Het kan niet op!

Vandaag zat ik het nieuws door te nemen en moest ik ineens denken aan mijn middelbare schooltijd. De aanleiding was de berichtgeving over enerzijds allerlei tekorten die onze economie bedreigen, bijvoorbeeld metalen, energie, drinkwater, voedsel en zuurstof, en anderzijds allerlei bedreigingen door overschotten aan CO2 en andere verkeerde stoffen. Verkeerde stoffen die we voor het gemak scharen onder de noemer afval. Mijn gedachten gingen terug naar de lessen scheikunde en natuurkunde die ik met veel plezier heb gevolgd, mede omdat we les kregen van een inspirerende vakidioot met nogal afwijkende denkbeelden. En één van zijn theorieën wil ik met u delen.

De theorie
De aarde is een totaalsysteem bestaande uit alle elementen van het periodiek systeem. De elementen uit het periodiek systeem komen in vaste verhoudingen voor op aarde, maar wel verbonden met andere elementen. Dit betekent dus dat we kunnen berekenen hoeveel ijzer (Fe) en zuurstof (O) er op aarde voorkomen. Ook weten we dat deze totale hoeveelheid ijzer en zuurstof, geldt uiteraard voor alle elementen, nooit verandert. Wat wel verandert zijn de chemische verbindingen die deze elementen aangaan. En hier hebben we de basis van de scheikunde te pakken. De scheikunde is de wetenschap die moet zorgen dat de elementen verbindingen aangaan die nuttig zijn voor de mens.

De praktijk
En hier zat dus de trigger. Waar onze economen spreken over tekorten of overschotten bedoelen ze dus eigenlijk dat een element in een verkeerde chemische samenstelling zit. Schaarste kan er slechts zijn als er daadwerkelijk te weinig van een element op aarde aanwezig is, terwijl we dat element wel nodig hebben. Economen zien al jaren onder ogen dat afval waarde heeft en er is inmiddels een hele industrie ontstaan om elementen te recyclen, zeg maar herbruikbaar maken. Mijn scheikundedocent noemde dat cradle-to-cradle. De politiek heeft ons ondertussen wijsgemaakt dat wij verantwoordelijk zijn voor de tekorten en het afval, beide kost ons dus klauwen met geld. In mijn gemeente betaal ik bijvoorbeeld voor het ophalen van mijn afval, terwijl dezelfde gemeente het verkoopt aan Attero/Essent Milieu die mijn afval als grondstof ziet, dus cradle-to-cradle. Ik mag overigens mijn afval niet rechtstreeks verkopen aan Attero/Essent Milieu. Scheikundigen zorgen dat ik later nieuwe producten koop die van mijn afval gemaakt zijn. Dan hebben we nog het energieprobleem. Elke verplaatsing, handeling of bewerking kost energie. Ook hier had mijn docent, dan in de natuurkunde rol, een antwoord op, namelijk de Wet van behoud van energie. Energie blijft altijd bestaan, je zet het alleen om in een andere vorm, bijvoorbeeld bij een gaskachel creëer je warmte. Natuurkundigen moeten dus, soms in samenwerking met scheikundigen, zorgen dat we de energie in de vorm hebben zoals we het nodig hebben. Maar één ding is zeker vermoed ik, denkend aan mijn vroegere leraar; het kan niet op!


Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]


Auteur: Watapatja

Out of the box omdenker die graag zijn mening ventileert over allerlei onderwerpen met zwaartepunt sociale zekerheid, onderwijs en arbeidsmarkt. Motto; verbaas en verwonder, immers niets is wat het lijkt! Twittert onder de naam @Watapatjee

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *