Voetveeg: Douchen in je onderbroek

Gisteren zorgde Johan Derksen weer eens voor zijn eigen maandelijkse  #ophef momentje door te stellen dat Marokkaanse jongens een probleem vormen in het Nederlandse amateurvoetbal. Ik weet gelukkig niet veel van amateurvoetbal maar uit de incidenten die de media gehaald hebben de afgelopen 15 jaar kan ik me wel een voorstelling maken. In een groep, grote bek, licht ontvlambaar, kankerhomo! en snel tot vechten overgaand, de straat neemt het veld regelmatig over bij dit type Marokkaanse – niet allemaal – jongens. Voeg daarbij de schijnbaar relatief lage bereidheid van ouders van Marokkaanse voetballertjes om zich als vrijwilliger voor de club in te zetten, een cultuur waar het amateurvoetbal erg van afhankelijk is, dan mogen de voorbedrukte aangifte formulieren tegen Derksen wel weer in de kast blijven. Het lijkt me een feitelijke constatering.

Lees verder “Voetveeg: Douchen in je onderbroek”

Voetveeg: De tijd is rijp voor een schervengericht

Nu het referendum van vandaag een succes lijkt te worden, is het wellicht leuk om vanuit media oogpunt het schemerige pad der directe democratie nog wat verder op te lichten met ostracisme. In het oude Athene werden stemgerechtigden (witte mannen, die goeie oude tijd!) tijdens de volksvergadering gevraagd of ze iemand uit de stad wilden verbannen. Indien dat het geval was, mocht iedere vrije man aanwezig een ostrakon (een scherf) met een naam er op inleveren. Degene die het meest op de scherven vermeld stond, werd dan voor 10 jaar verbannen.

Lees verder “Voetveeg: De tijd is rijp voor een schervengericht”

Voetveeg: Het referendum

Als u denkt dat het referendum over Oekraïne gaat, nou… dan heeft u het goed mis! Het is een namelijk een opstand tegen het politieke en mediale establishment van Nederland en Europa. En die opstand lijkt geslaagd. Als Sylvana Simons in Pauw ondanks de gespeelde frons op haar gezicht – mmm welke afro pruik zal ik morgenavond op mijn schedel zetten? – er niet in slaagt om over racisme te beginnen dan heb je echt wel wat bereikt. En dat terwijl een referendum per definitie zwart-wit is. Meer smaken zijn er niet.

Lees verder “Voetveeg: Het referendum”

Voetveeg: De wereld snuift, slikt en spuit doorrr!

Aan het begin van het seizoen van DWDD zei hoofdredactrice Diewke Nogwat in een interview dat DWDD nog kan groeien in het ‘bepalen van de agenda’. In media taal betekent dat voor #ophef zorgen. Gisteren lukte dat uitstekend door de advocate van Badr Hari, Benedict Ficq, de verloren dochter van kleur Ayaan Hirschi Ali uit de ‘lijst van belangrijke vrouwen’ weg te jorissen. De enige vrouw van kleur verdween uit de lijst en we mogen niet verwachten dat Asha ten Broeke en Quinsy Gario hiervoor op de bres springen vanwege intersectionele postkoloniale rancune. Kritiek op de islam is zo wit als cocaïne.

Lees verder “Voetveeg: De wereld snuift, slikt en spuit doorrr!”

Voetveeg: Het meten met twee maten

Na de aanslagen is Brussel was er weer weinig te merken van verontwaardiging bij moslims in Nederland. Dat blijft jammer, vind ik. De aanslagen worden immers gepleegd uit naam van dezelfde god waar zij zich ook aan onderwerpen en waar zij zoveel van hun zichtbare collectieve identiteit binnen de Nederlandse maatschappij aan ophangen. De meest interessante tegenwerping die we in de inmiddels plichtmatige riedel van moslimwoordvoerders in talkshows en bij de voxpopjes op straat te horen krijgen is die van ‘ja, het westen meet met twee maten’. Waar is de verontwaardiging als er aanslagen worden gepleegd in Ankara of Bagdad? En natuurlijk Israël.

Lees verder “Voetveeg: Het meten met twee maten”

Voetveeg: islam, criminaliteit, geweld en slachtofferschap

Stoïcisme is de vijand van de boze burger en haat is zijn bestaansrecht. Toe maar. Toch heb ik in tegenstelling tot Grunberg liever die boze burger dan de islamitische kansenparel. Stoïcisme is een van zijn matties waarmee hij zijn haat of onverschilligheid maar al te vaak omzet in geweld. Of hij zich doodgemoedereerd voordoet als reiziger met een spijkerbom op een vliegveld of een moeder tijdens een overval een kaakbreuk trapt, het lijkt hem niet te deren. Deze duizenden rotte appels veroorzaken de maatschappelijke angst aan de hand waarvan de bezorgde nedermoslim het slachtofferschap claimt. Maar schrik voor de eigen rotte appels lijkt hij of zij niet te hebben.

Lees verder “Voetveeg: islam, criminaliteit, geweld en slachtofferschap”