Vrijdag 6 mei 2016 (of volgens de Juche kalender het jaar 105) gaat een belangrijke historische dag worden voor Noord-Korea. Voor het eerst sinds 1980 zal er weer een partijcongres worden gehouden door de arbeiderspartij. Tijdens een partijcongres wordt de koers van het land bepaalt voor de komende generaties. In 1980 onder het regime van Kim Ill-Sung werd tijdens het laatste congres het Juche gedachtengoed verder uitgekristalliseerd. De Noord-Koreanen moesten uiteindelijk 36 jaar wachten op een nieuw congres dat nu dus aanstaande vrijdag wordt gehouden. Maar waarom juist nu?
Het is uiteraard heel moeilijk om informatie uit het meest geïsoleerde land ter wereld te verkrijgen. Gelukkig zijn er in Zuid-Korea gevluchte Noorderlingen actief die nog altijd lijntjes hebben met mensen in Pyongyang. Hierdoor komt er mondjesmaat wat informatie naar buiten.
Er heerst inmiddels wel algehele consensus dat Kim niet de werkelijke macht in handen heeft. Kim is de WimLex van Noord-Korea die bij naam dan weliswaar staatshoofd is maar in wezen gewoon de lintjes doorknipt. Of in Noord-Koreaanse begrippen het veld inspecteert. In naam is Kim Jong-Un eigenlijk ook geen staatshoofd, de president van Noord-Korea is nog altijd Kim Ill-Sung. Ook al is dat al meer dan twintig jaar een opgezette lijk in een glazen kist, hij heerst nog altijd over het land.
Voor de buitenwereld is dit alles wellicht niet zo heel belangrijk, verwacht wordt dat de huidige koers (harde hand naar binnen, meer liberalisering naar buiten en Amerika als staatsvijand nummer één) gehandhaafd zal blijven. Maar wat er intern staat te gebeuren is veel belangrijker. Welke poppetjes worden op welke plek gezet in het regime.
Het leiderschap van Kim Jong-Un staat al langer ter discussie. Onder zijn zeer korte bewind zijn er zeer veel hooggeplaatste officials weggezuiverd. Ze werden ontslagen, geëxecuteerd, verdwenen plotsklaps van het toneel, werden ineens ziek of kwamen om bij raadselachtige ongelukken. De Songun politiek, waar het militaire apparaat op één hoort te staan en stabiel moet zijn, lijkt onder de jongste Kim wat af te brokkelen.
Feit blijft dat door het plotseling uitroepen van zo’n belangrijke gebeurtenis er spanningen zijn in het regime en het daardoor steeds instabieler lijkt. Onder het regime van zijn vader Kim Jong-Ill was het nooit nodig om het congres bij elkaar te roepen. Logisch ook, want zijn macht was absoluut. Hij had jarenlang de tijd om met zijn vader mee te lopen, vertrouwen te winnen binnen het leger, en kon daardoor zijn oude studievrienden op belangrijke posities neerzetten nog lang voordat hij echt de macht greep. En die tijd en mogelijkheden had Kim Jong-Un niet. Sterker nog, een groot gedeelte van de oude vrienden van zijn vader zijn nog altijd verenigd in het Organisatie en Gids Departement. Het orgaan dat de werkelijke macht heeft in Noord-Korea.
Alles staat nu in het teken van deze dag. Bruiloften, begrafenissen en andere ‘festiviteiten’ zijn inmiddels opgeschort. Zuid-Korea is in opperste staat omdat men verdachte activiteiten rond het kernproefgebied constateerde (om wellicht de festiviteiten straks wat kracht bij te zetten). Pyongyang ondergaat een lockdown. Belangrijke functionarissen in het buitenland zijn teruggeroepen van buitenlandse missies. En Kim Jong-Un is zelf de laatste dagen niet meer in de openbaarheid verschenen. Dit zou zomaar eens een belangrijke gebeurtenis kunnen worden in het zo gesloten dictatoriale land.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
