Soms kan een mens trots worden op dingen die hij gepresteerd heeft of op mensen in zijn omgeving. Bijvoorbeeld op zijn vrouw, op zijn kinderen, op zijn werk, op een boekverbranding omdat het woord ‘neger’ er in staat of op het introduceren van gescheiden zwemlessen in zijn gemeente omdat hij de cultuur van ‘onze gasten’ met een keiharde moraalpaal wil respecteren vanachter zijn ambtelijke bureau. Zelf ervaar ik bijvoorbeeld trots bij het introduceren van woorden en termen die een nieuwe ontwikkeling in onze maatschappij duiden, of een oude ontwikkeling beter omschrijven vanwege linguïstische armoede uwerzijds. Althans, in mijn beleving. Eentje die voor mij het meest tot de verbeelding spreekt, is een kreet die ik medio juni 2014 de Twitter-ether inslingerde: leunstoelfeminisme. De reden hiervoor was een serie (inter)nationale ontwikkelingen die me enorm stoorden en die ik snel herkende als onderdeel van één van de meest laffe, hypocriete stromingen die de weerbaarheid van onze aankomende generatie van binnenuit uitholt: regressief links.
De huidige stroming van leunstoelfeministen heeft zijn oorsprong in, hoe kan het ook anders, de Verenigde Staten van Amerika. Jazeker, er is al een aantal decennia een internationale tendens van capitulatie gaande van vrouwen die zichzelf femininist noemen, maar eigenlijk gewoon een blinde haat aan blanke mannen en de Westerse cultuur in het algemeen hebben. Maar zij kregen pas een podium mét spotlights door een keerpunt waardoor het voor de media ook commercieel interessant werd. En geloof het of niet, het is zelfs te pinpointen naar een exacte datum. We noemen het Gamergate, dat begon op 11 december 2013 toen een Youtuber genaamd The Internet Aristrocrat zijn walging uitsprak over hoe Social Justice Warriors (lees: policorpulenten) de gamingindustrie chanteerden door bepaalde spellen aan te passen om vrouwen niet te beledigen. En dan heb ik het dus over het feit dat de gamingindustrie vrouwen vaak als intelligent, sexy én atletisch neerzette, terwijl dat helemaal geen realistisch wereldbeeld was volgens de Gamergate-paarsharigen. Er volgde een enorme rel vanwege het feit dat deze blanke man dat zomaar kon zeggen! Dat werd breeduit in de media uitgevochten. Zelfs Super Mario werd als seksistisch bestempeld, want de prinses moest altijd gered worden en nooit Mario zelf. Patriarchy! Ik wou dat ik een grap maakte. Echt.
Het waren echter niet alleen dames die zich aansloten bij deze Social Justice Warriors. Welnee, het waren ook iets te gezette petjesmannen met hipsterbaarden en gaten in de neus- en oorvleugels. Hun enige kans om ooit succes bij de dames te krijgen was natuurlijk om zich aan te sluiten bij de post-adolescente emo-meute die de Amerikaanse gamevariant van onze Bart Smit-folder als ultiem symbool van onderdrukking door de blanke man zagen. Deze verwatering van irrelevant activisme spreidde zich als een inktvlek uit over campussen en universiteiten, en al snel sloeg de sfeer daar om. Op dat moment werden prestigieuze en minder relevante opleidingsinstituten namelijk de geboorteplaats van zelfverklaarde “Safe Spaces”. Dit zijn plekken waar iedereen (volgens de studenten zelf) het RECHT heeft om NIET beledigd te raken. Het feit dat ik daardoor beledigd raak, zegt ze blijkbaar niets. Maar een gevolg daarvan was dat het in de verwende vrouwen- en mannenhoofdjes doorsloeg naar het publieke leven. Het bereikte zelfs het punt dat comedians als Jerry Seinfeld, Chris Rock, Bill Maher, Carlos Mencia, Patton Oswalt en Robin Williams na enkele optredens op campussen in het land zo verschrikkelijk agressief werden bejegend vanwege grapjes die helemaal of zijdelings iets met vrouwen, homo’s, religie, politiek, bloempotkapsels, aarbeienshakes of de mooiste teint geel te maken hadden, dat ze een universeel “Fuck You” tegen alle studenten in Amerika hebben gezegd. Ze treden er nooit meer op, zeiden ze. Van Robin Williams weet ik overigens zeer zeker dat hij dat nooit meer zal gaan doen.
