Gisteravond zat ik in goed gezelschap rond de open haard te genieten van de gierende wind om het huis onder het genot van de nodige alcoholische versnaperingen. Uiteraard vlogen de grappen grollen weer over tafel, echter het verhaal van 2 mensen wil ik de lezers van Batavirus niet onthouden. Twee verhalen die weer eens aantonen dat dit land stapelgek is. Verbaas en verwonder met me mee.
Het gaat over 2 mannen, allebei 50+, die werkzaam waren bij dezelfde werkgever. Een werkgever die ten gevolge van de crisis zijn werkzaamheden heeft gestaakt. Nu zou je verwachten dat ik u ga vermoeien met het beschrijven van de lijdensweg die de heren hebben moeten doorlopen in hun contacten met het UWV en daarna de gemeente, maar daar gaat het echter deze keer niet om. Wel kan ik zeggen dat ze via de WW uiteindelijk in de WWB (bijstand) zijn beland. Hun naarstige zoektocht naar een nieuwe werkomgeving heeft tot op heden geen vruchten afgeworpen. Hetgeen ik u wil voorleggen is de rechtsongelijkheid die is ontstaan nadat de heren waren toegelaten tot het legertje slaven van de overheid in de WWB.
Wat wil het geval; één van de heren heeft een spaarzaam leven geleid en is in het bezit van een eigen woning. Hij heeft geen schulden, een degelijk vervoermiddel met een substantiële waarde, bijbehorende sleurhut etc. De ander daarentegen heeft optimaal genoten van het leven, woont in een eenvoudig huurhuisje, rijdt in wat bekend staat als ‘het rijdende wonder van Friesland’ (uiteraard zonder enige waarde), is in het bezit van een doorlopende rekening bij het lokaal café en heeft de halve wereld gezien. Wat blijkt nu; de levensgenieter ontvangt zonder enige restrictie een WWB-uitkering en alle mogelijke toeslagen en kwijtscheldingen. De brave Hendrik daarentegen zit met een wurgcontract met dezelfde gemeente. Zijn WWB bestaat uit een lening, waarbij al zijn spaarzaam opgebouwde spulletjes als onderpand dienen. Beide heren zetten zich in het kader van de participatiewet al geruime tijd in met behoud van uitkering. Het inpakken van allerlei goederen bij een onderdeel van de sociale werkplaats zou je overigens zonder enige moeite als een reguliere baan kunnen beschouwen.
Deze rechtsongelijkheid bevestigde me weer eens in mijn streven naar een nieuw stelsel van sociale zekerheid. Een onvoorwaardelijk inkomen via de systematiek Negatieve IB. Het kan toch niet waar zijn dat de losbol beter af is dan de spaarzame burger. En toch is dat de harde werkelijkheid. Mijn conclusie is dan ook:
Leef er op los!
Het loont.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
2 gedachten over “Leef er op los!”