Het voordeel van het sneue margebloggerschap is dat je geen publiek imago hoog hoeft te houden. Ik kan mezelf zijn in al mijn sneuheid, obsessiviteit, rancune en jaloezie. Dat geeft me af en toe de ruimte om in al mijn narcistische schaamteloosheid iets te verduidelijken.
Ik krijg geregeld het verwijt of goed bedoeld advies aangaande mijn obsessieve gedrag in de publieke opinie. De tweeps die dit in al hun goede bedoelingen aan mij kenbaar maken ben ik uiteraard zeer dankbaar. Ik heb het nodig dat anderen mij een spiegel voorhouden want hoewel ik mij zeer bewust ben van mijn eigen tekortkomingen en waar die vandaan komen, kan ik mezelf nog altijd verliezen in een gevoel of mijn eigen gelijk. Ik wordt dan een Pittbul die de ‘tegenstander’ blijft opzoeken en niet loslaat en hoewel ik zoveel mogelijk inhoudelijk probeer te blijven zal het feit dat ik me echt op bepaalde personen richt, obsessief overkomen.
Toch zit er ook een bepaalde hypocrisie in het obsessie verwijt. De laatste tijd ben ik vanwege persoonlijke en inhoudelijke redenen kritisch op Wierd Duk. Ik weet dat Wierd veel en ook onterechte bagger vanuit het linkse opiniespectrum over zich heen krijgt. Dan is het vervelend dat iemand als ik die inhoudelijk een beetje op dezelfde flank zit ook kritiek gaat uiten. Wierd wil een grote media meneer worden dus dat hoort er dan een beetje bij, vind ik. Dan krijg je inhoudelijke kritiek en satire. Dat Wierd daar dan slecht tegen kan helpt natuurlijk niet mee. Dan ontstaat er een situatie waarbij ik hem opzoek en hij mij negeert. Dat mag obsessief lijken maar ik wil iedereen er wel even op wijzen dat ik naar boven aan het trappen ben. Wierd vergaart macht en invloed in de media wereld. Ik ben een onbelangrijke sneue margeblogger. Zolang de obsessie naar de machtigen is gericht, is zij te billijken lijkt mij. U zult mij nooit obsessief naar beneden zien trappen.
En dan is veel van de (selectieve) verontwaardiging natuurlijk afhankelijk van WIE je bekritiseert en bij welk LINKS-RECHTS kliekje diegene en jijzelf hoort. Ik reken mijzelf op culturele dossiers tot dezelfde flank als Wierd Duk. Anderhalf jaar geleden zat ik bijvoorbeeld achter Leo Lucassen aan. Ik stelde hem allemaal vragen op twitter, wilde met hem discussiëren over zijn rare activistische meningen wat betreft immigratie en de islam. Ik kreeg nooit een reactie van hem. Toen schreef ik dit ironische stuk, zocht hem op bij een van zijn symposia en zette hem voor het blok en schreef een sluitstuk waar ik hem finaal inhoudelijk met de grond gelijk maak. Applaus en schouderklopjes waren mijn deel. Zelfs de sneuneuzen van The Post Online waar ik al helemaal klaar mee was (en zij met mij), plaatste een van die stukken . Niemand van de rechterflank op twitter kwam Leo te hulp zoals ik nu een hele sliert Wierd Duk verdedigers achter me aan krijg na wat kritiek. Niemand verweet mij obsessief gedrag.
De mens als sociale soort, als collectief, is moeilijk om van te houden. Ik kan soms een sneue verongelijkte lul zijn. Maar de media ego’s zijn volwassen mensen hoor. Die moeten een stukje obsessief gedrag kunnen hebben, mits inhoudelijk en zonder gescheld. Als zij dat niet kunnen dan zitten ze in de verkeerde business. Want de media is ook business. Laat je niet iets anders wijs maken.
Ach, ik vind het wel meevallen. Zo heel erg obsessies is het nu ook weer niet, en daarbij Wierd Duk kan wel tegen een stootje. En misschien ook wel niet. Maar daar lig ik niet wakker van. Hij is oud en wijs genoeg om mij te blokkeren, dus ik neem aan dat hij dat bij allen die hem bekritiseren ook doet. En zo niet, jammer dan.
In een vrije maatschappij moet iedereen zijn mening mogen geven, hoe dom die mening ook is. En geloof mij, ik zie dagelijks heel wat domme meningen voorbij komen. Ik trek de streep bij doodsbedreigingen, zowel naar mij als naar anderen.
Het is juist goed om mensen aan te sporen om zelf na te denken door hun stellingen aan te vechten en hen daardoor te dwingen om hun gedachten zuiver te houden. Dat kan alleen bij mensen die in staat zijn om na te denken, het zou sneu zijn om simpele zielen aan te spreken over hun hang naar een grote leider.
Ik zou zeggen doe je best, val iedereen aan met alles wat je in huis hebt, dat maakt hen sterk en dat zorgt er voor dat zij halfslachtige gedachten achter zich laten. En doet dat pijn, nou pech gehad! Tere zieltjes moeten nòg eens een schop onder de reet hebben.