Vrijdag 9 november 2018 was het dan eindelijk zover. De rechterlijke macht heeft onomstotelijk bewezen dat ze een speelbal is geworden van de politiek. Het definitieve bewijs is geleverd met de uitspraak van de zaak tegen de blokkeerfriezen. Een uitspraak die verregaande consequenties kan hebben gezien de verontwaardiging die inmiddels terug te lezen is op diverse blogs en de Social Media. Een verontwaardiging die zo maar kan omslaan in daadwerkelijke acties bij de intocht van 17 november a.s. Ik zou niet graag in de schoenen staan van de lieden van KOZP die dan op 18 locaties hun recht op demonstratie willen omzetten in actie. De reacties zijn namelijk niet te voorspellen, maar zullen van een andere orde zijn dan de relatief onschuldige blokkade van vorig jaar. Met deze politieke uitspraak heeft de rechterlijke macht de spreekwoordelijke lont in het kruitvat aangestoken. The heat is on!
De uitspraak in de zaak tegen de blokkeerfriezen is de bevestiging van de vervreemding van onze eigen rechtspraak. Maar wat is nu eigenlijk het recht en wat is er eigenlijk gaande?
De enige bron van het recht is het gemeenschappelijke bewustzijn van het ganse volk; de algemene geest. Ferdinand Lasalle
Een waarheid als een koe. Iedere maatschappij, iedere cultuur, kent zijn eigen normen en waarden. Waarden zijn hierbij de stilzwijgende afspraken over goed en fout en hoe we met elkaar omgaan. Waarden krijgen we mee in onze opvoeding. Waarden bepalen ons dagelijks gedrag en zijn meestal onbewust. Hofstede maakt onderscheid op drie niveau’s van mentale programmering, namelijk gedrag vanuit de universele menselijke natuur (aangeboren), gedrag vanuit de groep (aangeleerd) en de unieke persoonlijkheid (aangeboren en aangeleerd). Het grootste deel van onze waarden is aangeleerd en bepaalt ons dagelijks handelen, ons gedrag. Het gedrag vanuit de groep noemt hij cultuur. Cultuur is de collectieve mentale programmering, die de leden van de ene groep onderscheidt van de andere. Leden van verschillende groepen, verschillende culturen, hebben dus verschillende waarden. De belangrijkste waarden leggen we vast in wetten, de normen. De vraag die nu rijst is of onze normen nog wel in overeenstemming zijn met onze waarden?
Men ziet geen recht of onrecht dat niet per landstreek varieert. Drie graden dichter bij de pool of de ganse rechtspraak is andersom. Een meridiaan bepaalt of iets waar is. Na enkele jaren gebruik worden fundamentele wetten alweer veranderd. Het recht heeft zijn periodes. Mooie gerechtigheid die bij een rivier ophoudt. Wat aan deze kant van de Pyreneeën waar is, is aan de andere kant een vergissing! Blaise Pascal
Wederom een waarheid als een koe. We hebben immers zojuist vastgesteld dat onze wetten een afspiegeling zijn van de collectieve mentale programmering. Ook hebben we vastgesteld dat dit in de loop der tijd veranderd. En daar knelt nu de schoen. We leven namelijk in een zeer onrustige tijd. Een van de oorzaken is de snelle globalisering. Een globalisering die ervoor heeft gezorgd dat we verantwoordelijkheid dienen te nemen voor internationale problematiek. De globalisering heeft er tevens voor gezorgd dat wereldwijd grote migratiestromen op gang zijn gekomen. Eeuwenlang kwam de migratie voornamelijk uit buurlanden. Uiteraard zorgde dit ook voor integratieproblemen, echter deze groepen migranten waren ver in de minderheid en hun cultuur stond dicht bij de onze. Hun invloed op onze cultuur was daardoor marginaal. Inmiddels hebben we te maken met qua omvang relevante groepen die veel verder van onze cultuur afstaan. Culturen met een mentale programmering die zelfs haaks op onze kernwaarden staan. Migranten die dankbaar gebruik maken van onze kernwaarden en die hun plek opeisen in onze maatschappij. Migranten die hun eigen mentale programmering wensen om te zetten in nieuwe normen. Normen die de Nederlander niet wil. Het gevolg is dat onze rechtspraak onder druk staat. Neem bijvoorbeeld artikel 1 van onze grondwet die waarborgt dat iedereen voor de wet gelijk is op welke grond dan ook. We weten inmiddels dat dat met name voor culturen anders ligt. We hebben dus te maken met nieuwe waarden van groepen migranten die de Nederlandse waarden niet meer omarmen en Nederlandse normen afwijzen. Onze cultuur staat onder druk.
Rechtvaardigheid is het recht van de zwaksten. Joseph Joubert
Bovenstaande uitspraak is in onze mentale programmering een vanzelfsprekende. Hofstede verklaart dit aan de hand van zijn cultuurdimensies. De belangrijkste cultuurdimensies zijn machtsafstand, feminien-masculien, collectivisme-individualisme en onzekerheidsvermijding. Nederland was een zorgmaatschappij (feminien) met een kleine machtsafstand en een grote onzekerheidsvermijding. De laatste decennia is met name de invloed van masculiene culturen te bemerken. De Nederlander ervaart dat als een verharding van de maatschappij. Een verharding die gevoed wordt door het neoliberalisme met haar neiging om alles een geldelijke waarde te geven. Zelfs een mens vertegenwoordigd inmiddels een geldelijke waarde, waarbij met name de afweging komt of je een oudere nog wel de nodige zorg moet geven. Wegen de kosten van een operatie nog wel op tegen de levensverwachting en de kwaliteit van leven van de patiënt is de vraag die inmiddels op de agenda staat. Zolang de patiënt hierbij de regie heeft is er niets aan de hand, echter dit blijft geen vanzelfsprekendheid nu de discussie is opgestart. Het recht op zorg van de zwakkere staat ernstig onder druk van het neoliberale denken. Het masculiener worden van onze maatschappij heeft de voedingsbodem gelegd om dit in het publieke debat te brengen. We zien dit bijvoorbeeld ook in de discussie over de Sociale Zekerheid. Zonder problemen stigmatiseren we mensen die om welke reden dan ook niet kunnen deelnemen aan het arbeidsproces. We zijn steeds minder bereid om de zorg voor deze mensen te delen. Dwangarbeid onder de noemer tegenprestatie is de nieuwe slavernij. De arbeidsmarkt is terechtgekomen in een race to the bottom die uitstekend past in het neoliberale denken. Een tweede gevolg van masculiniteit is de toenemende polarisatie. Ons polderlandje is het polderen, dat trouwens ook de nodige nadelen kende, aan het kwijtraken.
Het recht van de sterkste is het sterkste onrecht. Marie von Ebner-Eschenbach
In een feminien land dragen we de zorg voor elkaar. We gunnen iedereen een humaan bestaan waarin bijvoorbeeld is voldaan aan de primaire levensbehoeften waaronder bed, bad en brood. In een masculien land geldt daarentegen het recht van de sterkste. Het gevolg is een survival of the fittest die meer verliezers kent dan winnaars. Vanaf de paarse kabinetten moeten we helaas constateren dat Nederland terecht is gekomen in een negatieve spiraal als het om de zorg voor onze minima gaat. De overheid trekt zich terug. Onder de noemer privatisering wordt bijvoorbeeld de zorg, een primair recht, overgedragen aan de markt. Inmiddels mogen we toch wel constateren dat marktwerking in de zorg niet heeft geleid tot betere zorg. Integendeel, de kosten zijn harder gestegen dan de kwaliteit van de zorg. De Nederlandse taal is inmiddels verrijkt met het woord zorgmijder, de burger die het eigen risico niet kan dragen en noodzakelijke zorg uitstelt. Naast de zorgmijder kennen we de wanbetaler die problemen heeft om maandelijks aan alle betalingsverplichtingen te voldoen, de maanden duren een week te lang zeg maar. Onze rechtstaat kent daarvoor een prachtig dwangmiddel, waar met name de zorgverzekeraars optimaal gebruik van maken. Via een beslaglegging op het inkomen wordt de zorgpremie geïnd met daarbovenop een forse bestuurlijke boete. Uiteraard leidt dit niet tot een structurele oplossing voor de wanbetaler. Nee, het probleem verlegt zich naar bijvoorbeeld de energielasten of woonlasten. Het spel begint dan van voren af aan, waarbij de winnaar bekend is. Het recht van de sterkste zal zegevieren, onrecht is geboren.
Inmiddels mogen we constateren dat recht een dynamisch begrip is dat aan de tijdgeest onderhevig is. Onze tijdgeest wordt gedomineerd door het neoliberalisme. Met name het masculiene karakter van het neoliberalisme heeft de afgelopen decennia ons recht aan het wankelen gebracht. Zwakkeren in de samenleving merken daarvan dagelijks de gevolgen. Procederen, c.q. je recht halen, is overigens voor een groeiend aantal burgers en bedrijven onbetaalbaar geworden door een forse stijging van de griffierechten in kantonzaken. Het recht van de sterkste is daarmee verworden tot het recht van de kapitaalkrachtigste, de natte droom van de echte neoliberaal. Het OM is inmiddels zover uitgehold dat zij keuzes moet maken welke misstanden prioriteit hebben en voor vervolging in aanmerking komen. De keuze om de blokkeerfriezen te vervolgen heeft de nodige weerstand opgeroepen. Onterecht, de Friezen wisten drommels goed dat ze in overtreding waren en hebben ook aangegeven de straf te accepteren. Een strafmaat die in hoger beroep bepaald dient te worden aangezien de rechtbank Leeuwarden blijk heeft gegeven van een totale wereldvreemdheid. Met name de onderbouwing van de opgelegde strafmaat roept de nodige vraagtekens op. Trek je de vergelijking met delicten met dezelfde strafmaat dan kun je niet anders dan constateren dat Vrouwe Justitia zich op glad ijs heeft begeven. De nationale verontwaardiging is dan ook groot. Het hoger beroep kan aangevraagd worden, de Nederlandse bevolking staat garant voor de benodigde centjes.
De Nederlandse politiek heeft met decennialang neoliberaal beleid een voedingsbodem gelegd voor maatschappelijke onrust. Op een doortrapte manier heeft de politiek de rechten van de burger ingeperkt. Om de aandacht af te leiden van het neoliberale afbraakbeleid gebruikte men zonder enige terughoudend het instrument van de polarisatie. Het gevolg is een verdeelde samenleving waar de focus op de werkelijke oorzaken volledig naar de achtergrond is verdwenen. In 1980 had iedereen je voor gek verklaard als je had voorspeld dat onze Sinterklaasviering inzet van maatschappelijke onrust zou worden. Sinterklaas is een feest voor iedereen en door iedereen. Het feest is in de loop der jaren al veelvuldig aangepast. De partijen staan nu echter lijnrecht tegenover elkaar, waardoor een oplossing verder weg is dan ooit. De politiek zou dit kunnen doorbreken door een standpunt in te nemen, maar doet dit bewust niet. Zij is immers gebaat bij maatschappelijke onrust die afleidt van hun afbraakagenda. Een gevaarlijk spel dat onverwachte gevolgen kan hebben. Voordat je het weet, staat over 50 jaren in de geschiedenisboeken dat de revolutie begon met de blokkeerfriezen, immers:
Als alle rechten worden ontnomen, wordt het recht op revolutie volkomen gemaakt. Thomas Paine
Het is een kwestie van nadenken.
Dit soort acties op een rijksweg creeert gevaarlijke situaties en zijn derhalve strafbaar.
Daar helpt een ellenlang, rammelend betoog niet.
Kies een veiliger lokatie en methode. Vraag een vergunning voor demonstratie aan. Benoem woordvoerders die ABN spreken en woorden net meer dan twee lettergrepen kunnen uitspreken.
Deze semi-analfabeten roepen bij veel mensen evenveel irritatie op als de anti-piet-malloten.