Briefje aan Jeroen Pauw

Geachte heer Pauw, beste Jeroen,

Woensdagmiddag zoefde ik in mijn comfortabele limousine door het prachtige Groninger landschap met op de achtergrond het geluid van radio NPO1 alwaar jij werd geïnterviewd. Hoewel jouw sonore stemgeluid mij in het algemeen niet stoort, wist je deze keer mijn irritatiegrens te overschrijden. Schrik niet, het was niet het timbre van je donkerbruine stem, nee het betrof de inhoud van je woorden. Uitgebreid wist je prachtig te verhalen over de trieste omstandigheden van de arme zieltjes in Nepal.

Zieltjes die in hun armoedig bestaan op 25 april 2015 ook nog werden getroffen door een zware aardbeving. Triest, maar gelukkig zijn de Nederlanders gulle gevers die met vele kleine donaties hun schuldgevoel afkopen, zodat respectabele instanties als het Rode Kruis hun goede werk in deze zwaar getroffen gebieden kunnen voortzetten. En gelukkig is daar Jeroen Pauw die met het publieke geld van de NPO de nobele taak op zich neemt om voor ons te controleren of onze zuurverdiende centjes goed besteed worden. Na je programma’s Nederland helpt Haïti- het vervolg, Jeroen Pauw in Japan volgt nu in deze succesreeks de verre reis naar Nepal.

En daar zit hem nou net de crux. Iemand, ondergetekende dus, had het betaamd om een vergelijking te trekken met Groningen, zie onderstaand screenshot.

briefje aan Jeroen Pauw 1

Een tweet die je blijkbaar wel had gelezen, maar niet de moeite waard vond om te beantwoorden. Integendeel, je kon het niet laten deze ‘lompe’ Groninger weg te zetten als een inhumaan persoon die niet verder kijkt dan zijn eigen kleine wereldje op radio NPO1. Mes compliments, ik heb slechtere frames gezien. Echter, deze conclusie is niet juist, een ieder die me kent weet dat ik betrokken ben bij alle leed op aarde, maar me in tegenstelling tot de übergutmenschen besef dat ik niet de hele wereld kan helpen. Ik richt me dan ook liever op het vele leed dat ons eigen land in groeiende mate kent onder het juk van ons neoliberaal kabinet. Vervolgens ging je echter nog even los vanuit je Randstedelijke arrogantie, of moet ik zeggen grachtengordelsuperioriteit, over de klagende Groningers. Je wist in enkele volzinnen duidelijk te maken dat de Groningers geen recht van klagen hebben. Dit downsizen van de aardbevingsproblematiek in Groningen past volledig in het plaatje dat je de afgelopen jaren neerzet in je niet VARA-waardig praatprogramma.

En nu komen we tot de echte crux van mijn tweet. Cynisch probeerde ik je in verder nette bewoordingen en zonder te framen te wijzen op de problematiek dicht bij huis. Een problematiek die in een ver verleden voor verhitte discussies had gezorgd bij Sonja Barend aan tafel. Sonja was in mijn ogen het laatste bolwerk dat nog stond voor de principes van de VARA. In tegenstelling tot de onderwerpen in jouw prietpraatprogramma zou zij aandacht besteden aan zaken die het Nederlandse volk treffen. Sonja had bijvoorbeeld gehakt gemaakt van enkele bankiers na de bankencrisis, politici geconfronteerd met hun falend beleid waardoor Jan Modaal een stukje maand overhoudt door de absurd gestegen zorgkosten en woonlasten of de in een bodemloze Goede-Doelen-put verdwenen gul gegeven miljoenen voor de wederopbouw van ver gelegen rampgebieden. Thema’s die passen bij de Vereeniging van Arbeiders radio Amateurs. Maar ik snap je wel, ik reis ook liever naar verre oorden voor een reportage dan naar Groningen. Het gras is bij de buren nou eenmaal altijd groener, of moet ik zeggen het leed van een verre buur is altijd erger.

Toch hoop ik dat je beseft door dit briefje dat mijn tweet niet kwaadwillend bedoeld was. Nee, ik wilde je *kuch* subtiel wijzen op de VARA gedachte die ik zo node mis in je programma. Ik hoop dat je in het nieuwe seizoen de handschoen durft op te pakken om weer een VARA-waardig programma te realiseren. Mocht je daarin onverhoopt toch aandacht willen besteden aan het ondergeschoven en weggewoven leed in Groningen ben ik gaarne bereid om je in mijn comfortabele limousine door mijn geboorteprovincie rond te leiden en in contact te brengen met de nog steeds zwijgende slachtoffers. Of wacht je tot er echt doden vallen? Dan is het namelijk te laat, leer mij die Groningers kennen.

Met vriendelijke groet,

Watapatja

P.S.  Mocht je de behoefte voelen om te reageren zeg ik je bij dezen toe dat we je reactie zonder enige vorm van censuur zullen plaatsen.


Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]


Auteur: Watapatja

Out of the box omdenker die graag zijn mening ventileert over allerlei onderwerpen met zwaartepunt sociale zekerheid, onderwijs en arbeidsmarkt. Motto; verbaas en verwonder, immers niets is wat het lijkt! Twittert onder de naam @Watapatjee

2 gedachten aan “Briefje aan Jeroen Pauw”

  1. Zo langzamerhand om te kotsen ja die mentaliteit van de Vara-elite. Maar ditzelfde stoort mij ook bij Spoorloos….
    Nooit eens mensen vermist in Dinteloord of Dokkum, altijd héél ver weg….

  2. Npo 1 Npo 2 Npo 3 zijn staats televisie propaganda voor het regering daar doen de mensen of het volk er al heel lang niet meer toe dus hou op met dromen dat volk wat daar werkt heeft hun ziel allang verkocht aan de corruptie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *