Gisteravond kreeg ik opeens het onzalige idee om een ommetje te gaan maken door het prachtige dorp waar ik woonachtig ben. ‘Onzalig’, aangezien ik normaal de stelregel hanteer dat verplaatsingen van meer dan 500 meter aaneengesloten bij voorbaat gemotoriseerd moeten worden afgelegd. Maar goed, ik heb met deze stelregel gebroken en me direct gerealiseerd waarom ik deze altijd hanteerde. Want ondanks de leuke edoch oppervlakkige gesprekken met mijn dorpsgenoten en enkele genuttigde spontaan aangeboden consumpties tijdens deze wandeling, ben ik redelijk verward thuisgekomen. In mijn ooit zo groene dorp is het de mensen in de bol geslagen.
Wat is het geval? Diverse dorpsgenoten hebben besloten hun geld weer te laten rollen en een tuinarchitect in te schakelen. Gezien de ‘architectonische hoogstandjes’ die mijn blikveld passeerden, beeldde ik mij in dat de opdracht geweest moest zijn om een onderhoudsarme, indien mogelijk onderhoudsvrije, tuin aan te leggen die recht doet aan de aangeboren luiheid van de mens. Het resultaat mag er zijn, beste mensen! Dit ooit zo groene dorp wordt langzamerhand omgetoverd tot een grote crematoriumtuin. Bij enkele bewoners krijg je zelfs het idee dat hun voorvaderen staan opgebaard in hun voorperk, teneinde maar geen kosten te hoeven maken ten behoeve van een echte urnentuin van bijvoorbeeld Uitvaartorganisatie Yarden. De oorzaak kan natuurlijk ook liggen in de devaluatie van ons onderwijs, waardoor jonge tuinarchitecten niet meer geschoold zijn in het nobele vak Plantenkunde en/of Sierbestrating.
Eenmaal thuisgekomen leerde een kleine belronde onder familie, vrienden en kennissen me dat dit fenomeen niet alleen in mijn dorp plaatsvindt. Als liefhebber van groen en waterpartijen met een zo natuurlijk mogelijke uitstraling hoop ik dan ook dat deze blikveldvervuilende trend snel ten einde komt. Mijn leefomgeving hoeft niet te gaan lijken op een crematoriumtuin met een nog droefgeestiger uitstraling dan troosteloze grauwe gebieden zoals bijvoorbeeld Noord-Frankrijk. Een gebied waar je als toerist, de voornaamste inkomstenbron in mijn dorp, zo snel mogelijk doorheen rijdt op weg naar prettiger oorden.
Maar gelukkig is er hoop. De afgelopen week viel mijn oog namelijk op het woord tuintegeltaks/tuintegelbelasting. Diverse media, waaronder Den Haag FM en Omroep Brabant, brachten in deze tijd van komkommernieuws (komkommers groeien uiteraard alleen in groene tuinen) het bericht naar buiten dat we bestuurders hebben die serieus nadenken over het heffen van belastingen op vertegelde tuinen. En hoewel ik me groen en geel erger aan crematoriumtuinen, dit gaat me een stap te ver. Onze overgereguleerde overheid dringt steeds verder het privédomein van haar burgers binnen. Het betuttelen mag wel eens wat minder. Ik zie liever een overheid die het goede voorbeeld geeft en het publieke domein een stuk aangenamer maakt door de aanleg van parken, waterpartijen en onderhoud van bestaand groen. Een verzorgde groene leefomgeving geeft namelijk rust. En die crematoriumtuinen, die zijn over enkele jaren weer verdwenen, dat is slechts een trend.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
Ik kan me helemaal vinden in het betoog van de schrijver. Mode, hype’s allemaal heel herkenbaar in de hedendaagse tuinarchitectuur, en denk erom het mag wat kosten! Vroeger was de vuistregel 10% van de bouwsom besteden aan tuinaanleg.
Maar kijken we naar het openbare groen dan wordt elke groenliefhebber nog verdrietiger. Verder als boompjes met daaronder blokken van beukenheg is kennelijk dé knaller van deze tijd. En dan ook niet of nauwelijks onderhouden, want handmatig wieden is te duur, en gif gebruiken uit den boze.
Ach in mijn straat hebben we overwegend parkeer tuinen zonder groen, Uitritvergunningen zijn blijkbaar niet meer nodig. Bestemming tuin in het bestemmingsplan mag ruim worden opgevat.
Het gemeentelijk gras is een drollen tuin met diverse soorten groene platjes . Ja ,ook hier en daar wat gras