij te realiseren. In de jaren 90 haalde iedereen opgelucht adem dat we eindelijk van het verstikkende juk van de verzuiling van de voorgaande decennia verlost waren. Inmiddels hebben we zoveel nieuwe zuilen, dat niemand door de bomen het bos nog ziet. Met name in de politiek is dat goed te merken. Arbeiders stemmen VVD, ondernemers vinden zichzelf terug bij de SP, natuurliefhebbers omarmen het CDA, met andere woorden de politiek heeft wel de doelstelling van Balkenende waargemaakt en is verworden tot een grijze kliek waar niets meer te kiezen valt. Wel dienen we op te merken dat onze politieke elite een aparte zuil, lees bevoorrechte klasse, in onze maatschappij is geworden. Het meest stuitende voorbeeld hiervan is wel hun riante beloning in combinatie met een absoluut vangnet “de wachtgeldregeling”. Het bestaan van een banencarrousel wordt ontkend, echter als je ziet hoeveel banen er gecreëerd zijn voor afgeserveerde politici waar lidmaatschap van een politieke partij (wel de juiste partij) vereist is, zijn we de ontkenning voorbij. Pure discriminatie van de gewone burger die weigert lid te zijn van een politieke partij maar wel beschikt over de juiste competenties.
Tweederangsburgers zijn inmiddels met dank aan de wetgeving uitkeringsgerechtigden die moeten werken met behoud van uitkering en bijvoorbeeld arbeidsgehandicapten die mogen werken onder het minimumloon. Gek genoeg zien we dit niet als discriminatie. Nee, wij neuzelen liever over afkomst, ras, geboorteland, politieke of religieuze overtuiging, sociale gewoonten, geslacht, seksuele geaardheid, taal, handicap, leeftijd. Allemaal zaken die juist duidelijk maken dat we ons onderscheiden van de massa. Zaken die mensen te pas en te onpas gebruiken om te benadrukken dat ze achtergesteld, c.q. gediscrimineerd worden. Zaken die ervoor zorgen dat camaramensen van de Fifa bijvoorbeeld niet meer mogen inzoomen op mooie vrouwen, vrouwen het glazen plafond doorbreken en quota eisen voor vrouwen in topposities. Gek genoeg hoor ik nooit iets over quota in de bouw of achter de vuilniswagen. Zaken die afleiden van echte discriminatie. Tijd om te stoppen met het slachtoffergedrag en echte discriminatie aan te pakken. In de moderne tijd moeten we geen tweederangsburgers meer willen, laat staan een klassenmaatschappij. En ja, ieder mens “discrimineert”, lees maakt onderscheid, te pas en te onpas. Als we dat nou eens accepteren wordt de wereld weer een stuk aangenamer en kunnen werkgevers in hun vacature gewoon aangeven dat ze een ervaren iemand zoeken en dat deze persoon toch wel dient te beschikken over enige jaren werkervaring, zonder dat de pleuris losbreekt. Discriminatie is van alle tijden en wordt nou eenmaal bepaald door de heersende policor opvattingen van het moment, met als negatieve uitschieter dat het in is om gekwetst te zijn om vervolgens met het wijzende vingertje te krijsen dat je gediscrimineerd wordt. Het wijzende vingertje te pas en te onpas.
Waar de schoen wringt is de verplichte deelname aan het arbeidsprocess tot je 67. Daarentegen zie je de arbeidsmarkt, die van de daken brult dat er werknemers te vinden zijn, jouw cv gewoon opzij schuiven.