Uiteraard waaide die ontwikkeling naar hier over, maar slechts in zeer beperkte mate. Er was al een hilarisch voedingsbodempje gelegd door Neêrlands Meest Onbegeerlijke Vrouw Ooit, Asha ten Broeke. Onder haar aanvoering, gevoed door een marginaal relevant podiumpje op de dode bomen van de Volkskrant, kreeg ‘feminisme’ in Nederland een compleet nieuwe betekenis. Mindere geesten als Linda Duits en overjarige dansmariekes met aandachtstekort als Stella Bergsma vaarden mee in haar zeer, zeer ruime kielzog. Vanachter de coulissen werd hard geschreeuwd hoe VERSCHRIKKELIJK ERG vrouwen het hier in Nederland hebben, want de blanke man van middelbare leeftijd heeft overal schuld aan. Aan de gendertypering (volgens Linda moeten we 18 soorten genders benoemen, ook op ons paspoort), aan het salarisverschil tussen man en vrouw (terwijl mannen gemiddeld meer overwerken, een langere carrière hebben en productiever zijn dan vrouwen) en over het feit dat erecties geen geweten hebben. Jazeker, dat is een heuse titel van een column van Asha.
Deze nieuwe stroming van lachwekkende leunstoelfeministen doet hun verhaal van achter hun computertje, veilig met een kopje Griekse bergthee en een doosje bonbons op hun Ikea-bureau. Noest strijden ze voor begrip over essentiële en levensreddende vragen over de waarde van vrouwenborsten en waarom ze niet per se groot hoeven te zijn, dat obesitas net zoiets is als autisme en dat dat helemaal niet genezen hoeft te worden en het feit dat meisjessloffen bij de Lidl altijd roze of paars zijn en nooit eens zwart met een wit hakenkruis. Ook hebben ze bij gebrek aan relevante onderwerpen hun aandachtsveld verlegd naar Zwarte Piet, homo-emancipatie en het opkomen voor een religie die hen het liefst in de keuken ziet vastgeketend. Als er nog Dolle Mina’s bestonden, of Joke Smit nog zou leven, weet ik zeker dat ze 0% van hun tijd aan deze gênante en laffe zeikwijvenbeweging besteed zouden hebben. Nee, die zouden zich richten op misstanden binnen culturele enclaves in Nederland. Talloze gesluierde dames opruien om hun hoofddoek af te werpen en te verbranden, gelijk ze dat zelf met hun BH’s deden. Ze zouden er voor zorgen dat een Jasmine of Fatima de nieuwe Wilhemina Drucker zou worden. Ze zouden naar Engeland reizen om 1400 verkrachte meisjes weg te slepen uit de islamitische shariawijken. Ze zouden met een roze dildo-bus naar Keulense AZC’s toeren om daar in hun blote tieten en met grote spandoeken te laten zien dat ze niet bang zijn voor verkrachtend tuig, ondanks dat ze op geen enkele ondersteuning van het overbezette politieapparaat kunnen rekenen. En waarom? Omdat zij échte feministen waren. En wij van Batavirus zijn trots op alles wat deze powervrouwen bereikt hebben. De huidige generatie feministes gaan dat werk niet kapotmaken, hoe hard ze het ook proberen. Over onze lijken.
Update!
Och jee, nu moet Bol.com het weer eens bezuren van Asha Tuinbroek. Check Geenstijl.
Meer artikelen in deze categorie:
[catlist categorypage=”yes”]
Djiezz, wat een lap tekst. Lijkt wel een wijf, die kunnen ook niet stoppen met praten.
Gay!
De nieuwe feminist is eigenlijk een kerel. Ze willen met hun harige oksels, al boerend en sterk aromatische winden latend een dociel feminien geknakt mannenzieltje de huishoudelijke taken delegeren. Dit leek me een mooie eerste bijdrage op dit veelbelovende weblog.
Kudo’s voor Sven.
Achter elke leunstoelfeministe staat een vent met een pinpas.
Vad tycker du som återförsäljare/tävlingsryttare om de nya bestämmelserna i TR gällande storlek på tillverkarens loggor på utrustning? Kommer det påverka utseendet och efterfrågan på utrustning?