De Nederlandse Leeuw : Nu het stof gedaald is (Deel 2 van 2)

(Dit artikel is een vervolg op De Nederlandse Leeuw: Megakerk van de Rede)

Wat er toen gebeurde, was namelijk exact wat iedereen dacht dat er zou gebeuren. En dan bedoel ik ook echt iedereen. Want in de zaal zaten critici en geënthousiasmeerden, sceptici en mensen met open vizier. En die kregen allemaal gelijk. Vele, vele stukken zijn er in de media gelanceerd die hun perspectief op de inhoud, de kwaliteit van de sprekers of de opzet van de organisatie behandelden. Vaak kritisch, soms terecht, regelmatig vilein en neerbuigend. Het heeft geen zin om dit allemaal te herkauwen, want eenieder is inmiddels toch wel ingegraven in zijn of haar eigen gelijk. Het is wat mij betreft altijd zinvoller om te kijken naar de sfeer en onderlinge interactie om te bepalen of een initiatief als De Nederlandse Leeuw levensvatbaar is. Dus daar heb ik mij bijna het gehele evenement dan ook op gericht. Sfeer proeven. En bier.

In de rij die zich vormde voordat we De Broodfabriek binnen mochten Blitzkriegen, werden we opgesplitst in ‘VIPs’ en ‘plebs’. U mag geen keer raden in welke rij uw verslaggever stond, dus met gestrekte rechterarm (met daarin de ticket) marcheerde ik op de maat van de muziek naar de ruimte waar de plannen voor de wereldheerschappij werden gesmeed. Of eigenlijk was het meer een afgesloten ruimte met privé-bar en een aantal mensen en sprekers die het initiatief dusdanig goed vonden dat ze er tijd en/of kapitaal voor vrijgemaakt hadden. Overigens, in de voornoemde rij met mensen sprak ik met enkele jongeren (van diverse politieke pluimage, of juist geen) die puur voor Jordan Peterson zeiden te komen. Lijkt logisch en niet zo relevant, maar ik kom zo even terug op dit gegeven. Goed, omdat ik dus een Very Impressive Penis had, mocht ik vooraan gaan zitten. En de allereerste emotie die mij overviel was plaatsvervangende schaamte.

Die plaatsvervangende schaamte kwam niet voort uit het feit dat de techniek het even liet afweten, ondanks dat ik aan de apparatuur en mensen gezien had dat dit tot in detail was geregeld maar toch mis ging. Schaamte die ook niets te maken had met de mensen om mij heen. Er zat namelijk van alles door elkaar, en in goede hum. De oprechte plaatsvervangende schaamte kwam voornamelijk doordat Adjiedj Bakas zijn verzameling hysterische Youtube-filmpjes aan elkaar lulde, en predikte over sterilisatie voor Afrikanen, muren bouwen om natiestaten heen, Newt Gingrich als een herrezen profeet verwelkomde en zelfs babies wilde laten groeien in diepvrieszakjes met Kukident kleefpasta of zoiets. Het zou hilarisch zijn geweest, als hij het niet gemeend zou hebben. Maar dat deed hij dus wel. Op dat moment denkt ieder zinnig mens: als dit het niveau blijft, hebben de terroristen gewonnen. De laatste keer dat ik een slachtpartij van dichtbij had meegemaakt werkte ik als vakantiekracht in een varkensslagerij, maar alle bekende geschiedenisboeken werden hier zo veel geweld aangedaan dat ik op het punt stond 112 te bellen.

Daarna volgden de tweede en derde emotie van de avond. Opluchting en verwondering. Jordan Peterson betrad het podium, en je merkte dat de zaal resoneerde met een soort opgetogen spanning die je alleen voelt bij popsterren of presidenten. En dat was ook deels terecht. De man oreerde zijn half uur vol met, naar mijn oordeel, psychologie voor beginners geflankeerd met raakvlakken met het hoofdthema: immigratie. Ik hoef hopelijk niet uit te leggen dat de man een begenadigd spreker is, over een analytisch vermogen beschikt waar de grootste geesten zich aan kunnen scherpen en een innerlijke kracht en passie heeft om mensen beter te maken dan dat ze zijn. Voor wie dat niet weet, verwijs ik heel graag naar dit meer dan uitstekende interview dat Guurrechtse Haatschrijver Timon Dias van GeenStijl met hem had, twee dagen later. Klikken als je twee uur de tijd hebt, en die zijn zo voorbij nadat je dat gedaan hebt. Petersons godsbeeld is niet het mijne, maar diskwalificeert zijn redenaties allerminst.

Opgelucht dat er niveau op het podium gestaan had, keek ik verwonderd om me heen. Er liepen nogal wat mensen weg. Niet omdat ze vertrokken nadat Peterson zijn ding gedaan had, maar omdat de mensen in de zaal in tweeën gespleten werden om zo de groepsgesprekken te verdelen. De helft van de ruim 2000 aanwezigen liep richting de bar, en een veel kleiner deel dan ik verwachtte liep direct door naar de garderobe. Ongeveer 1/5e van de mensen hadden De Broodfabriek verlaten; geloof de andere journo’s die zeggen dat het er meer waren maar niet. Jarenlange horeca,- en evenementenervaring heeft bovengetekende uitstekend mensenmassa’s leren in te schatten. En ook de voornoemde heren, die alleen voor Peterson gekomen waren, bleven hangen in de zaal.

De sprekers,- en onderwerpencarrousel kwam op gang. Een multitude van (sub)thema’s werden geponeerd door een afwisselende tombola van bekende en minder bekende oratoren. Van Jenny Douwes tot Rita Verdonk tot professor Pinto tot Cemil Yilmaz. Deze laatste verdedigde overigens zijn (voor een groot deel van de aanwezigen polair tegenovergestelde) standpunt uitstekend, en werd door het publiek hartelijk en met applaus bedankt. Zelf begaf ik me gedurende het evenement hoofdzakelijk tussen de mensen, overal een luisterend oor leggend en handen schuddend. Wat opviel was niet de toch best eenzijdige discussies die her en der plaatsvonden, maar vooral het weerwoord van mensen die een andere kijk hadden op de zaken dan je zou verwachten in een vooraf als ‘extreem rechtse bijeenkomst’ betitelde samenkomst van geesten. Deze meningen kregen namelijk de ruimte, ze werden geduldig beargumenteerd maar redden het op het vaak niet omdat de meerderheid bij hun standpunten bleef. “JA ZIE JE NOU WEL!”, zal menigeen van de toetsenbordridders aan de linkerzijde van ons politieke spectrum nu uitroepen. Nee, dat zie je dus niet. De zaadjes zijn geplant. Er is een dualiteit aan meningen neergelegd, en juist dat zorgde voor nuance her en der. Degenen die dat niet op waarde kunnen schatten, dienen het grotere goed niet maar enkel hun eigen blinde wantrouwen.

Voorts verplaatste ik mij van bar naar VIP-ruimte en weer terug. Immers, ook van de mensen die kwamen spreken wilde ik weten wat ze van De Nederlandse Leeuw vonden. Uiteraard hielp het mee dat ik enkelen van deze elitaire gelijkgeschakelden al langere tijd persoonlijk of indirect kende, zakelijk of via Opvliegers op 1. Dus dat babbelde makkelijk. En wat bleek nu? Net als de aanwezige toeschouwers en participanten, die tussen al het verbale geweld door de bars aan het plunderen waren, vonden zij het ook vooral gezellig. Even zonder dwang en zonder politieke correctheid vertellen wat je denkt. En daardoor durf ik het zelfs nóg scherper te stellen: de toonzetting van De Nederlandse Leeuw was dusdanig amicaal, gemoedelijk en inclusief dat ik proefde dat (meer van) het linkse politieke spectrum daadwerkelijk gemist (!) werd. Er was namelijk behoefte aan geciviliseerd debat. En dat sentiment bleef plakken, want dat is tekenend voor de honger naar verbinding. Laat dat nu net de hele insteek van De Nederlandse Leeuw zijn geweest.

Want de verbinding en de sfeer tussen de aanwezige mensen bleek meer dan goed. De organisatie met hun tientallen vrijwilligers hebben tot diep in de nacht gewerkt. Vanzelfsprekend niet geheel foutloos, maar wel compleet belangeloos. Zelfs de mensen die eigenlijk alleen voor Peterson kwamen of een alternatieve politieke kijk op de dingen des levens hadden dan de mediaan aldaar, bleven qua aanwezigheid boven verwachting plakken en meedoen. En ik weet dus bijna zeker dat dit evenement volgend jaar vervolgd zal gaan worden. Niet overtuigd? Het ultieme testament van deze stelling is namelijk dat het bier tot tweemaal op is gegaan die avond. Uiteraard kan ik me niet geheel onschuldig verklaren aangaande dit verdrietige gegeven, maar de rest van de aanwezigen al helemaal niet. En dat schept perspectief. Binnenkort volgen de aanbevelingen die het evenement heeft voortgebracht, maar ik proost alvast op De Nederlandse Leeuw 2019!

(Persoonlijke voetnoot aan eenieder die ik heb gesproken: jullie zijn gaaf. Aan eenieder die ik niet heb kunnen spreken vanwege voornoemde groep: jullie zijn ook gaaf, en dat gaan we anders doen. En aan iedereen die me niet wilde spreken maar wel aanwezig waren; ik kom naar jullie toe volgende keer en neem bier mee.)

“10 op de schaal van Richter”

Begin deze week leek het allemaal zo mooi. De Stichting Waardevermindering Aardbeving Groningen (WAG) won in hoger beroep van de NAM. Op Social Media werd een feestje gevierd, de bestuurders van de WAG hebben er thuis een glaasje champagne op gedronken. Ondergetekende werd weggezet als een azijnzeiker, met name omdat ik aangaf dat het een Pyrrhusoverwinning betrof. Tot mijn spijt lijk ik inmiddels gelijk te krijgen. Een rechtszaak winnen is nou eenmaal geen garantie dat je uiteindelijk ook gecompenseerd wordt voor de schade. En dat is precies wat er nu gaat gebeuren.  Lees verder ““10 op de schaal van Richter””

De Nederlandse Leeuw – Megakerk van de Rede (Deel 1 van 2)

Op een warme voorjaarsdag begin 2017 ontstond er een idee. Een idee geboren uit milde frustratie, geïnformeerd onbegrip en één overkoepelende vraag. Waarom laken de hedendaagse politieke partijen slagkracht, visie en draagvlak om hun veelal gefragmenteerde achterban te voorzien van oplossingen die op korte termijn al impact op het dagelijks leven kunnen hebben? Geëngageerde mensen binnen het totale politieke spectrum, van klassiek links tot nieuw rechts en (neo)liberaal tot religieus conservatief, ervaren intellectuele onvrede over gehanteerd beleid op tal van zaken, gecombineerd met onthechting van het oprechte vertrouwen in ons huidige politieke systeem. Dr. Rutger van den Noort beklom met deze gedachten de Pride Rock via Twitter, en begon te brullen. Zo werd De Nederlandse Leeuw geboren.

Binnen enkele weken na deze oproep verzamelden zich een leger aan vrijwilligers, die in grote mate het sentiment van de bedenker deelden. Ondernemers, lokale politici, marketing,- en IT-specialisten, ambachtsmensen, reguliere burgers en jonge aanstormende politieke talenten. Er werd een bestuur gevormd, welke niet alleen ethisch maar ook ideologisch divers is om de totale transparantie en gewenste diversiteit van het discours te garanderen. Elisabeth Hunyadi, Anne Adema en Martijn Kolenbrander sloegen de armen ineen, en de visie en missie konden worden uitgedragen. De overige vrijwilligers konden operationeel aan de slag, sponsoren werden vergaard en de promotie werd gestart. En die gehele rit was, zoals ik als toekijker en halve insider vanaf het eerste uur heb mogen aanschouwen, nogal een achtbaan.

De ambitieuze intentie van De Nederlandse Leeuw was namelijk al direct duidelijk; er moet vanuit de maatschappij meer inspraak worden gerealiseerd in de besluitvorming binnen het huidige, vastgeroeste poldermodel. Wisdom of the crowd (de massa beschikt over meer informatie en kennis dan het individu of kleine collectieven) is een gegeven, en het is onlogisch om dat te negeren. Althans, onze regering heeft wellicht het afschaffen van het referendum gerealiseerd, maar om burgercollectieven kan niemand heen. Bloederige geschiedenislessen zijn daar testament van. Aangezien de initiatiefnemers geen fan zijn van dit soort gewelddadige waarheden, werd besloten om het brede karakter van het evenement te verkondigen aan een pluribus van sprekers. Van voor naar achter, van links naar rechts: iedereen die enig gewicht in de schaal kon brengen qua opinie, intellect, spreekvaardigheid of politiek vernuft werd aangeschoten met het concept. En toen begon het niet geheel onverwachte, maar wel vooraf gevreesde schisma.

Dat schisma had te maken met de thema’s en de geformuleerde hoofdvraag van dit allereerste, privaat gefinancierde nationale burgerdebat. De onderwerpen waren namelijk als volgt;

Voor ieder zinnig mens compleet legitieme vragen, waar best wel een avondje over gebabbeld zou mogen worden zonder politiek correcte retoriek. Want dat is men aantoonbaar zat. Maar ook zonder vooraf al te diep in te gaan op hoge werkloosheidscijfers onder vluchtelingen en de projecties dat dit nog wel even zo zou blijven, de vraag wat überhaupt de definitie is van ‘multiculturele samenleving’ of ‘Nederlandse identiteit’, of de gepresenteerde beeldvorming van de bijna onlosmakelijke en ongezonde symbiose tussen media en Den Haag.  Bij het presenteren van deze onderwerpen, en wellicht ook het trotse logo van een leeuw bij dit evenement, haakten vooral politieke sprekers en potentieel interessante opiniemakers van hoofdzakelijk socialistische en links/liberale signatuur af. De selffulfilling prophecy begon daar dan ook: De Nederlandse Leeuw werd ineens in de (extreem)rechtse hoek gedrukt door juist die mensen, die over deze onderwerpen niet in een arena met meerdere perspectieven durfden te debatteren.

Toegegeven, de snelle acceptatie van de uiterst controversiële schedelme… ehm… ‘journalist’ Joost Niemöller voor dit evenement en de voortvloeiende communicatie daaromtrent vanuit De Nederlandse Leeuw zal een rol gespeeld hebben. Echter kende ik persoonlijk de socialisten niet als lafaards die een debat zouden schuwen met iemand met wie zij het hartgrondig mee oneens zijn. Helaas is er geen greintje progressiviteit meer te bekennen bij de progressieven van heden ten dage, op enkele uitzonderingen na. De namen en rugnummers van deze enkelingen die wél bereid zijn te poetsen om glans te bewerkstelligen, zijn bij de redactie bekend. Hoe het ook moge zijn; het social mediacircus van zelfimportante nep-opiniemakers in de marge begon. Maan. Den. Lang.

De Livestro-Angels (Jalta, 5 lezers per dag, per ongeluk) en TPO ZZP-ers (DE CROWDFUNDING VAN CHRIS AALBERTS IS GELUKT!) van deze wereld hebben gezamenlijk met één of andere GroenLinks-promotor waar niemand buiten Twitter ooit van gehoord heeft, een niet-aflatende stroom van negativisme opgeleverd voor de organisatie. Toen de internationaal gerenommeerde professor, psycholoog en Social Justice Warrior-vernietiger Jordan Peterson werd aangetrokken door het evenement, ging regressief links helemaal van het padje af. Tel daarbij op de aankondiging van Rita Verdonk, Adjiedj Bakas, Wim van Rooy, Geerten Waling en zelfs de aangekondigde aanwezigheid van Thierry Baudet (die niet kwam) en je kunt je voorstellen dat de verkoop van rustgevende quinoa-milkshakes, Griekse bergthee en zelfhulpboeken voor millenials werkelijk apocalyptische proporties aannam.

Uiteraard vergaten deze sneeuwvlokjes voor het gemak (en bewuste leunstoeldemonisering) dat er ook sprekers als Sander Terphuis, Cemil Yilmaz en Celal Altuntas hun uitgebreide kennis over deze onderwerpen kwamen delen. Duaal, nee, tertiaal perspectief werd geboden. Maar zelfs dat was niet genoeg voor de zelf-voorprogrammeerde beeldvorming. De Nederlandse Leeuw moest kapot omdat het niet deugde. Alleen jammer dat de sneeuwvlokjes werkelijk helemaal niets in konden brengen tegen de kracht van het concept en de gedrevenheid van de organisatie, ondanks haar beginnersfouten.

Daags voor het evenement zou aanvangen, raakte het namelijk compleet uitverkocht. En wat bleek? De samenstelling van de bezoekers was zo pluriform als het Nederlandse landschap. Links, rechts, Erkenbrand, Antifa, Fries, Limburger, miljonair, WW-er, christen, anti-theist, centrist, en communist. Gek genoeg geen salafist. Raar. Maar het was een bont gezelschap. Bovengetekende kan het weten, want mijn handpalm heeft ongeveer een halve centimeter extra eelt gekweekt van al het schudden.

Het evenement ving aan, de sprekers gingen spreken, En Wat Er Toen Gebeurde Zul Je Nooit Geloven!

(Deel 2 van ‘De Nederlandse Leeuw – Megakerk van de Rede’ volgt op een later tijdstip na uitgebreide analyse door onze redactie. En een warm soda-bad voor voornoemde handpalm.)

Out of the box; Masterplan Groningen

De aardbeving van 3,4 op de schaal van Richter heeft afgelopen week veel losgemaakt onder de bewoners van het aardbevingsgebied en ook in de rest van Nederland. Tot mijn spijt moet ik constateren dat dit echter nog niet heeft geleid tot concrete daden. Integendeel, alle betrokken bestuurders blijven uitblinken in de inmiddels zo welbekende kretologie die past bij bestuurlijk onvermogen. Ondertussen blijft het wachten op de volgende onvermijdelijke beving. Een beving die vroeg of laat echt slachtoffers gaat maken. In Groningen denken we liever vanuit kansen dan vanuit bedreigingen. Als geboren en getogen Groninger wil ik dan ook bij dezen het voortouw nemen om de impasse te doorbreken. Uitgangspunt is daarbij dat ik niet terugkijk, maar een plan van aanpak formuleer dat Groningen weer op de kaart zet de komende decennia. Uitgangspunt is ook dat we een halt toeroepen aan het huidige getouwtrek waar met name allerlei bestuurders het geld verteren dat bestemd is voor het herstel. In het verlengde van het Deltaplan dat pas werd ontwikkeld na de watersnoodramp van 1953 presenteer ik u het Masterplan Groningen.

Lees verder “Out of the box; Masterplan Groningen”

De Smaak van Verbraak #89

Vrijdag middag, het weekend kan weer beginnen en Verbraak staat uiteraard weer te trappelen om het weekend culinair in te luiden. Dus hup, schorten aan en gaan!

De feestdagen zijn weer voorbij, de laatste nieuwjaarsborrel gedaan en de kerstboom ligt te rotten op straat, het nieuwe jaar is nu echt begonnen. Na die dure decembermaand is het nu tijd om calvinistisch als we zijn de broekriem aan te halen maar dat hoeft allesbehalve te betekenen dat we niet meer gaan genieten. Daarom de komende weken, super budget voer. Voortgekomen uit armoede zijn de heerlijkste gerechten ontstaan en daar ga ik er enkele van met jullie delen.

Dus daar gaan we weer, vergeet de wekelijkse beslommeringen, vergeet alle ophef, de politieke malheur en geniet!

Vandaag beginnen we met een heerlijke bijna kosteloze, kostelijke kost. Vandaag iets heel bijzonders, pasta frittata!

Hieronder ziet u een voorbeeldvideo maar onder de video volgen enkele extra tips om het werkelijk onvergetelijk te maken.

Ingrediënten voor 4 personen en extra speciale geheimen van Verbraak:

Kostelijke, kosteloze kost:

● 400 gram spaghetti
● 4 eieren
● 40 gram Parmenzaanse kaas
● 5 kerstomaatjes
● 1 bol mozzarella
● Paar blaadjes basilicum
● Olijfolie
● Zout
● Peper

Dit is echt de beste aanrader als je heel goedkoop wil eten ooit, het beste voer hoeft soms echt niks te kosten ook in tijd niet want het staat zo op tafel.

Tijd om er in te duiken en te genieten, genieten van deze kosteloze, kostelijke kost!

Er gaat niets boven Groningen!

Vanmiddag om 15.00 uur ontving ik weer eens een pushbericht op mijn smartphone. Het betrof een nieuwe beving, deze keer 3.4 op de schaal van Richter. Bevingen die mijn geboorteprovincie langzamerhand slopen. Bevingen die inmiddels een enorme impact hebben op de mensen die woonachtig zijn in het gebied. En met impact heb ik het hierbij niet over de schade aan woningen. Nee, de grootste impact is dat de Groningers zich niet meer veilig kunnen voelen in hun eigen huis. En dat doet iets met mensen. De Groninger is overigens machteloos in deze bizarre horrorsituatie. Huis en haard verlaten is geen optie, mensen zijn gehecht aan de provincie en daarnaast economisch gebonden. Het scenario om een natuurpark van Groningen zonder bewoners te maken en de gaswinning te intensiveren van onze empathische broeders van DENK is ook zeker geen optie. Van de DENK adepten hoeven de Groningers geen hulp te verwachten. Gezien de sneue comments op GeenStijl ook niet van hun reaguurders trouwens. Laten we hopen dat de reaguurders van Geen Stijl geen afspiegeling zijn van onze samenleving.

Lees verder “Er gaat niets boven Groningen!”

Geef ze van Katoen!

Na het boek “Ontvoerd door John van den Heuvel” gelezen te hebben denk je dat het niet gekker kan in dit land. Tot de avond voor kerst, toen er een dossier uit Noord Nederland op het bureau van AdjeW belandde. Een dossier dat AdjeW graag met u wil delen, een dossier waar de rechtspraak, justitie, de media, SNS-bank en wat er verder omheen danst de hoofdrol spelen. Het lijkt wel Sodom en Gomorra in optima forma in Noord Nederland. Lees verder “Geef ze van Katoen!”

De Smaak Van Verbraak #88

Zalig nieuwjaar mensen, we knallen 2018 in en ook in dit nieuwe jaar gaan we weer genieten, borrelen, schransen en kokkerellen.

Alweer een nieuw jaar, conferances gezien, oliebollen gegeten, voor een miljoenmiljard de lucht ingeklapt en liters bubbels gedronken maar de melancholie blijft. Ieder jaar dat we vooruitgaan verlang ik meer naar het verleden. De jaren tachtig om exact te zijn, daar verlang ik naar. Ondanks de crisis en dreiging uit de Sovjet-Unie voor mij het summum.

De jaren tachtig, zonder Boefjes spelen op straat, Atari en Nintendo 8-bit, geitenwollenmutsen op de openbare basisschool, vakanties met de vouwwagen naar Frankrijk maar vooral onbezorgd en onbezonnen en dat wens ik terug en dat gaan we vanavond doen.

Dus daar gaan we weer, vergeet de wekelijkse beslommeringen, vergeet alle ophef, de politieke malheur en geniet!

Vanavond gaan we terug naar de jaren tachtig, vanavond gaan we borrelen met een ouderwetse edoch klassieke garnalencocktail!

Vanavond geen voorbeeldfoto’s want dit is te simpel voor beelden, vanavond ook geen foto van het eindresultaat want ik maakte er met mijn zatte hoofd een bende van, wat gelukkig niks af deed aan de goddelijke smaak. Vanavond gaan we knallen.

Dus vanavond alleen sec het recept, het verrukkelijke nieuwjaarsborrel recept.

Ingrediënten voor 4 personen en extra speciale geheimen van Verbraak:

Borrel, Nieuwjaarsborrel:

● 200 gram Hollandse grijze garnaaltjes
● 1 sjalotje
● 1 Romana sla
● 4 eetlepels zelfgemaakte mayonaise
● 1 eetlepel zelfgemaakte ketchup
● 1 toefje slagroom
● 2 eetlepels Wiskey of Cognac
● 1 eetlepel citroensap
● Gerookt paprikapoeder of cayennepeper
● Stokbrood

Aangezien iedereen dit ooit in zijn of haar jeugd gegeten heeft zou ik eigenlijk geen uitleg hoeven geven over hoe je de perfecte garnalencocktail maakt maar aangezien er lieden zijn die gewoon een potje Calvé cocktailsaus over deze kostbare schaaldieren gooien ga ik toch even uitleggen hoe het echt moet en heurt.

Laten we beginnen, de saus is de basis dus daar vangen we mee aan. Het is heel eenvoudig, mix de mayonaise met een fijn gesnipperd sjalotje, ketchup, drank, het citroensap en het toefje slagroom in een bakje onder elkaar. Zet de saus een uurtje in de koelkast en klaar, de ultieme cocktailsaus binnen 3 minuten.

Fuck Calvé, fuck Unilever!

Tijd om af te ronden en aan te vallen op de beste nieuwjaarsborrel sinds Lubbers I.

Stokbroodje afbakken en leg ondertussen op ieder bord 3 van de stevigste blaadjes sla, vul ze met de beste garnaaltjes die onze noordzee rijk is en drapeer er een lepel van de legendarische cocktailsaus overheen, aftoppen met gerookt paprikapoeder of cayennepeper en klaar. Helemaal klaar voor het nieuwe jaar.

Dus plop, op 2018 maar we genieten alsof het 1988 is!